‘Foute Shit’ heeft een lekkere groove. Funky gitaren, kermisgeluiden, gescratch en als kers op de taart een verleidelijk vrouwelijk achtergrondkoortje. Hierop volgt ‘De Lijnen Staan Open’, dat perfect past in het muzikale Donnerwetter universum, iets wat ook geldt voor ‘Wakkermakker’. Verschillende tempo’s, koortjes en allerlei extra muzikale toefjes die de muziek zo rijk maakt.
Rocco, die voor dit album zich nooit echt had verdiept in een genre als hiphop, laat in het nummer ‘De Mier’ horen dat deze bij gevangenen zeer populaire muziekstroming ook geïntegreerd kan worden in zijn muziek.
In de muzikale rijkdom van De Niemanders wordt er net zo makkelijk overgeschakeld van het Nederlands naar Engelstalig, zonder dat dit vreemd overkomt. ‘I Won’t Break’ is hiervan een sterk voorbeeld, waarbij de staccato coupletten worden afgewisseld met een ‘golvend’ refrein.
Ook als het tempo omlaag wordt geschroefd weten Rocco en Wout indruk te maken. Denk maar de geniale ballad ‘Mother’ van Pavlov Beauty Saloon, zo is ‘De Ballade Van Het Zwarte Schaap’ ook wonderschoon. Het is het verhaal van een gevangene die in de spiegel durft te kijken.
Een ander pareltje is ‘Kopfkino’, dat gaat over een film in het hoofd van een gevangene die maar blijft doorgaan. Mooi hoe Rocco met niet meer dan een stemvervorming het nummer een geheel eigen draai weet te geven. Fijn ook dat er de tijd wordt genomen voor de nummers. Zo duren het melancholische ‘Joe’ en berustende ‘De Blauwe Zak’ ruim vijf minuten.
Het afsluitende ‘Soft Landing’ heeft iets melancholisch en brengt je weer met beide benen op de grond. Zowel voor de inmates als voor de luisteraar het moment om te beseffen dat de verstrooiing niet eeuwig kan duren.
