Euforie overheerst op vijfde Soulcrusher Euforie overheerst op vijfde Soulcrusher

Het wordt dus geen simpele taak om de Nijmegenaren op te volgen, dat merken we dan ook bij het Tilburgse Noctambulist. De post-black metal van het vijftal klinkt goed, zo hoorden we ook al op het debuutalbum Noctambulist I: Elegieën dat eerder dit jaar uit kwam. Voor de mensen die net binnen druppelen een band om goed mee in de stemming te komen, maar voor wie net in de Paarse Zaal stond is het toch even terugschakelen. We zien de band graag nog eens in een kleinere setting, waar de muziek waarschijnlijk optimaler tot zijn recht komt.

Geen Soulcrusher zonder typische doom metalband, en vandaag is het Firebreather die deze rol mag invullen. Het Zweedse collectief tapt uit hetzelfde vaatje als Monolord en Domkraft, en wie Under A Blood Moon (2019) op de platenspeler heeft gehad weet dat je genre-technisch geen verrassingen hoeft te verwachten. Wel weten ze het gebulder van de plaat heel goed naar het podium te vertalen. Vooral de zang van Mattias Nööjd geeft het optreden van Firebreather wat extra pit.

In 2017 werden we nog overdonderd door het Tilburgse Dodecahedron. Gelukkig gingen een aantal leden van de band door onder de naam Autarkh, en daar houden de overeenkomsten eigenlijk wel een beetje op. We zien al snel dat de drummer is ingeruild voor een drumcomputer, en de extreme, progressieve black metal heeft plaats gemaakt voor een allegaartje van verschillende stijlen. Door deze afwisseling is de muziek dan wel toegankelijker en verfrissend, maar het mist vandaag wel de overtuiging die we vier jaar eerder en op debuutalbum Form In Motion (2021) wel hoorden.

Met Pothamus treffen we een bekende: de band stond begin juli immers al als voorprogramma van Amenra in het Gofferttheater. Die avond hebben ze ons al weten overtuigen, maar vanavond zien we dat de extra live-ervaring ze geen windeieren heeft gelegd. Het geweldige debuutalbum Raya komt vanavond nog beter uit de verf: de Belgen zijn gefocust en brengen hun sfeervolle post-metal op indrukwekkende wijze tot leven. Het is een show waar ze zonder twijfel veel nieuwe fans mee voor zich hebben gewonnen. Zeker voor de liefhebbers van uitgesponnen, meeslepende nummers is dit het eerste echte hoogtepunt van het festival!

Het Duitse The Ruins of Beverast heeft de afgelopen jaren een aardige reputatie op weten te bouwen met een mix van doom, black metal en gevarieerde zang. Het project van Alexander von Meilenwald levert complexe en intense albums af, maar juist die complexiteit gaat vandaag verloren bij de vertaling naar het podium. Wat overblijft is een donderende muur van geluid die helaas geen hele show kan blijven boeien. Jammer, want nummers als ‘Anchoress of Furs’ van hun meest recente album The Thule Grimoires (2021) verdienen het wel degelijk om gehoord te worden.

De meeste bezoekers waren waarschijnlijk niet voorbereid op een band als Hexis, een explosieve cocktail van black metal en hardcore. Alles kan en moet kapot tijdens deze intense, energieke show en het is dan ook niet lang wachten tot de voorste helft van de Paarse Zaal is omgetoverd tot een kolkende pit. In drie kwartier beuken ze er, zoals het een hardcore band betaamd, een groot aantal songs doorheen. Voor ingewikkelde songstructuren, of überhaupt structuur, hoef je niet bij de Denen te zijn, maar ze maken hun livereputatie voor de volle 100% waar.

Als duo dezelfde sound neerzetten als een volwaardige band is niet niks, maar Bølzer zorgt voor een dijk van een geluid. De blackened death metal die we horen is misschien wat minder veelzijdig, dat wordt gelukkig goed gemaakt met brute kracht. Hoewel het tijdens de eerste nummers vooral de catchy drumlijnen van Fabian Wyrsch zijn die de aandacht vast weten te houden, krijgen de Zwitsers het publiek gaandeweg echt in hun greep. Zo maken ze er uiteindelijk een prima show van, maar echt onvergetelijk worden ze nooit.

Het laatste optreden van de dag niet per sé een makkelijke, maar Krypts deinst er niet voor terug. Juist het schakelen tussen doom en death metal maakt dit een goede uitsmijter. De Finse band is spaarzaam qua variaties, maar weet hypnotiserend te zijn in plaats van eentonig. We gaan niet doen alsof we ook maar een woord van zanger Antti Kotiranta hebben verstaan, maar zijn zang zet het onheilspellende geluid van de band wel kracht bij. Heel strak!

De dag beginnen met een hoogtepunt? Waarom ook niet! Het gaat hard met Psychonaut sinds ze vorig jaar hun debuut Unfold The God Man opnieuw uitbrachten bij Pelagic Records, en het is niet moeilijk te horen waarom. De muziek is een zorgvuldig klaargestoomd gerecht van psychedelische post-metal met ingrediënten die doen denken aan Gojira, Mastodon en Pink Floyd: een breed scala stijlen die samensmelten tot een naadloos geheel. Of het nou gaat om het instrumentale ‘All I Saw As A Huge Monkey’ en het hypnotiserende ‘The Story Of Your Enslavement’ alles klopt tot in de puntjes. Uiteraard wordt het geweldige ‘The Fall Of Conciousness’ tot het laatst bewaard. De zuiderburen zijn al een tijdje overtuigd en nu wordt ook Nederland langzaam maar zeker aan de zegekar gebonden.

Even rust pakken is er niet bij, want met het Franse Regarde Les Hommes Tomber staat alweer de volgende topper op de planken. De moderne black metal doet zowel qua presentatie als muzikaal denken aan het recentere werk van Watain: een duidelijke basis in black metal, maar met meer ruimte voor elementen uit ander hoeken van de metal. Het levert een strakke, meeslepende show op die ons bij de lurven grijpt en ons pas na de laatste noten weer los laat. Het meeste dat we vanavond horen komt uiteraard van Ascension (2020), maar ook ‘The Incandescent March’ van het album Exile (2015) klinkt geweldig. Wat een start van de tweede dag!

Hoewel het debuutalbum van Doodswens nog even op zich laat wachten en ze pas een single hebben uitgebracht, zijn de verwachtingen rond de band hooggespannen. Dat vertaalt zich logischerwijs ook in een flinke opkomst vandaag. Het Eindhovense duo maakt traditionele black metal. Dit betekent automatisch dat het minder gevarieerd of vernieuwend is dan de muziek die we net bij Regarde Les Hommes Tomber hoorden, maar Inge van der Zon (drums) en Fraukje van Burg (gitaar, zang) weten samen wel een heel strak en compleet geluid te laten horen. De muziek is wellicht wat meer voor de echte purist, maar het is niet moeilijk waarom black metalliefhebbers reikhalzend naar hun debuutalbum Lichtvrees uitkijken.

En van sobere black metal gaan we naar de grootse muziek van Wolvennest. Dit collectief is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een echte cultband. Het contrast tussen de verschillende groepen vandaag is groot: deze Belgen zijn ook weer zorgvuldiger als het gaat om overdonderende metal en meesters in het opbouwen van de sfeer. De muziek is melodieus, met duidelijke hoofdrollen voor de synthesizers en de stem en theremin van frontvrouw Shazzula. Ook is duidelijk te merken hoe ervaren de muzikanten zijn. Met speels gemak zetten ze een groots, spannend en verleidelijk geluid neer.

De twee heren van het Franse Crown zijn de aangewezen muzikanten om daar een mooi vervolg aan te geven. Hun debuutalbum The End Of All Things bestaat uit donkere, sfeervolle nummers die verschillende genres bestrijken. Vandaag is de muziek echter lang niet zo beklemmend en meeslepend als we van het album kennen. Waar andere bands variëren met tempo, volume of stijlen om het publiek bij de strot te grijpen, daar weet Crown ons niet te overvallen. Hierdoor doet het optreden wat plichtmatig aan. Heel jammer, maar bij dezen daarom het advies om het album The End Of All Things in elk geval een kans te geven. Grote kans dat je die als Soulcrusher-bezoeker de moeite waard vindt.

Met Wiegedood staat er een oude bekende op het podium. De band stond er eerder in 2018 en overtuigde toen al met een spectaculaire black metal show met veel elementen uit de post- en doommetal. In de tussentijd is er weinig veranderd: na het afronden van de trilogie De Doden Hebben Het Goed was het even stil qua nieuw materiaal, maar ondertussen is de band begonnen aan een vierde album. Vandaag doet de band dan ook wat we van ze gewend zijn: je aan de haren door hun oeuvre slepen en je doen happen naar adem. Het is fijn dat sommige dingen nooit veranderen, al zijn we natuurlijk wel benieuwd naar de nieuwe muziek!

Het is Vlaamse metal wat de klok slaat dit weekend, en man, wat zijn we daar blij mee. De vijfde Belgische band van Soulcrusher is ook gelijk de meest geheimzinnige: in mysterieuze outfits speelt B R I Q U E V I L L E spannende post-metal die gedurende de show alleen maar beter en gelaagder lijkt te worden. Er is veel variatie tussen de nummers: of het nou percussie is of een exotische riff, de band weet telkens heel subtiel een andere draai aan nummers te geven. Vooral de dreigende nummers van het laatste album Quelle (2020), zoals ‘Akte XI’ en ‘Akte XII’, klinken vanavond bijzonder goed. Dit is zonder twijfel een van de shows waar na dit weekend het meest over nagepraat zal worden en het is te hopen dat we ze snel weer in de buurt te zien zijn.

Nog een oude bekende: ook het Franse Celeste was in 2018 op dit festival te bewonderen. Net als Wiegedood heeft Celeste geen nieuw werk uitgebracht sinds de vorige show, maar dat blijkt ook hier geen probleem te zijn. De muziek is hard, rauw en effectief. De bandleden spelen weer met de welbekende lampjes op hun hoofd, maar maken dit keer ook gebruik van een uitgebreidere lichtshow. De rode belichting geven het gevoel dat je op een legerbasis staat, wat mooi aansluit bij de militaire precisie waarmee Antione Royer de drumpartijen verzorgt. Hij geeft nummers als ‘Tes Amours Noirs Illusoirs’ net dat beetje extra pit dat de muziek live ook echt boven de albumversies uit laat stijgen.

Wie tijdens de show van Schammasch de zaal in loopt krijgt flashbacks naar de show van Batushka op de editie van 2017. Ook toen betrof het toegankelijke black metal met een evangelisch tintje, al wist die band in dat jaar net wat meer uit te pakken. De Zwitserse groep doet zijn best het geheel mooi aan te kleden, maar weet helaas niet te verhullen dat de muziek de aandacht vandaag niet lang vast weet te houden. Het geheel is wat eentonig, zeker in vergelijking met de black metal die we de afgelopen twee dagen al hebben mogen zien.

The Ocean is misschien niet de eerste band die je op Soulcrusher zou verwachten, maar de band en het aanwezige publiek hebben duidelijk naar de show uitgekeken. De Duitsers staan garant voor een mooie blend van progressieve metal en post-metal, maar je hoort ook zeker flarden van onder meer black metal en hardcore terug. Geheel volgens verwachting begint de band met 'Triassic', opener van Phanerozoic II: Mesozoic/Cenozoic (2020), hun meest recente en misschien wel beste album tot nu toe. Frontman Loïc Rossetti haalt alles uit de kast om het publiek op te zwepen. Vooruit, zelfs hij weet niet te voorkomen dat halverwege de set het tempo even wegzakt, maar tegen de tijd dat 'Cambrian II: Eternal Recurrence' (Phanerozoic I: Palaeozoic, 2018) uit de speakers klinkt kan het publiek terugkijken op een heel geslaagd optreden.

Met Verwoed staat er ook een mooie naam uit de Utrechtse black metalscene op het affiche van Soulcrusher. Op het black metalspectrum valt de Nederlandse groep tussen het puristische Doodswens en het wat grootsere geluid van Regarde Les Hommes Tomber. Dat wil zeggen: in de basis horen we traditionele black metal, maar er komen ook genoeg elementen van andere metal voorbij. Het zorgt voor wat fijne variatie, al is ook deze strakke, intense show voor de echte liefhebber. De band toont namelijk geen enkele genade terwijl het zich een weg door de De Val (2019) en Woudloper (2020) ramt.

Black metal? Check. Post-metal? Ja hoor. Psychedelisch? Absoluut. Progressieve metal? Ook. Wie graag met labels werkt, heeft met Oranssi Pazuzu een mooie uitdaging te pakken. De Finnen maken een spannende mix van allerhande stijlen, dus het was niet vreemd dat de aankondiging enthousiast werd ontvangen. Ook vandaag worden we meengenomen op een funky, catchy, bij vlagen bizarre trip, waarbij Juho "Jun-His" Vanhanen draaikolken van gitaar- en synthesizergeweld voorziet van typische black metalzang. Halverwege de set blijkt niet ieder nummer even interessant, maar dat maken ze goed met een onder meer een geweldige live-uitvoering van 'Kuulen ääniä maan alta' ('Ik hoor stemmen onder de grond', van het album Mestarin kynsi uit 2020). Oranssi Pazuzu bezorgt Soulcrusher de bizarre trip waar het al die maanden naar heeft uitgekeken.

Maar om met een echte knaller af te sluiten heeft Soulcrusher nog één band in petto. Het Zwitserse Coilguns belooft ons experimentele noise rock en geeft ons de meest energieke show van het weekend. Troef van de band is zanger/gitarist Louis Jucker, die zowel in uiterlijk als qua energie doet denken aan Zach de la Rocha van Rage Against The Machine (en vooruit, qua kapesel ook wel aan Andrew Stockdale). Het publiek eet binnen no-time uit de hand van de frontman, die hyperactief over het podium én het publiek vliegt. Er wordt gecrowdsurft, het bier vliegt door de lucht, de pit barst uit zijn voegen: zo'n ontlading hadden we dit weekend nog niet gezien. Dit is geen hogere wiskunde, dit is dat laatste restje knaldrang eruit beuken. Je zou bijna vergeten dat het muzikaal ook staat als een huis. Een geweldige afsluiter van een heerlijk weekend!