Down The Rabbit Hole 2022 dag 3: feestbaarheid en muzikale kwaliteit nog steeds prima verenigbaar Down The Rabbit Hole 2022 dag 3: feestbaarheid en muzikale kwaliteit nog steeds prima verenigbaar

Te beginnen met Whispering Sons, wellicht de voornaamste Vlaamse bijdrage aan de post punk-golf van de laatste jaren. Muzikaal gevarieerder dan veel collega's binnen het genre bewandelen ze het pad tussen new- en no wave, met agressieve industriële uitbarstingen die opvallend goed en hard tot hun recht komen over de speakers van de Fuzzy Lop-tent deze middag. Een belangrijke rol is weggelegd voor de emotioneel geladen zang van Fenne Kuppens, met haar donkere bij vlagen indrukwekkend lage stemgeluid. Een energieke en emotioneel geladen performance complementeert de rest.

Voor de meer feestelijk ingestelde festivalgangers zullen de Nederlandstalige retro-beats van Goldband op het Hotot-podium daarna een stuk verteerbaarder zijn. Even leek het nog de vraag of het Haagse stukadoorstrio wel in volledige bezetting het podium ging betreden, nadat zanger Boaz Kok gisteren zijn voet brak tijdens hun optreden op Rock Werchter. Toch weet hij, been gegipst en al, vandaag de set vandaag prima mee te kunnen doen. Een set die soms wel wat  inzakt bij de langzamere nummers als 'Kinderwens', maar met 'Noodgeval' en 'Witte Was' krijgt men zonder moeite het grote veld tot aan de food-stands achterin in beweging.

Met de ladders en steigers op het podium heeft het allemaal enigszins een novelty-gehalte. Hoe groot de houdbaarheid van het concept is - de tekst van corona-lijflied 'De Langste Nacht' lijkt nu al uit een ander tijdperk te komen - moet de tijd nog leren, maar voor nu is hier het feest voor wie daar naar op zoek is.

In de Teddy Widder-tent is het inmiddels de beurt aan girl in red. De 23-jarige Noorse singer-songwriter Marie Ulven Ringheim springt even lichtvoetig over het podium als haar muziek zelf - met een nonchalante flair verontschuldigt ze zich nog dat haar broek afzakt. Muzikaal rammelt het af en toe ook behoorlijk, maar dat is vanwege diezelfde nonchalance niet zo'n probleem. De oppervlakkigheid van de muziek zelf wat meer. Makkelijk mee te zingen pop-rock, met persoonlijke teksten die overduidelijk wel een snaar raakt bij een flink deel van het al even jonge publiek. We zijn benieuwd naar de Moeilijke Tweede Plaat straks.

Van de  introtape van Disturbed's 'Down With The Sickness' tot het black metal-logo op de bassdrum; Phoebe Bridgers en haar in skelet-outfits gehulde backingband zetten hun publiek graag op het verkeerde been. De Californische singer-songwriter heeft haar melancholische emo-folk met de rijk geproduceerde tweede plaat Punisher uit 2020 in rap tempo door weten te stoten naar de grote podia. Wie kan zich nog herinneren hoe ze in 2018 voor amper 200 mensen stond te spelen in het Nijmeegse Merleyn - met dezelfde kerstlampjes als vandaag om de microfoon gewikkeld? Opener 'Motion Sickness' wordt nu al als een klassieker meegezongen, maar het zijn met name ook de tragere nummers als 'Chinese Satellite' en het titelnummer van de laatste plaat die indrukwekkend worden vertaald naar het grote Hotot-stage. Inclusief fraaie visuals op de achtergrond.

Halverwege klimt Bridgers van het podium om de voorste rijen op te zoeken.  Er wordt wat tijd genomen voor muzikale fan-interactie, wat de emotionele afstand vooraan verkleint, maar verder op het veld waarschijnlijk vergoot. Ze ageert tegen de recente abortuswetgeving in Amerika, een schot voor open doel bij het publiek vandaag. Bij 'Garden Song' herkennen we nog even haar Nijmeegse tourmanager Jeroen Vrijland achter de microfoon, die ook op het laatste album te horen is. Phoebe Bridges is met intieme, doch veelgelaagde liedjes een haast onwaarschijnlijk succes op dit mega-podium.

Het is altijd weer een verrassing in wat voor vorm St. Vincent het podium betreedt. Zagen we muzikale en visuele kameleon Annie Clark tijdens DTRH 2018 nog in haar fluorescerend oranje, meer elektronische incarnatie van de Masseduction-tour, deze keer is het Tarantino-esque seventies cool wat de klok slaat. Visueel, met een zevenkoppige band met onder anderen drie achtergrond-zangeressen, maar ook muzikaal. Opener 'Digital Witness' wordt vertolkt alsof het zo op laatste plaat Daddy's Home had kunnen staan. 

Het blijft muzikaal sowieso spannend met subliem uitgevoerde, soms behoorlijk vrije interpretaties van songs. Nummers als 'Birth In Reverse' en 'Fear The Future' eindigen in expressieve gitaarbattles, waarbij naast het spel van Clark zelf ook haar medemuzikanten flink de ruimte krijgen. Het meer ingetogen 'New York' wordt staand op de publieksbarrier van de Teddy Widder vertokt. 'You party like you have health care' vertouwt ze ons toe. Ook het US Supreme Court krijgt er weer van langs. Na een kort uur komt een van de beste sets van dit weekend  met afsluiter 'The Melting of the Sun' passend jammerend aan zijn eind.

De Fuzzy Lop is dit jaar een stuk vergroot, maar als iemand de tent terug kan brengen tot mini-formaat dan zou dat Amyl and the Sniffers moeten zijn. En inderdaad heeft het punkkwartet uit Melbourne er maar twee korte nummers voor nodig om vooraan een tentbrede moshpit te doen ontstaan. In haar korte bestaan heeft AATS een solide livereputatie opgebouwd en de energie op het podium overbrugt een uur lang moeiteloos de metersbrede goot tussen publiek en band. En zelfs die afstand is er even niet meer wanneer zangeres Amy Taylor zich tussen de vele cowdsurfers in het publiek voegt. Wie had gedacht dat het DTRH-publiek op zondagavond nog zoveel energie zou hebben. Opgekropt wellicht, want de hardere bands op de poster zijn dit jaar wat dunner gezaaid.

Ook The War On Drugs heeft de line-up van DTRH in 2015 al eens eerder gesierd en hun headlinerstatus is meegegroeid met die van het formaat van het festival. De nummers van de band uit Philadelphia volgen ogenschijnlijk steevast eenzelfde recept. Een relatief monotoon en ingetogen begin, zonder breaks opzwellend naar een machtig crescendo. Voor een geconcentreerde luisteraar niet moeilijk om je in te verliezen. Juist ook vanaf een groot outdoor-stage bij een ondergaande zon als vanavond. Muziek van het grote gebaar, voor een groot podium.

En dat is maar goed ook, want het is vooral de muziek die het moet doen hier. Veel komt er tussen de nummers niet uit zanger-gitarist en centrale man Adam Granduciel. 'How'r you doin?' vraagt hij ons om de twee nummers en dat is het wel zo'n beetje. Maar het maakt niet veel uit, de muziek spreekt voor zich hier. De rest zou alleen maar afleiding zijn. De set van de zevenkoppige band kent vanaf opener 'Old Skin' mede juist door het monotone karakter nauwelijks dieptepunten. Publieksfavoriet  'An Ocean in Between the Waves' prijkt al relatief vroeg op de playlist.

Een ronde over het terrein legt wel een contrast in publieksbeleving bloot. Vooraan wordt er intens geluisterd en achteraan wordt er los, maar tevreden gedanst. Als laatste band draagt The War On Drugs de DTRH-stok over aan de nacht-dj's in de tenten. Voor allen die het na drie dagen feesten nog eenmaal laat gaan maken.

En dat vat de twee gezichten van  Down The Rabbit Hole 2022 wel goed samen. Veel mensen kwamen om te feesten. De catharsis na twee jaar festivallockdown zal daar ongetwijfeld aan hebben bijgedragen. Muzikale subtiliteit leek het daardoor bij vlagen wat moeilijker te hebben. We zagen het bij War On Drugs, maar evengoed op vrijdag bij bijvoorbeeld Wilco. Toch wist het festival, zeker de laatste twee dagen, ook voor muzikale fijnproevers ruim voldoende te leveren. En de sfeer was goed als nooit tevoren.