Er lijkt geen maat te staan op Sonic Whip Er lijkt geen maat te staan op Sonic Whip

Met een Maximus Violante in de hand (het biermenu is weer net zo indrukwekkend als de line-up) starten we de dag met Ruff Majik. Het Zuid-Afrikaanse trio is voor het eerst in Nederland en geniet er zichtbaar van. Een dag voor de show heeft de band het tweede album Tårn uitgebracht, dus er is dan ook genoeg om vandaag enthousiast over te zijn. Maar hoewel de zanger het publiek blijft opzwepen, is het voor de aanwezigen vooral een opwarmer voor de nekspieren. Er is weinig nieuws onder de zon, al zijn er her en der wel wat interessante, Kyuss-achtige uitspattingen te bespeuren. Met afsluiter ‘Speed Hippy’, een van de beste nummer van het optreden, geeft de band nog een heerlijke schop na.

Het was nog even spannend of ze het gingen redden (een dag eerder stond de band op het Desertfest in Londen), maar in de grote zaal trapt Skraeckoedlan keurig op tijd af. Hoewel de twee heren die de zang op zich nemen niet bijzonder sterk aan het optreden beginnen, staat het muzikaal vanaf de eerste noot als een huis. Toch merk je dat de Zweden nog even moesten inkomen, want gedurende de show wordt het niveau aanzienlijk verder opgekrikt. Met de kreet ‘Hail Chtulhu’ wordt de geweldige instrumentale track ‘Tale of Squidman’ aangekondigd, een hoogtepunt van de set die van ons een stuk langer had mogen duren. De lat ligt al vroeg op de dag erg hoog.

Met Bismut staat er vandaag ook Nijmeegsch trots op de planken. De band kwam vorig jaar met hun debuutalbum ‘Schwerpunkt’ en wist daarmee onder meer de top 15 beste Gelderse releases te behalen. Voor wie het album geluisterd heeft komt het niet als een verrassing dat de band op Sonic Whip staat. En de heren stellen niet teleur: de loodzware instrumentale tracks komen live nog beter uit de verf en tijdens 5 minuten doom van Bismut gebeurt meer dan bij veel andere doombands in een hele show. Een settijd van 45 minuten geeft de Nijmegenaren genoeg tijd om het hele debuut er doorheen te jagen. Maar hoe goed die plaat ook is, het valt in het niets met de live-uitvoering die we vandaag zien. In deze vorm is de band niet te stoppen en zou een spot op bijvoorbeeld het Valkhof niet meer dan terecht zijn.

Er zijn van die bands waar je het type muziek perfect van de naam af kan leiden. The Devil and The Almighty Blues is er zo één. Enorm zware blues met een smakelijk Southern sausje, alsof ze uit de modder van de Mississippi zijn getrokken. Dat het een Noorse band betreft doet niets af aan de geloofwaardigheid van de band. De muzikanten rammen onverstoorbaar de zwaarste bluesriffs door de zaal, terwijl de zanger toekijkt vanaf de verhoging bij de drums of als een soort van verlosser voor op het podium de muziek voorziet van tekst. Nummers als ‘Lay Down’ van hun laatste album Tre vervelen eigenlijk geen moment, al zul je de band ook niet snel betrappen op een spannende wending. Vijftig minuten lang is de grote zaal een net iets te dampende barn in het zuiden van de VS, en dat iss met het wisselvallige weer buiten des te lekkerder.

Met de opkomst van het Amerikaanse REZN gaat er een extra trukendoos openen. Midden op het podium hanteert Spencer Ouellette een modulaire synthesizer, waarmee hij psychedelische soundscapes neerzet als aanvulling op de bekende doom- en stoner-riffs. Alsof dat nog niet genoeg is tovert hij halverwege de show ook een saxofoon tevoorschijn. Het resultaat zijn enorme spannende en meeslepende tracks die alle kanten op vliegen. Er komen donkere bluesriffs voorbij die doen denken aan Black Sabbath, Pink Floydiaanse soundscapes, funky baslijnen en andere herkenbare psych rock-elementen uit de jaren 70. Zelfs de luchtige intermezzo’s klinken dreigend. REZN gaat pas drie jaar en twee albums mee, maar de heren zetten een show neer alsof ze al bakken aan ervaring hebben. Met spectaculaire uitvoeringen van ‘Mirrored Mirage’ van hun laatste plaat en ‘Wake’ van het debuutalbum wordt het publiek verwend. Zo is REZN de eerste grote verrassing van de dag.

En zo hard als de muziek van REZN alle kanten uit vloog, zo log en opbouwend is de muziek van Electric moon. En dat hoeft niet erg te zijn, ware het niet dat we veel van de subtiele elementen missen die de muziek op plaat zo interessant maakt. Er zijn wel degelijk momenten dat de aandacht getrokken wordt: zo nu en dan wordt het gaspedaal even ingedrukt, wordt er een nieuwe riff gespeeld of verandert drummer Pablo Carneval van ritme, maar deze momenten van spanning zijn van korte duur. Ook gitarist Sula Bassana draait veelvuldig aan knoppen, maar een merkbaar effect op de muziek lijkt het vaak niet te hebben. De show komt niet lekker uit de verf. Op basis van de albums geven de band graag nog een kans (onder meer album Stardust Rituals is absoluut de moeite waard), maar vandaag mocht het helaas niet zo zijn.

Het ene moment iss Death Alley nog een van de hardst werkende bands van Nederland, het volgende moment stoppen ze voor onbepaalde tijd. Uit de as herrijst de band Temple Fang, met oud-leden Dennis Duijnhouwer (bassist) en Jevin de Groot (gitarist) in de gelederen. Waar de eerdere band zich bezighield met stevige rock n roll/hard rock, daar is Temple Fang goed voor psychedelische, groovy jaren 70 rock: de vergelijkingen met Blue Öyster Cult en Hawkind zijn helemaal niet zo ver gezocht. Net als andere bands is de opbouw van de muziek langzaam en zijn de riffs spannend. Toch valt de band vooral op vanwege de minder zware riffs en het hogere tempo, waardoor het lekker weg luistert. Heb je Temple Fang gemist? Geen probleem, want over 4 weken staan de heren weer in Nijmegen, dit keer op het Fortarock festival.

Door de rustgevende vogelgeluiden is het ons even niet duidelijk of we in Burgers Bush staan of dat we wachten op de show van Colour Haze. De Duitse band is zonder twijfel een van de publiekstrekkers van deze editie. De psychedelic rock die ze spelen is typisch jaren 70: zweverige, relaxte muziek met af en toe een stevige uitschieter. Verrassen doen de heren niet, maar kiezen ervoor om een oerdegelijke set te spelen. Het is duidelijk te horen waarom de band al zo’n grote schare fans heeft. Openers ‘Skydancer’ en ‘Skydance’, verweven tot één lange trip, valt op vanwege het catchy riedeltje dat telkens weer terugkomt, terwijl er tijdens het daaropvolgende “Überall” voorzichtig geknald wordt. De band speelt haast net zo strak als dat we op de albums van ze gewend zijn en heeft alles onder controle, al leveren de Duitsers daardoor wel in aan spontaniteit. Maar ook op de automatische piloot wordt iedere fan vandaag rijkelijk bediend.

Wie verwacht bij Earthless enigszins op adem te komen heeft het goed mis. De band staat al bijna 15 jaar garant voor psychedelica van de bovenste plank, al zijn ze door de jaren heen wel veranderd. Zo vulden de Amerikanen hun eerste albums met jamsessies van ruim 20 minuten per stuk, maar staan er op het laatste album Black Heaven meer gangbare nummers waarvan de langste nog geen 9 minuten aantikt. Hierdoor is de muziek echter een stuk toegankelijker, merken we ook vanavond. Net als bij Electric Moon is ook bij Earthless de muziek grotendeels instrumentaal, maar dit keer wordt het tempo een stuk hoger gelegd. En ondanks dat een track als ‘Black Heaven’ vol met solo’s gepropt zit zorgt de songstructuur dat het geen moment verveelt. Hoogtepunt is de track ‘Electric Flame’: retestrak, bombastisch, voorzien van uitstekende zang en volgestampt met scheurende riffs die in positieve zin uit de bocht vliegen.

Zijn wel bijgekomen van IDLES? Nee? Dan ga je aan Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs (vanaf hier Pigsx7) nog een zware kluif hebben. Muzikaal gezien lijkt het niet op elkaar, maar qua energie en agressiviteit hadden de frontmannen uit dezelfde praatgroep kunnen komen. De band gooide in 2017 hoge ogen met hun eerste EP, deed dat in 2018 dunnetjes over met hun debuut en blijft zich in de kijker spelen met hun explosieve liveshows. Pigsx7 speelt een combinatie van psychedelische metal, stoner en doom, maar valt ook vanavond vooral op door Matt Baty die, enkel gehuld in een korte broek, als een bezetene zijn teksten over het publiek uitspuwt. We worden vooral getrakteerd op nummers van het debuut King of Cowards, maar horen ook het nieuwe nummer ‘Crazy in Blood’. Hoewel het geluidstechnisch beter had gekund (de hoge tonen waren vooraan nauwelijks te horen) maakt Pigsx7 de hype helemaal waar.

Officieel is er vandaag geen headliner, maar voor veel mensen zal All Them Witches toch als hoogtepunt van de dag ingepland staan. De band bestaat pas sinds 2012, maar heeft in korte tijd een ijzersterke reputatie opgebouwd, zowel live als op plaat. De band is het jaar 2018 niet zonder kleerscheuren uit gekomen: er werd weliswaar een geweldige plaat afgeleverd (nummer 5 alweer), maar nadat oorspronkelijk toetsenist Allan Van Cleeve in mei werd vervangen, besloot de band vijf maanden later als drietal verder te gaan. Geen toetsenist dus vanavond. En dat merk je wel, als de band met de tonen van Black Sabbaths ‘War Pigs’ is opgekomen. Maar laten we niet doen alsof we hier te maken hebben met een teleurstellend optreden. Hoe goed de rest vandaag ook was, het totaalplaatje van All Them Witches steekt met kop en schouders boven de rest uit.

De helft van de setlist is vanavond gereserveerd voor nummers van de laatste plaat, ATW. Het nummer ‘Diamond’ is daarvan een ware masterclass: er wordt een hypnotiserende sfeer neergezet, maar er wordt geen riff of partij te veel gespeeld. Niet iedere nieuwe track is echter een succes. Tijdens ‘Workhorse’ kakt het publiek wat in, valt ook frontman Charles Michael Parks, Jr. op. De reactie komt in de vorm van het uitstekende en dansbare ‘Alabaster’, een van de beste nummers van de show. Net als ‘Alabaster’ zijn de overige nummers grotendeels de juweeltjes waarmee ze tijdens hun show op het Valkhof in 2017 de show stalen. Opener ‘3-5-7’ behoort tot de beste nummers die ze hebben, uitsmijter ‘Blood and Sand/Milk and Endless Waters’ is misschien wel hun allerbeste track. Het enthousiaste publiek is een uur lang in feeststemming en ook de band vermaakt zich opperbest. All Them Witches verrast niet, maar doet wat het moet doen: een nagenoeg foutloze show neerzetten.

De ervaring leert dat de laatste act in de kleine zaal het vaak niet makkelijk heeft op eendagsfestivals in Doornroosje. Een groot deel van het publiek is dan immers al vertrokken en aan die laatste band dan de ondankbare taak om de festivalgangers nog net iets langer binnen te houden. Toen kwam Domkraft. De Zweedse doomband heeft als motto “Rif. Hook. Repeat until numb.” en doet die lijfspreuk eer aan. De muziek is misschien wat plat en makkelijk, maar de uitstekende riffs zijn zo strak, diep en zwaar dat er een intrigerende muur van geluid wordt gecreëerd. En dat vinden meer mensen met mij, want ik sta ik een goedgevulde zaal vol hoofdschuddende en dansende liefhebbers. Het is een heel, héél geslaagd optreden voor liefhebbers van strakke doom/desert rock, en we zouden Domkraft dan ook graag nog eens terugzien. In combinatie met een band als 1000mods, wellicht?

Sonic Whip, wat doe je ons aan? Als de laatste tonen van Domkraft klinken zijn we nog lang niet klaar om naar huis te gaan: dit smaakt naar meer. Zelden is het niveau van een festival zo hoog als wat we vandaag zien. Er waren een aantal aangename verrassingen, maar ook de grotere namen konden vandaag niet teleurstellen. Hulde aan de organisatie, die niet alleen een fijne verzameling bands hebben geboekt, maar ook de randzaken en de logistiek weer vlekkeloos geregeld hebben. We kunnen ons nu gaan klaarmaken voor het volgende gitaarfeest, het Fortarock festival op 1 en 2 juni. Maar niet voordat we alvast het eerste weekend van mei 2020 geblokt hebben in onze agenda!