Voor wie de afgelopen 40 jaar onder een steen heeft geleefd: de band rond zanger John Francis Bongiovi Jr. (beter bekend als Jon Bon Jovi) werd opgericht in 1983. De groep brak door in 1986 met het album Slippery When Wet, waar onder meer 'You Give Love A Bad Name' en 'Livin'On A Prayer' op stonden. Ook in de decennia erna schreef Bon Jovi met enige regelmaat een megahit, waarvan 'Always' (1994) en 'It's My Life' (2000) de opvallendste zijn. Ondertussen is de band goed voor wereldwijd meer dan 130 miljoen verkochte albums en 28 miljoen verkochte exemplaren van Slippery When Wet; ze zijn daarmee een van de best verkopende bands aller tijden met ook nog eens een van de bestverkochte albums op zak. In Nederland haalden maar liefst 30 nummers de top 40.
Ons land is twee Europese tours overgeslagen, maar na negen jaar is Bon Jovi eindelijk weer terug in Nederland. In de tussentijd heeft de Amerikaanse rockband drie nieuwe studioalbums uitgebracht en is de groep opgenomen in de Rock & Roll Hall Of Fame, dus er is dan ook genoeg te vieren. Zonder Richie Sambora welteverstaan: de gitarist verliet de band in 2013. Net als in 1995 en 2006 is ook dit keer het Nijmeegse Goffertpark het toneel van de show, en 3voor12 Gelderland is - woooo! - halfway there - woohoo! - livin' on a prayer!
Het concert
Bon Jovi + Kensington + Navarone, donderdag 13 juni 2019, Goffertpark Nijmegen
Navarone - Goffertpark Nijmegen
Met recht een mega-act dus. We beginnen vandaag echter met Navarone, een band die met hun deelname aan The Voice of Holland nadrukkelijk de stap naar het nationale podium maakte. En succesvol, blijkt uit het publiek dat bij aanvang al in ruime mate aanwezig is. Speelde Metallica eerder deze week nog ‘Bloed, Zweet en Tranen’ tijdens hun show, voor Navarone was ‘Jij Krijgt Die Lach Niet Van Mijn Gezicht’ een optie geweest want wat straalt de band tijdens hun optreden in het Goffertpark. Een jongensdroom, zo vertelt zanger Merijn van Haren tijdens Navarone’s set, om als Nijmeegse band in hun thuisstad op de Goffertweide te mogen spelen. En dan ook nog als support-act voor een band die hij als jochie in 1995 in ditzelfde park live zag. De anekdotes tekenen de ontwapenende houding van een band.
“Wat tof dat jullie er zijn”, zegt Van Haren enthousiast, “ik dacht dat om half zes iedereen aan het eten was.” Een deel van de bezoekers staat inderdaad bij een van de vele eettenten, maar het gros vermaakt zich prima met de betonnen rock van de Nijmeegse band. Niet dat alles optimaal is: zeker in het begin is het nog zoeken naar de juiste balans in de geluidsmix. De zang is door de disbalans soms niet goed te horen en de gitaren klonteren samen in het geluid waardoor de nuance mist. Opstartprobleempjes zullen we maar zeggen, want in het vervolg van hun optreden verbetert het geluid en brult de briesende rock van Navarone zich bekwaam een weg over de Goffert.
Mooi hoe de geluidsexplosie van ‘Another Way’ van het recente album Salvo knalt, verwarmend hoe de band het publiek meekrijgt met ‘Lonely Nights’ en schitterend om de vocale krachtpatserij te horen van Merijn en de band in Led Zeppelins ‘Whole Lotta Love’. Terecht applaus dan ook voor een band die nu eindelijk zélf op het podium staat in het Goffertpark en - ondanks het vroege tijdstip en wat beginproblemen – imponeert met hun optreden. Gelukkig blijft het afgezien van een paar kleine buitjes relatief droog: dat geluk heeft Kensington helaas niet.
Navarone - Goffertpark Nijmegen
Kensington - Goffertpark Nijmegen
Voor special guest Kensington is de show van vandaag hun eerste show van 2019 en ook de eerste show van hun laatste single ‘Bats’. Terwijl de regen met bakken uit de hemel valt trapt de band echter af met de bekende hits ‘Do I Ever’, ‘Bridges’ en ‘War’: want hits, die heeft deze band wel. Waar Navarone nog had te kampen met opstartproblemen klinkt het geluid bij Kensington meteen naar behoren, al lijkt de groep nog wel op de automatische piloot te spelen. Misschien is het omdat de nieuwe single een ander geluid heeft, misschien omdat ‘ie nog vrij nieuw is, maar als de band hun primeur ‘Bats’ inzet wordt het voor het eerst overtuigend en spannend. Het is knap om te zien hoe de heren het enigszins experimentele geluid naar het podium weten te vertalen en live blijkt het nummer meer te rocken dan op de radio.
We worden er meerdere malen op gewezen dat we natgeregend worden, dus het excuus in de vorm van ‘Sorry’ was dan ook op zijn plaats. Ook de rest van de set bestaat voornamelijk uit bekende nummers. ‘Streets’, ‘Riddles’, ‘Home Again’: aan het einde van de show is de Kensington-bingokaart keurig ingevuld. Je kunt alleen maar respect hebben voor het gemak waarmee ze een uur vol hits kunnen proppen, al zorgt het feit dat je de nummers te pas en te onpas op de radio hebt gehoord er wel voor dat de nummers niet alleen herkenbaar zijn, maar ook aan spanning hebben ingeleverd. Dat lijkt te worden bevestigd tijdens het laatste nummer, ‘St. Helena’. Tijdens live-shows een vaste waarde, maar verder een stuk minder bekend dan eerdere nummers. Met het stevige en bombastische nummer lijkt Kensington nog een eindsprint te willen trekken en laat de band nog even overtuigend de spierballen zien. Het beste wordt ook vandaag tot het laatst bewaard.
Bon Jovi - Goffertpark Nijmegen
Na indrukwekkende beelden van bekende Nijmeegse attracties op de minstens net zo indrukwekkende schermen (volgens de band is dit het grootste podium waar ze ooit mee getourd hebben) is het nummer ‘This House Is Not For Sale’ het startschot voor Bon Jovi. Zanger Jon Bon Jovi heeft er duidelijk zin in en ook het volle Goffertpark is enthousiast: zelfs dit nieuwe nummer wordt luidkeels meegezongen. Tijdens ‘Raise Your Hands’ en ‘You Give Love A Bad Name’ zien we hetzelfde beeld, al komt die laatste misschien te vroeg in de set. De frontman heeft namelijk wat tijd nodig om op te warmen, en nog niet optimaal beginnen aan een van je grotere nummers is natuurlijk zonde.
Wie Jon Bon Jovi over het podium ziet springen heeft misschien niet direct door dat de man over drie jaar 60 is. Er zijn echter twee dingen die dit toch verraden: zijn grijze coupe en, belangrijker nog, zijn stem. Het wordt namelijk al snel duidelijk Jon moeite heeft om de zangpartijen nog even goed neer te zetten als jaren geleden. Gelukkig beschikt de zanger over genoeg zelfkennis en laat hij zich zonder blikken of blozen ondersteunen door de rest van de band. De gitaristen Phil X en John Shanks en keyboardspeler David Bryan spelen wat dat betreft glansrollen vanavond. “They are making me look good,” zou hij later tijdens het introduceren van de band dan ook eerlijk toegeven.
Er zijn genoeg ego’s die gewoon stug alles zelf waren blijven doen, maar vandaag zien we een waar collectief op het podium. Hierdoor blijven onder meer ‘Lost Highway’ en ‘Who Says You Can’t Go Home’ overeind. Op één moment zakt de band toch door het ijs. ‘Keep The Faith’, toch niet een van hun minste nummers, wordt iets langzamer en lager gespeeld dan we gewend zijn, maar klinkt desondanks toch rommelig. De bas en basdrum overstemmen al het andere geluid en de herkenbare uithalen aan het einde zijn vervangen door een muzikaal intermezzo.
Maar gelukkig blijkt het aantal hoogtepunten vanavond vele malen hoger dan het aantal missers. Zo krijgen we met ‘Runaway’ (van het debuutalbum Bon Jovi uit 1984) na een half uur de tweede golden oldie om de oren, en deze wordt geweldig gebracht. Bij de eerste tonen is het publiek al laaiend enthousiast, waardoor de Amerikanen het nummer vol overgave spelen. Maar ook na ‘Keep The Faith’ herpakt de band zich direct door via ‘I’ll Be There For You’ en het bekende ‘In These Arms’ op te bouwen naar één van de grootste hits van de avond: ‘It’s My Life’.
Het is op dat moment dat de groep de touwtjes weer volledig in handen heeft en zich echt profileert als de wereldband die het is. Het gehele publiek – en het mag gezegd worden: het is vanavond een geweldig publiek – schreeuwt de woorden mee en gooit de vuisten de lucht in. Het zijn dit soort momenten waar je op hoopt bij een concert bij een act als Bon Jovi.
Bon Jovi - Goffertpark Nijmegen
De rest van de set worden we getrakteerd op sterke uitvoeringen van hits als ‘Wanted Dead Or Alive’ en ‘I’ll Sleep When I’m Dead’, maar ook ‘Lay Your Hands On Me’ en ‘We Don’t Run’ kunnen rekenen op geestdriftige reacties. Eigenlijk maakt het sinds ‘It’s My Life’ niet eens meer echt uit wat er gespeeld wordt: de band is in vorm en het publiek eet uit de hand van de enthousiaste, energieke frontman en zijn kompanen. Tegen de tijd dat de band de reguliere set afsluit met ‘Bad Medicine’ is goed te zien dat Jon alles gegeven heeft en de energie nagenoeg op is, maar het beste tot het laatst bewaren, dat kan een band als Bon Jovi ook.
De toegift bestaat uit slechts twee nummers, maar een betere toegift is vanavond haast niet denkbaar. Allereerst is daar geheel onverwachts ‘Always’, de mega-hit die al meer dan 1,5 jaar niet live is gespeeld. Combineer dat met een miezerbui die langzaam aanzet en – daar zijn ze weer – een extatisch publiek die alles woord voor woord meebrult en je kunt alleen maar concluderen dat dit, ondanks een ietwat moeizame start, een geweldig optreden is geworden. Daarna wordt de show afgesloten met ‘Livin’ On A Prayer’, het nummer dat drie kwartier na de show op straat nog steeds gezongen zal worden.
Ook Jon Bon Jovi ziet na de laatste noten, enigszins geëmotioneerd, dat het goed is. Hij zong het al in 2000: “tomorrow's getting harder, make no mistake / luck ain't enough / you've got to make your own breaks”. Vanavond bleek het inderdaad niet zo gemakkelijk te gaan als weleer, maar de eindstreep werd gewoon met volle overtuiging gehaald.