Kamelot en Doornroosje halen het beste in elkaar naar boven Kamelot en Doornroosje halen het beste in elkaar naar boven

Kamelot + Evergrey + Visions of Atlantis. Vrijdag 8 maart 2019. Doornroosje Nijmegen

Het bal wordt vanavond geopend door Visions of Atlantis, een symfonische metalband met afwisselend mannelijke en vrouwelijke leadzang. Alleen drummer Thomas Caser is er sinds de oprichting in 2000 al bij en sindsdien hebben maar liefst 20 (!) verschillende muzikanten deel uitgemaakt van de band. Of je daar iets van merkt? Erg soepel gaat het vanavond in elk geval niet. Er worden hier en daar wat fouten gemaakt, het geluid staat niet erg lekker afgesteld en de zangers zitten er nogal eens naast: volgens Michele Guaitoli omdat het de eerste avond van de tour is.

Duidelijk is dat de band er zin in heeft. Soms is de zanger net iets te jolig, maar het plezier helpt wel om de aandacht van het publiek erbij te houden. Met nummers als ‘The Silent Mutiny’ en ‘The Last Home’, waarbij zangeres Clémentine Delauney de connectie met Kamelot nog maar eens duidelijk maakt, is er vooral aandacht voor het meest recente album The Deep & The Dark (2018). Met ‘Return to Lemuria’ sluit de Oostenrijkse groep een optreden af dat nooit echt weet te overtuigen.

Evergrey lijkt vanavond de vreemde eend in de bijt: als na het eerste nummer het geluid wat is bijgesteld (tijdens het eerste nummer zijn de instrumenten nauwelijks van elkaar te onderscheiden), blijken de symfonische elementen drastisch te zijn teruggeschroefd. Evergrey lijkt eerder de hoek van een Meshuggah op te willen zoeken dan dat ze in de buurt komen van de andere bands vanavond. En dat is eigenlijk wel verfrissend tussen de twee symfonische bands in.

Evergrey speelt strak en hoewel zanger/gitarist Englund nooit echt een nachtegaaltje wordt, is ook hij na een paar nummers goed opgewarmd. Begin dit jaar kwam de Zweedse band met hun elfde studioalbum The Atlantic, maar deze vrijdag worden voornamelijk nummers van het eerdere The Storm Within (2016) gespeeld. Daarvan werkt vooral ‘Passing Through’ opvallend goed. Nadat ‘All I Have’ klinkt als een eigenzinnige versie van ‘Like A Stone’ van Audioslave kan het oudere ‘Touch Of Blessing’ rekenen op veel enthousiasme van het publiek. Het is het nummer dat het dichtst bij de muziek van Kamelot komt, maar vooral ook het nummer waarmee de band het publiek definitief inpakt. Eenmaal afgesloten met ‘King of Errors’ zijn de fans rijkelijk bediend en zijn er een hoop nieuwe zieltjes gewonnen.

Het mag dan de eerste keer zijn dat Kamelot in de Nijmeegste poptempel staat, het is niet hun eerste keer in deze stad. In 2009 stond de band namelijk al op de allereerste (en meteen ook laatste Nederlandse) Sonisphere in het Goffertpark. Toen nog met zanger Roy Khan, bassist Glenn Barry en Casey Grillo achter de drums.

In de tussentijd is er wel een hoop gebeurd. Onder meer het (vrijwillige) vertrek van Roy Khan in 2011 deed onder de fans aardig wat stof opwaaien. Met zijn zang had hij namelijk een belangrijk aandeel in de fantastische albums Epica (2003) en The Black Halo, waarmee Kamelot naar de top van het symfonische powermetal-genre schoot. De fans konden echter opgelucht ademhalen: onder leiding van Tommy Karevik is de weg naar boven weer opgepakt. Het toegankelijke Haven (2015) werd hun grootste commerciële succes tot dusver en ook opvolger The Shadow Theory werd vorig jaar met lovende kritieken ontvangen.

De verwachtingen zijn dus hoog als Kamelot kort na negenen het podium betreedt om er direct in te knallen met ‘Phantom Divine (Shadow Empire)’, een van de hoogvliegers van het album The Shadow Theory. Het wordt opgevolgd door ‘Rule The World’, helaas het enige nummer dat we vanavond horen van het oudere Ghost Opera. Een fenomenale start, waarmee de intentie van de band ook gelijk duidelijk wordt: de ene helft van de nummers is afkomstig van de laatste twee albums, voor de rest duikt de band verder terug in de tijd.

Hoewel de setlist grotendeels hetzelfde is als tijdens het eerste deel van de tour, mag dat de pret niet drukken. Er zijn immers hoogtepunten genoeg. Zo speelt Kamelot voor het allereerst het nummer ‘Vespertine (My Crimson Bride)’ van het laatste album live. De performance is retestrak en de band kan op veel bijval rekenen uit het publiek. Datzelfde publiek gaat ook uit zijn dak op de oudste nummers van de set, ‘Karma’ en ‘Forever’ van Karma (2001) en ‘When The Light Are Down’ en ‘March of Mephisto’ van The Black Halo, waarbij vooral die laatste veel indruk maakt. Daar staat tegenover dat ze ook met een verse track als ‘Amnesiac’ weten te knallen.

Het gemak waarmee de band Doornroosje vanavond inpakt is bewonderenswaardig. De hoofdrol is voor Tommy Karevik, die het publiek enthousiast opzweept maar ook zichtbaar op zijn gemak is als hij daar zingend tussen staat en loopt. Ook bassist Sean Tibbetts is enthousiast: de eerste helft van de show stuitert hij over het podium alsof hij al twee weken geen Ritalin meer heeft gehad.

Hoe anders is dat voor Thomas Youngblood, de godfather van Kamelot. Met zijn stoïcijnse blik heeft hij meer weg van Severus Snape uit de Harry Potterreeks dan van een enthousiaste gitarist, al zoekt ook hij regelmatig contact met het publiek. Een extra compliment voor het gastoptreden van Lauren Hart, die onder andere de nummers ‘Amnesiac’ en ‘March of Mephisto’ naar een hoger niveau tilt. Het is een genot als ze weer ten tonele verschijnt: niet alleen vanwege haar dijk van een stem, maar ook door haar krachtige uitstraling.