In deze vorm is Bismut niet te stoppen In deze vorm is Bismut niet te stoppen

Met videotrack ‘Buntovnost’ en debuutalbum Schwerpunkt kon de band al rekenen op lovende kritieken van over de hele wereld, maar het was hun livereputatie waarmee ze misschien nog wel meer indruk wisten te maken. Van Café De Onderbroek tot Sonic Whip, overal weten ze te imponeren. Het tweede album Retrocausality is een dag voor deze releaseshow uitgebracht. Hierbij worden ze, net als bij het debuutalbum, bijgestaan door het eveneens Nijmeegse label Lay Bare Records en de eerste recensies zijn unaniem enthousiast.

Hoewel ondergetekende allang niet meer overtuigd hoeft te worden van de kwaliteiten van het trio, ligt de lat dus hoog. Gelukkig knalt Bismut er gelijk hard in met ‘Oscuramento’, tevens opener van de nieuwe plaat. Een gevarieerde en vooral ook harde track met een constante dreiging, waardoor je bijna een kwartier lang op het puntje van je stoel zit. De drumpartijen van Peter Dragt lijken live nog beter naar voren te komen dan op het album en het valt daardoor al snel op hoe strak hij vanavond speelt. Ook het moment waarop Huibert der Weduwen (bassist) met de effecten aan de slag gaat eist op het podium een grotere rol op.

Natuurlijk bestaat de set grotendeels uit nummers van het album Retrocausality dat vanavond integraal gespeeld wordt. Maar het is wel opmerkelijk hoe sommige elementen van het album live hun uitwerking hebben. Zo zit er halverwege het nummer ‘Non-Lokaliteit’ een relatief rustige passage dat bij een eerste luisterbeurt van het album niet direct wist te overtuigen. Vanavond voelt het na twintig minuten echter als een moment waarop we voor het eerst naar adem kunnen snakken en wordt eigenlijk pas duidelijk hoe belangrijk dit stuk is voor het geheel.

Ook ‘Predvídanie’ en ‘Varasaga’ zijn dijken van tracks. Eerstgenoemde begint haast als een goed geschreven Mastodon-nummer; de vocalen van Brent en Troy lijken niet ver weg. Tijdens ‘Varasaga’ doen riffs het ene moment echter meer denken aan Black Sabbath, terwijl ze een paar minuten later meer lijken op Queens of the Stone Age/Kyuss. Wie zijn ogen dicht doet krijgt het gevoel door een Mad Max-achtige setting gesleurd te worden.

De omstandigheden voor een concert zijn natuurlijk nog altijd bijzonder, maar er kan weinig gezegd worden dat niet al gezegd is. Doornroosje heeft alle zaken keurig voor elkaar, en hoewel we natuurlijk liever in een volle zaal hadden gestaan lijkt de ervaring vanavond heel erg weinig te lijden onder de zaalindeling. Door de hele zaal worden de nekspieren losgegooid en nog belangrijker: met enige regelmaat zorgt Bismut met een tempoversnelling of een loeiharde riff van gitarist Nik Linders voor een heerlijke kick waar het bloed sneller van gaat stromen. Dit is gewoon onvervalst genieten.

Er is weinig contact met het aanwezige publiek: de heren focussen zich voornamelijk op de muziek, al genieten ze wel zichtbaar van de respons uit de zaal. Hebben ze misschien toch nog een kleine verrassing in petto? Jazeker, want als de hoofdmoot van de show voorbij is en de laatste noten van ‘Antithesis’ zijn weggeëbd, volgt nog een toegift in de vorm van ‘Buntovnost’. Opvallend is hoe herkenbaar deze track ondertussen is geworden en hoe enthousiast het publiek daarop reageert.

Bismut bewijst vanavond maar weer eens een echte live-ervaring te zijn. Ja, de lovende kritieken uit binnen- en buitenland voor Retrocausality zijn absoluut terecht, maar op het podium komt de muziek pas echt tot zijn recht. Zo compromisloos als het drietal is, zal het altijd een band van de underground scene blijven. Maar we zien vanavond ook dat Bismut alles in huis heeft om door te stomen naar de grotere podia en festivals. We zeiden het al na de show op Sonic Whip: “in deze vorm is de band niet te stoppen”.