Muse acteert al ruim 20 jaar op het front van grote rockbands. Het trio wordt gevormd door Matt Bellamy (gitaar, zang), Chris Wolstenholme (bas, backup vocals) en Dominic Howard (drums). Met alternatieve rock, die door de opvallende stem van Bellamy een compleet eigen niche invulde, werd de band snel een succes en bouwde ze al snel aan een sterke livereputatie. Black Holes and Revelations (2006) gaf ze een groter publiek met vele singles die in de hitparades verschenen. Muse werd een stadionact die stond voor onafhankelijkheid en rebellie. Simulation Theory is studioalbum nummer 8 en ook deze plaat wordt gevolgd door een tour zoals alleen Muse dat kan.
Als Muse in het land is, is het altijd een grote gebeurtenis. Denk bijvoorbeeld aan de drie torens die zo prominent aanwezig waren tijdens de Resistance-tour. Met dit soort grootsheid is Muse al jaren één van de powerhouses van het live muziekcircuit. Spektakel gegarandeerd zou je zeggen. Met de nieuwe plaat Simulation Theory (2018) is de band echter een andere weg ingeslagen. Terreinen die voorheen slechts kort verkend werden, daar wordt nu vol op ingezet, inclusief Disney-albumhoes. Is het nog wel de pikante Muse, zoals Muse pikant kan zijn? 3voor12 Gelderland volgt de zomer in het Goffertpark op de voet en checkt deze warme donderdag hoe scherp Muse nog is.
Het concert
Muse + SWMRS + Andy Burrows
Donderdag 27 juni 2019
Goffertpark Nijmegen
©
Roger Jansen
SWMRS
©
Roger Jansen
Andy Burrows
Support-acts SWMRS en Andy Burrows
Muse heeft ook een rijke geschiedenis aan voorprogramma’s (met o.a. Biffy Clyro, Editors, Razorlight, Elbow). Vanavond wordt er echter een opvallende line-up ingezet. SWMRS uit Californië is een surfpunk-band die al een tijdje onder ons is (2004) en onder meer bestaat uit drummer Joey Armstrong en gitarist Jakob Armstrong, jawel, de zonen van Green Days frontman. Het is allemaal niet te complex of verfijnd wat SWMRS laat horen en daarom is het makkelijk te doorgronden. Het publiek lijkt misschien daardoor voor SWMRS simpelweg niet te porren. De band speelt energiek en vol overtuiging, maar het mag niet baten.
Opvallend genoeg is Andy Burrows degene die Muse mag inleiden rond acht uur. Opvallend, want zijn muziek is ingetogen, vooral ook die eeuwig terugkerende Razorlight megahit ‘America’ die absoluut geen vuurtje doet aanwakkeren. Het is de stem van Andy die het volstromende Goffertpark in slaap laat sussen. Leuk is nog wel de Muse-cover van ‘Unintended’, een bijna vergeten nummer uit hun beginjaren. Burrows speelt met zijn band enthousiast zijn nummers weg, maar het podium doemt wat te groot op achter de indiepoppers.
©
Roger Jansen
Muse
©
Roger Jansen
Muse
Iets voor 21.00 uur is het dan zover. Van voor tot achter glijdt een zucht van opluchting en enthousiasme als het Goffertpark ontwaakt en Matt en zijn twee kompanen op het podium verschijnen. Ze brengen echter een groot gezelschap mee, in dit geval bewapend met schuiftrompetten en een podium-bestrijkende choreografie. Het is meeslepend, de visuals sluiten er op aan, echt een sublieme opening. ‘Pressure’ is de best denkbare opener, met zijn meeslepende gitaarriff en de korte en vluchtige Matt Bellamy vocals. Hier wordt het al duidelijk, de productie en het hele concept achter de Simulation Theory tour is groots opgezet. Geen stap terug op dat vlak. Een tussenanimatie: “You Belong To Me Now”. Graag Muse, heel graag.
In het eerste fragment van de show is er wat ruimte voor meer nummers van de meest recente plaat: ‘Pressure’, ‘Break it to me’ en ‘Propaganda’. De nieuwere tracks zijn opvallende eilandjes in de show, nergens wordt de moeite genomen om ze met overige hits te mengen tot een potentieel interessante mix. ‘Propaganda’ krijgt desalniettemin een hele fijne uitvoering, met de drie heren vooraan op het podium (dat een stuk het publiek in loopt). We zien hier een verrassend klein Muse.
Toch is er vanavond een onoverbrugbare afstand tussen het publiek en de band. Enerzijds komt dat door de pasgenoemde tracks, die zero respons uitlokken bij een schijnbaar hit-georiënteerd publiek, anderzijds doordat de band vergeet het publiek te belonen door een connectie te leggen. Matt is ronduit camerageil vandaag en kijkt meer naar de lens dan naar de fans op de eerste rijen. Chris Wolstenholme, wiens backup-fluisteringen zeer sterk waren, speelt zijn baspartijen in zijn eigen bubble. Jammer.
©
Roger Jansen
Muse
Muzikaal is er overigens geen speld tussen te krijgen. Matt’s zang staat op ongekende hoogte, het is strak en meeslepend. Het complete plaatje klopt echter maar zelden. Tijdens ‘Uprising’ en ‘Supermassive Black Hole’ komen de visuals, choreografie, band en publiek voor een refreintje echt samen. En dat is (veel) te weinig voor een band met de standaarden die Muse heeft. Het gaat anderzijds weer nergens door de ondergrens. Count your blessings.
De aandacht wordt getrokken naar de aankleding van de show, die zeer, maar dan ook zeer ambitieus is en deze tour echt een eigen identiteit geeft. Grote trommels (niet altijd hoorbaar), cliché confettiregen, een abseilend biohazardteam, een bewegende opblaasandroid met zoeklicht en beelden van het trio worden in elkaar verweven tot een fenomenaal spectaculaire show. Dan is de outfit van de heer Bellamy nog niet benoemd. Een ode aan de vele thema’s die ook Simulation theory weer rijk is.
Bij ‘Thought Contagion’, weer zo’n eilandje, lijkt het geduld van het publiek inmiddels toch wat broos geworden. Voor wat Muse zou kunnen spelen, is de setlist een rustige zomeravondvulling te noemen. Daar kan een ‘Hysteria’ halverwege, maar ook later de Houston Jam (Futurism, Unnatural Selection en Microcuts blend) weinig meer aan doen. Het blijven sampletjes van muziek die het optreden uit de sleur hadden kunnen trekken. Deze fase zal volgens sommige als het begin van de show gevoeld hebben. We praten hier nu over half elf.
©
Roger Jansen
Muse
Muse, met al haar ervaring, loopt dus wel bijna in een klassieke valkuil, met nadruk op bijna. Iemand moet Muse weer vertellen dat de muziek zelf al indrukwekkend genoeg is en dat die nog altijd picobello in orde is. Echter, als Matt weer een uithaal produceert die ze in Keulen ook alvast gehoord hebben, dan lijkt het alweer lang geleden dat de focus tijdens het optreden op de muziek lag. “Our hopes and expectations…” Muse kan het zelf niet beter zeggen in ‘Starlight’.
Ondanks deze spagaat, zien we op het einde van de show de focus weer wat verschuiven richting het juiste. Op de schermen, in klassiek zwart-wit, beelden van de drie heren opgaand in hun muziek. Er is ook al kort een teaser voor ‘Algorithm’ geweest aan het begin van de show, maar hier komt het nummer tot zijn volle recht en het laat nog even zien dat Simulation Theory geen vreemd eend in de bijt is. ‘Knights of Cydonia’ met Ennio Morricone’s mondharmonica-intro laat het publiek bovendien voelen dat het nog wel goed zit met Muse. Een gevoel dat helaas te weinig aanwezig is geweest op deze avond.