De Duivense indierockband Smoking Alaska bestaat uit Alex Nas (zang), Thijs Gieben (gitaar), Frank Peters (bas) en Wiebe Beernink (drums). De band was onder meer finalist van de bandwedstrijd Kaf en Koren en winnaar van de Achterhoekse Band Competitie en bracht eind april hun ep Bring Me Back a Souvenir uit, met een releaseshow begin mei in Luxor Live. Genoeg aanknopingspunten voor een interview.

Met een stevige opening van hun set tijdens de releaseshow van hun ep Bring me back a souvenir onderstreept Smoking Alaska de woorden van Frank Peters. “Ik heb het gevoel dat wij live al veel impact hebben”, aldus de bassist uit Zevenaar. “Met deze ep willen we laten zien dat we zijn gegroeid.” Het in Luxor Live in Arnhem gepresenteerde album telt zeven nummers, waaronder de eerste twee songs van de set ‘Sirens in the Sky’ en ‘Tightwire’ en de single ‘Through the Blue’. 

Bij het uitkomen van dat laatste nummer kondigde de band vorig jaar zomer nog een derde single aan, maar het liep anders. “We hadden drie nummers opgenomen, maar tegelijk nog drie, vier nummers liggen die we ook heel goed vonden”, legt gitarist Thijs Gieben uit. “Op een gegeven moment hebben we besloten om met die derde single nog even te wachten en het nummer gewoon op de ep te zetten, want anders hadden drie singles gedubbeld met deze release en dat willen we niet.”

Bovendien was Peters drie maanden druk met Snow Coats dat in de Popronde speelde, en vertrok Alex Nas voor eenzelfde periode naar de Verenigde Staten. “En dat helpt ook niet echt”, lacht de zanger. “Maar aan de andere kant hadden we het zo gepland dat ik de avond voor ik het vliegtuig in ging de laatste partijen heb ingezongen, zodat we tijdens mijn afwezigheid de nummers konden laten mixen en dingen konden regelen. Kortom, het is niet stilgevallen.”

In tegenstelling, er is juist hard gewerkt. Het artwork is gemaakt tijdens zijn verblijf in de VS, van waaruit Nas ook nog eens mailtjes stuurde naar meer dan 60 festivals. De respons is mager. “Het is vaak of festival, of theater”, legt Peters uit. “Het is moeilijk om daar een tussenweg in te vinden. Onze muziek is luistermuziek, maar je kunt er ook lekker op raggen.” Nas: “Als programmeur moet je daar wel voor openstaan, want we maken geen makkelijk muziek.”

Smoking Alaska - releaseshow Luxor Live

Prijzen

Toch kent de band vanaf het begin in 2012 een regelmaat van twee tot drie optredens in de maand en een goede score wanneer het gaat om het winnen van prijzen. In 2017 spelen ze na het winnen van de Achterhoekse Band Competitie op Huntenpop en kort daarna wint de band de Liemerse Band Competitie. In 2018 staat Smoking Alaska in Paradiso en krijgen zij de juryprijs tijdens Amphion Open.

“Sterker nog, toen we net bestonden, wonnen we direct de eerste talentenjacht waar wij aan meededen”, vertelt Peters. “Thijs en ik zijn begonnen op de Popschool Zevenaar en toen heeft Thijs mij een mailtje gestuurd of ik met hem in een band wilde spelen. Hij had allemaal tabs voor mij gemaakt en dat mocht ik spelen, maar daar is inmiddels wel verandering in gekomen. Wiebe kende ik al wat langer, want we hadden samen een musical gedaan en toen vroeg jij… Hoe ken jij Wiebe ook al weer precies Thijs?”

“Via mijn gitaardocent”, antwoordt Gieben. “Ik speel gitaar vanaf mijn zevende en toen ik 15 was ben ik heel geforceerd op zoek gegaan naar andere muzikanten. Ik had al wat optredens via de muziekschool gedaan en dat vond ik wel leuk, maar ik wilde vooral graag in een band.”

Wiebe Beernink: “Hij stuurde mij via Facebook een berichtje of ik in zijn band wilde drummen. In eerste instantie zei ik ‘ja, is goed’, maar ik dacht van ‘daar ga ik echt niet heen’. Mijn broer bleef pushen en toen ben ik uiteindelijk toch maar gegaan. Het klikte direct goed en sindsdien zijn we gewoon een band.”

Succes

Ze gaan van start onder de naam Down Under en met Gieben als zanger heeft het trio dus direct succes. “Het is niet dat ik goed kan zingen, maar het was ook niet slecht. Ik was meer aan het mompelen dan aan het zingen. Ik kreeg als feedback dat ik in de microfoon moest zingen in plaats van er naast.”

Met de komst van Nas krijgt de band in de eerste helft van 2013 zijn huidige vorm en naam. “Op de middelbare school zat ik bij Frank met muziek en daar moest iedereen zingen. Ik kreeg toen heel positieve reacties en dacht ‘eens kijken wat ik er mee kan doen’, maar alleen zingen vond ik ongemakkelijk en dus ben ik gitaar gaan spelen.” Uiteindelijk vraagt de zanger of hij een keer mee mag repeteren. “Ik had een opzet van een nummer en zei ‘ik kan niet zo heel veel, dus laten we dit maar spelen’ en dat werkte gewoon.”

“Met Alex er bij hebben we een unieke stem en een unieke sound”, stelt Beernink vast. “En uiteindelijk zijn we ook een echte vriendengroep geworden”, vult Gieben aan. “Even lekker relaxen op een vrijdagavond is net zo belangrijk als hard repeteren en elkaar helemaal afbreken om het goed te krijgen.” Beernink: “We gaan goed met elkaar om, maar we nemen de band ook heel serieus. Ik denk ook dat we nu een goede ep hebben opgenomen. Het is het beste dat we tot nu toe hebben uitgebracht.”

Opsomming

“Het is de eerste keer dat ik echt compleet achter mijn werk sta”, aldus Nas. “In het verleden hebben we ook dingen uitgebracht waar ik op dat moment wel trots op was, maar dit is echt iets waar ik volledig achter sta. Bring me back a souvenir klinkt zoals ik wilde dat hij zou klinken. Het is een goede opsomming van waar Smoking Alaska nu staat. Er staan dromerige positieve nummers op en harde snelle nummers.”

Peters: “Ik denk dat dat zowel onze kracht als onze zwakte is. Als je erg van alternatieve rock houdt en dan een wat softer liedje krijgt, kan je daar op afknappen.” “Ik denk dat het publiek voor de muziek die wij maken heel klein is”, beaamt Nas. “Het is een apart genre.” “Het is ook lastig, maar ik denk ook dat we zelf nog dingen kunnen verbeteren”, gaat Beernink verder. “Nieuwe dingen proberen, ons netwerk vergroten.”

Uiteindelijk komen er een kleine negentig mensen naar de releaseshow in Luxor Live, waar Smoking Alaska een compacte set van dertien nummers speelt. Na een stevige opening volgt het nog niet uitgebrachte ‘Head into the night’. Later in de set volgen ook het zachtere ‘Through the blue’ en ‘Souvenir’. Het publiek reageert enthousiast en veel van hen zingen de toegift ‘Into motion’ luidkeels mee.

 “Ik denk dat we hebben laten zien wat we echt kunnen, dat we zijn gegroeid”, zegt Beernink. “Ik heb er ook wel vertrouwen in dat we nu iets serieuzer worden genomen en dat we echt stappen kunnen zetten.” Gieben knikt: “Dit is wat ik destijds voor ogen had. Het is meer dan ik heb gehoopt, dit is precies wat ik wil.”