De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer het nieuwe album van The Hubschrauber - Protector, Distractor.

DE BAND

© The Hubschrauber

Het indierockvijftal The Hubschrauber uit Nijmegen is zich sinds de oprichting in 2011 uitgegroeid tot één van de smaakmakers van de Gelderse popscene. Niet verwonderlijk dus, dat de band begin maart werd gekozen tot de eerste Ambassadeurs van de Vrijheid. Hierbij werkt een nieuw album natuurlijk mee, maar voordat The Hubschrauber hieraan kon beginnen, hebben er een aantal personele wisselingen plaatsgevonden. Na de release van debuutalbum Kepler-186f hebben Kasper van Moll en Eefje Harings de band verlaten - al zijn beiden nog wel te horen op deze release -, maar in Henry Nagel en Daan van Haren heeft de band sterk vers bloed. De eerste speelt ook bas in MNHM, terwijl Daan van Haren ook bekend is van La Très Illustre Compagnie Du Chat Noir, Dead By Christmas en natuurlijk Dan Hair. Het nieuwe Hubschrauber-album was al ruim voor alle Coronamaatregelen afgerond en de band zou op 20 maart het nieuwe album Protector, Distractor op feestelijke wijze presenteren in een al weken van tevoren uitverkocht Merleyn. Helaas is dat uitgesteld tot een nader te bepalen datum, maar 3voor12 Gelderland heeft al wel een oordeel gevormd over het nieuwe album.

DE MUZIEK

Gloomy en subtiel. Otto van Toorn zingt zo mooi mogelijk, er gebeurt van alles op de achtergrond, ‘Feed The Parasite’ opent de plaat en zet de toon. Het zorgt voor een unheimisch gevoel en is wel degelijk een reactie op de turbulente tijdsgeest. Dit nummer was ook de eerste single die voor de release van het album naar buiten werd gebracht, al in november vorig jaar. Dan volgt het eveneens al eerder uitgebrachte ‘Computer Says’, één van de meest catchy songs van het album. De frase “follow the leader” blijft meteen in je hoofd hangen. 
 
Er staan in totaal tien tracks op Protector, Distractor. Speelduur is 37 minuten. Lekker compact, past precies op een langspeelplaat. Helaas is er nog geen fysieke versie (cd of lp of nog hipper muziekcassette) uit, maar het album wel te beluisteren via de bekende streamingdiensten. De sound op dit album is donker, afstandelijk en experimenteel, minder stekelig dat op het debuut uit 2017. Tekstueel weet de band maatschappelijke en politieke observaties te verweven met persoonlijke thema's zoals de liefde.  

Sterk is ‘White Noise’, dat drijft op een solide drumline, neergelegd door Robbie Gerbrands, en de dikke bas van Kasper. In het instrumentale middenstuk laat de band (eindelijk) iets meer tanden zien. Daarna krijgt David Tonnaer alle ruimte op de synths. Het nummer klokt boven de 5 minuten, maar had gerust nog langer mogen duren. Dan volgt ‘I Don't Know If It's Me Or Tyrell's Niece’ dat dezelfde duistere sfeer van ‘Feed The Parasite’ heeft. 

Misschien wel het beste nummer van het album is ‘Colour What Was Gloom’, dat niet alleen een sterke drive heeft, maar ook catchy lyrics. De rol van toetsenist David Tonnaer is een stuk groter geworden en gelukkig is hij behoorlijk vindingrijk op de synthesizer. Lekker zijn de jaren negentig gitaren aan het eind van ‘Nero, Grab Your Fiddle!’ Het daarop volgende titelnummer roept een beeld op, dat precies is gevangen op de prachtige hoes van het album, gemaakt door Sjoerd van der Heijden. ‘On Earth Breathing Is Easy’ wordt ondersteund door een bijna militaire drumroffel van Robbie Gerbrands, een stijl die vaker terugkeert op het album. Het laatste nummer (‘Honey $ Milk’) lijkt enigszins uit de toon te vallen, meer down to earth. Het begint ingetogen, maar wordt steeds verder uitgebouwd. 

Kijk hieronder naar de onnavolgbare video recensie HIP HOP REACTS TO ROCK:

HET OORDEEL

Nog meer dan voorheen geeft The Hubschrauber op Protector, Distractor de melancholische kant van hun muziek alle ruimte. Er wordt beheerst gespeeld en de stem van Otto van Toorn lijkt zich hierin steeds beter te gedijen. Ook is de rol van elektronica in de muziek toegenomen, met als nadelig effect dat de liedjes bijna geen enkel rafelrandje meer lijken te hebben. De elektronische invloeden geven de muziek soms iets buitenaards, alsof (ook) de band de ruimte is ingegaan, terwijl thematisch dit album juist een reactie is op turbulente tijdsgeest op aarde. Alsof The Hubschrauber een ongemakkelijke soundtrack van de wereld van vandaag heeft gecreëerd. 

The Hubschrauber

Website

Dag Des Oordeels

Dossier