Stefan Kollee, bekend als de frontman van de psychedelische rockband The Naked Sweat Drips, en Michel van Collenburg, die zijn muziek uitbrengt onder de naam nobuka, raken in het Nijmeegse nachtleven aan de praat over het (donkere kanten van het) leven. Er blijkt een gemeenschappelijke voorliefde voor de gruizige, ruwe teksten en boeken van Charles Bukowski. Dit inspireert het duo tot het maken van een gezamenlijke ep The Body And The Madness. Van Collenburg is het gewend om in zijn eentje te werken aan zijn experimentele, lo-fi elektronische muziek. Sinds 2018 bracht nobuka vier EP’s uit en het debuutalbum Privat. Voor deze ep werkt hij voor het eerst met een vocalist. Dat is dus Stefan Kollee, die juist gewend is aan het gezamenlijk creëren van muziek met zijn bandmaatjes, in de studio of het repetitiehok. Deze voor beide heren nieuwe ervaring heeft een broeierige ep opgeleverd waarin stadse geluiden, nachtelijke escapades en gruizige elektronica elkaar feilloos aanvullen.
De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer de nieuwe ep van Stefan Kollee & nobuka - The Body And The Madness.
De artiesten
De muziek
In eerste instantie is de muziek op de zeven nummers tellende ep van een dermate abstract niveau, dat menig luisteraar wel eens voortijdig zou kunnen afhaken. Maar ondanks dat de muziek op een bepaald niveau experimenteel, lo-fi en zelfs avantgardistisch is, zijn muziekliefhebbers anno 2020 door vernieuwers als Ryuichi Sakamoto, Thom Yorke, Machinefabriek en Arca al veel gewend.
Openingstrack ‘Magazine’ begint met allerlei vervreemdende geluiden, gemaakt met analoge apparatuur. Het geluid is vervormd, we horen veel echo en korte zinnen, soms slechts losse woorden van Kollee, waarmee op gezette momenten nobuka ook nog eens aan de haal gaat. Dan volgt ‘Reality Check’, waar je als luisteraar eerder grip op krijgt. Er is veel meer tekst, die met een beetje moeite zelfs goed te volgen is. De gruizige muziek vult de donkere teksten mooi aan.
Sinister zijn de tikken aan het begin van ‘Bad Moves’, dat betrekkelijk snel overgaat in een zompige, bijna dansbare track met Kollee, die meer zingt dan op de eerste twee nummers van de ep. Het schetsmatige instrumentale ‘Perhaps Nothing’ duurt slechts 1 minuut 8, heeft een mooie sfeer, maar lijkt eigenlijk niet meer te zijn dan een overbrugging naar ‘The Bell Jar’. In dit nummer knispert de elektronica continu en heeft het schelle trompetgeluid een vervreemdend effect, terwijl Kollee zijn tekst declameert met een onrust op het maniakale af en waarbij de teksten van Bukowski nooit ver weg lijken te zijn.
Het ruim opgezette ‘The Fence’ is een waar kunststukje, waarbij de elektronische noise steeds sterker wordt, met daaroverheen de stem van Kollee, eerst gedragen voordragend, maar later ook zingend. Het drone-geluid neemt het uiteindelijk helemaal over om vervolgens over te gaan in fluitende vogels en een monotone kerkklok. Het laatste nummer ‘Mono Dia’, alleen te beluisteren via bandcamp of op de cd, is een vervreemdend niemendalletje dat de van de hak op tak springende gedachten van Kollee lijkt te vangen.
Het oordeel
Deze Nijmeegse muzikanten zijn er niet om het publiek te behagen. Als zanger van The Naked Sweat Drips is Stefan Kollee voortdurend op zoek naar de grenzen van de popmuziek met weinig verhullende teksten en veel pathos. De experimenteerdrift van nobuka is zeker niet minder, wat heeft geleid tot ambient op avant-garde niveau. Het resultaat van deze unieke samenwerking kon dan ook niet anders dan worden dan origineel en geestverruimend. Indie elektronica of electronic indie. Geen gemakkelijke kost, zeker niet voor iedereen geschikt, maar de geoefende luisteraar wordt getrakteerd op een reeks nummers die vol zitten met knappe vondsten. Door meerdere luisterbeurten geeft de ep The Body And The Madness steeds meer geheimen prijs.
The Body And The Madness verschijnt op cd in een gelimiteerde oplage van slechts 100 exemplaren