Down The Rabbit Hole 2022 de eerste dag: ontlading in de zon Down The Rabbit Hole 2022 de eerste dag: ontlading in de zon

Wordt de donderdagavond nog geteisterd door fikse regen (en hoe gevoelig het terrein van de Groene Heuvels is voor neerslag kunnen de bezoekers van het modderjaar 2016 nog herinneren); alles wijst er op dat we deze vrijdag 1 juli gezegend zijn met perfect festivalweer. Zwemmers in het idyllisch gelegen meer naast het terrein zien we (nog) niet zo veel, maar het wordt een dag met blauwe lucht en groen gras. Optimisme.

We hebben andere grote muziekevents als Pinkpop en Best Kept Secret al achter de rug, maar Down the Rabbit Hole, met zijn terrein vol verborgen hoeken en bouwwerken en programma dat naast muziek evengoed bestaat uit creatieve workshops en speakers' corners lijkt zo het festivalgangers-festival bij uitstek. Waaronder deze keer waarschijnlijk een extra grote groep jonge mensen die nog niet eerder een festival hebben meegemaakt. Op de consumptiemunten prijkt nog het jaartal 2020, als een stille reminder aan de wankele livemuziek-zomers van afgelopen twee jaar.

Thematisering staat hoog in het vaandel hier. Waar Best Kept Secret zijn grote podia gewoon nummert, dragen de grote stages op DTRH de namen van exotische konijnenrassen - wat voor een communicatieve ramp zorgt bij het afspreken in menig groepsapp. En hoewel het dus voor veel bezoekers om veel meer draait dan alleen de muziek staat er ook dit jaar weer een keur aan toffe artiesten.

En veel van de interessantere artiesten staan juist verstopt op kleinere podia, zoals Sierra Ferrell die om kwart voor twee al relatief vroeg het intieme houten amfitheater van het Bossa Nova-podium betreedt. Hier al merken we hoeveel zin iedereen er in heeft dit weekend. De kleine singer-songwriter met gouden stem spreidt haar energieke, tegendraadse country van vloerhoogte uit over een enthousiast meezingend en -klappend publiek.

Jungle By Night is de eerste act die het grote, in de openlucht gelegen Hotot-podium betreedt. Al vroeg wordt het veld bevolkt door een enorme toestroom van mensen. En dat geeft de Amsterdammers,  met hun ruime festivalervaring en aanstekelijke instrumentale mix van pop en jazz, precies de gelegenheid om dat te doen waar ze goed in zijn; ons voorzien van opzwepende inloopmuziek. De blazers hebben bij de negenkoppige band in de loop der tijd meer plaats gemaakt voor synths, wat voor een afwisselend geluid zorgt. Morgenavond verzorgt de band nog een dj-set.

Het Fuzzy Lop-podium stond op DTRH jaren bekend als de 'kleinere' tent, maar is dit jaar een stuk ruimer van opzet. Een ruimte die de Vlaamse Sylvie Kreusch met haar expressieve presentatie moeiteloos opvult. Waar zij voor het eerst opdook op bij Balthazar's Maarten Devolder's project Warhaus, draait ze met haar theatrale elektronische artpop nu volledig op eigen kracht. Songs van haar vorig jaar verschenen debuutalbum Montbray weet het publiek inmiddels al perfect mee te zingen. Een speciale vermelding ook voor de creatieve ritmesectie van drums en bij vlagen excentrieke percussie.

Het Belarussische Molchat Doma presenteert zich als een perfectie incarnatie van Joy Division in hun beste dagen, met hun door synths gedreven eighties new wave. Minimalistisch in zowel muziek als presentatie. Het is wellicht een beetje een rare combinatie; het kleurige, uitbundig dansende publiek met de melancholische en stoïcijns voor zich uitkijkende muzikanten. Het feest is er niet minder om.

Het Hotot-podium lijkt aanvankelijk wel érg groot voor de behoorlijk pure hiphop van Loyle Carner. In de zee van de enorme, gele backdrop is het op een afstand moeilijk om de kleine Londenaar en zijn dj te ontwaren. Desalniettemin wordt het een eerlijke, pure presentatie en geniet hij zichtbaar van het enthousiaste onthaal vooraan het podium. Tussen zijn energieke en lyrische creatieve raps door ageert hij nog even tegen de Brexit - nóg een reminder aan de wereld van vóór corona.

Helaas heeft Clairo haar optreden af moeten zeggen vanwege corona (nee, we zijn er nog niet vanaf) en is ze op zeer korte termijn vervangen door het Haagse Son Mieux. Een even veilige als effectieve keuze.

We naderen inmiddels zonsondergang als een rij grote opblaasworsten de Hotot op wordt gehesen. HAIM, het zussentrio uit Los Angeles, heeft het momentum goed mee met hun derde plaat Women in Music Pt. III, een titel waar de worsten als bij de keurslager ongetwijfeld naar verwijzen. Het optreden begint uiterst energiek, maar verliest aanmerkelijk aan vaart wanneer een deel van de toch al krappe één uur durende set wordt ingeruimd voor verbale toneelstukjes en saxofoonsolo's. Wat overblijft klinkt zeker overtuigend, waarbij Alana, Este en Danielle moeiteloos van instrument en de leidersrol afwisselen. We hadden ze absoluut meer tijd gegund vandaag.

Wilco, de laatste grote naam in de Teddy Widder voordat het dj-geweld het daar overneemt, lijkt niet de meest logische keuze voor dat moment. De alt-country pioniers rond zanger-gitarist Jeff Tweedy hebben een inmiddels zeer gevarieerd oeuvre. Toch gaat men vooral voor subtiliteit vanavond, wat resulteert in een halfvolle tent. Wie wel blijft staan is getuige van een prima optreden, alleen op wellicht het verkeerde moment en verkeerde plaats.

De dancebeats van Disclosure doen het buiten op de Hotot dan een stuk beter. De duisternis is ingevallen en de imposante visuals trekken de festivalgangers en hun aandacht nu automatisch richting podium, waar de Britse broers Guy en Howard Lawrence zonder enig probleem de massa in vervoering brengen, zij het een beetje 'by default'.

Écht muzikaal vuurwerk hebben we op Down The Rabbit Hole 2022 nog niet gezien. De hoofdrol lijkt vandaag vooral weggelegd voor een dolenthousiast publiek dat na drie jaar verstoken te zijn van festivalvreugde er nu alles in een keer uit leek te gooien. Maar we hebben natuurlijk niet ieder optreden kunnen bijwonen en er liggen nog twee dagen in het vooruitzicht. Voor nu is de konijnenkop er af en kunnen we ons opmaken voor morgen, met een minstens zo veelbelovende line-up en nóg beter weer dat voorspeld wordt.