De Londense indieband Another Sky mag Doornroosje deze avond wakker kussen. Nadat het publiek door frontvrouw Catrin Vincent - wat betreft stem een zwaardere, minder feërieke Florence Welch - een halfuur wordt meegetrokken door muren van bijna ambient gitaargeluid heen, verlaat de band het podium met een inmiddels bijna klassiek "Fuck Boris Johnson and fuck Brexit!”
De Nijmeegse rockband De Staat deelt rake meppen uit op 27 november in Doornroosje. De show deze woensdag is de eerste van drie finale-optredens in de thuisstad, vóór hun trek naar Zuid-Europa, met optredens in o.a. Spanje. De mannen maken een mix van gelikt, demagogisch, en een tikkeltje weird.
Het concert
De Staat + Another Sky (voorprogramma)
Woensdag 27 november 2019
Doornroosje Nijmegen
©
Marcel Rommens
Another Sky
Iets na negenen komt De Staat in het donker het podium op geslopen. Onder het motto ‘never change a winning team’ heeft de band de setlist gedurende de hele tour niet (of nauwelijks) aangepast. Opener ‘Me Time’ komt daarom - ondanks de bak licht die abrupt over het publiek wordt uitgestort - niet echt als een verrassing. Een toegewijde fan zou de hele set van tevoren al kunnen uitspellen. Helemaal niet erg, het werkt gewoon goed.
Zonder ook maar een seconde adempauze knallen de mannen ‘Down Town’, ‘Input Source Select’ en ‘Peptalk’ eruit. Eerst zingt alleen de harde kern mee, maar alles gaat los bij de eerste beat van ‘Make Way for the Passenger’. De vloer trilt en mensen beuken tegen elkaar op. Ook fans die de zestig duidelijk al gepasseerd zijn, staan op het balkon met hun ledematen te zwaaien.
Vooraan bij het podium ligt de gemiddelde leeftijd juist erg laag.“Hey, hoe oud zijn jullie?” vraagt Torre een jong meisje en een jochie dat maar net boven het podium uitkomt. “Negen en tien.” “Cool,” antwoordt Florim bloedserieus, komt overeind en klimt op de falsetachtbaan van ‘Mona Lisa’. Ze hebben duidelijk het een en ander van Muse geleerd op het gebied van imponeren.
©
Marcel Rommens
De Staat
©
Marcel Rommens
De Staat
Hoewel nieuw materiaal de set overheerst, is de setlist ook voor liefhebbers van ouder materiaal bevredigend. ‘Old Macdonald Don’t Have No Farm No More’ en ‘Sweatshop’ worden nog met evenveel maniakale energie gebracht als jaren terug. Sophia de Geus, frontvrouw van De Staats eerdere voorprogramma 45ACIDBABIES, komt Florim tijdens die laatste bijstaan in opvallend geel trainingspak. Beetje jammer dat de frontman op dat moment niet iets inbindt en alle limelight steelt.
Als een politicus gone bad dirigeert Torre Florim het publiek met zijn indringende ogen en strakke handgebaren op en neer, van links naar rechts. Voor een vloerbrede moshpit tijdens ‘Witch Doctor’ hoeft hij - letterlijk – zijn hand niet meer om te draaien.
Maar de lichten deze avond zijn niet minder spectaculair. Een sluier aan groen werpt een muur op tussen band en publiek, alsof we alleen door kogelwerend glas deze hoge heren mogen bezichtigen. Verticale tl-staven komen naar beneden gezeild en wijken voor de passerende frontman.
De knallende afsluiter ‘KITTY KITTY’, inmiddels een geduchte concurrent voor ‘Witch Doctor’, wordt opgeluisterd door de snel wisselende blauwe en rode lichten uit de videoclip. The great white, white, white preacher, zingt Florim en grijnst als bezeten de zaal in, uitgelicht door een fel witte spot. Een typisch geval creepycool.
©
Marcel Rommens
De Staat
Het met synth doorspekte Bubble Gum leent zich voor robot-achtige dansjes in spiegelbeeld (‘Pikachu’) en nummers als ‘Me Time’ en ‘KITTY KITTY’ lokken de acteur in Torre naar buiten. Aan het gelikte samenspel en de tomeloze energie die we van De Staat gewend zijn, is gedurende deze tour daardoor een extra troef toegevoegd: méér theater, méér gimmicks. Ongetwijfeld zal de rest van Europa hier net zo van genieten als wij.
©
Marcel Rommens
Another Sky
©
Marcel Rommens
De Staat
©
Marcel Rommens
De Staat