Gewaagde muzikale kruisbestuiving met Clair Obscur Gewaagde muzikale kruisbestuiving met Clair Obscur

Clair Obscur: Classic Meets Metal. Vrijdag 28 februari 2020, Akoesticum Ede

De omvang van deze productie is de reden dat het organiserende poppodium Astrant in Ede voor deze gelegenheid uitwijkt naar het aanzienlijk ruimere Akoesticum. De uitverkochte show trekt vanavond een gemengde toestroom van metalshirts, klassiek-liefhebbers en de mix van familie en vrienden die een grote, eenmalige productie als dit automatisch met zich meebrengt. Deze gemêleerde samenstelling is ongetwijfeld een van de redenen dan men er voor gekozen heeft het een en ander toe te lichten middels een voorbespreking in de speciaal daarvoor ingerichte tuinzaal. Organisatie en uitvoerenden vertellen over de motivatie achter de samenwerking en de totstandkoming van het centrale stuk, maar ook over de akoestische uitdaging die de locatie vanavond biedt voor een combinatie van klassiek instrumentarium met overstuurde gitaren en dubbele bassdrums.

Deze akoestiek vormt in ieder geval nog geen probleem wanneer opener LAVALU daarna achter de concertvleugel in het auditorium plaatsneemt. In januari nog bekroond met de 3voor12 Gelderland-Award voor beste live performance, speelt de Arnhemse Marielle Woltring op zelfverzekerde wijze werk van haar laatste twee albums Solitary High en Midair. Met een spannende, emotioneel geladen dynamiek in zowel stem zowel als spel weet ze de aandacht van de muisstille zaal moeiteloos vast te houden. Om in het kader van het thema van de brug tussen pop en klassiek te blijven wordt er afgesloten met een interessante deconstructie van Radiohead's 'Exit Music (for a film)' middels een akkoordprogressie van Chopin. Helaas blijft de set van LAVALU vanavond beperkt tot slechts een klein half uur.

Direct daarna betreedt sopraan Tineke Roseboom het podium. Samen met haar vaste pianist Erik Onnink, en incidenteel ondersteund door strijkers, presenteert ze een selectie liederen en aria's die de overgang van de herfst tot de lente volgt en loopt daarmee vooruit op het thema van het stuk 'Winterzonnewende'. Wederom wordt er tijd gestoken in een korte uitleg over waar de stukken over gaan of waar we muziektechnisch op kunnen letten. Onder andere over de wisselwerking tussen de handen op de piano-partij van Fauré's 'Automne', de beeldende kwaliteit van Debussy's 'Clair de Lune', en de dreigende baslijnen van een januaristorm in Händels ' Un Pensiero Nemico di Pace'. Na begonnen én geëindigd te zijn met 'Morgen!' van Strauss is de cyclus der seizoenen rond. Voor ze het podium verlaat herinnert Roseboom het publiek nog even aan het verschil in volume dat we na de pauze kunnen verwachten en dat oordoppen verkrijgbaar zijn in de foyer. Bedoeld of onbedoeld wordt hier mede een extra spanning opgebouwd.

De ruime opzet van het Akoesticum, met zijn vele zalen, wreekt zich enigszins wanneer tijdens de pauze jammer genoeg maar weinig mensen de weg weten te vinden naar de tuinzaal en zo het optreden missen van zangeres/pianist Eline Verkuijl. De Utrechtse conservatoriumstudent speelt en zingt een fraaie selectie van eigen werk en interpretaties van klassiekers.

Drummer Nico de Wit zit met gedempte bekkens achter een scherm om het audiotechnisch allemaal enigszins in balans te houden. Voor de minder doorgewinterde metal-luisteraar zal het in de hardere segmenten nog steeds een behoorlijke aanslag op de oren zijn, maar daar zijn die oordoppen uit de foyer dan weer goed voor. Gezien de omstandigheden is het zonder meer bewonderenswaardig wat voor geluid men weet neer te zetten. Wanneer we na drie kwartier, voor de tweede maal vanavond, de seizoenen rond zijn en de laatste noten de terugkeer van de lente hebben ingeluid volgt er een staande ovatie en laat het publiek de muzikanten maar moeilijk gaan.

De link tussen metal en klassiek is natuurlijk niet nieuw. Juist een land als Nederland maakt in het symfonische metalgenre al meer dan twee decennia internationaal goede sier met bands als Epica en Within Temptation. Of de avond nog nieuwe bekeerlingen voor de respectievelijke genres heeft opgeleverd valt direct na afloop nog moeilijk te peilen. Maar misschien is dat ook helemaal niet de opzet. We zijn vanavond in ieder geval getuige geweest van een boeiende synergie tussen twee uiteinden van het muzikale spectrum. Mocht het Clair Obscur-concept van contrasterende muziekstijlen nog een vervolg krijgen, dan zijn we benieuwd waar dat in de toekomst nog toe mag leiden.