Interview DOLS: "Er zit heel veel mystiek in muziek, je moet niet alles proberen dood te analyseren" Interview DOLS: "Er zit heel veel mystiek in muziek, je moet niet alles proberen dood te analyseren"

Chris: “Daar waren we erg blij mee. In die zin hebben we wel geluk gehad. Voordekunst had ons project voorgelegd aan de VSB, het fonds voor culturele projecten. Die vonden ons verhaal zo sterk dat ze ook meteen een bijdrage gaven. Dat gaf onze crowdfunding een push en toen hadden we vrij snel ons doel bereikt, dat hadden we nooit gedacht.”
Stijn: “Maar we hadden ook nooit gedacht dat we op het Valkhof zouden staan en dat we platen zouden kunnen uitbrengen. De kracht van de verbeelding, dat is mooi.”
Chris: “De betrokkenen zijn we ontzettend dankbaar, want daardoor kunnen we nu 2 platen uitbrengen en misschien ook wel een derde. Het is ontzettend mooi om beide platen nu fysiek in handen te hebben.”

Chris: “We zijn niet opgegroeid in een huis waar een piano of gitaar stond. Wel met een pa en ma die The Beatles grijsdraaiden. Het leek me gaaf om zelf ook wat met muziek te doen, dus uiteindelijk heb ik bij Max Guitar in Nijmegen mijn eerste gitaar gekocht. Stijn kwam daarna op mijn bruiloft opeens uit het niets met een eigen geschreven song aan. Hij had gitaarles genomen bij een kennis van ons, Bart Willemse, die ook meespeelt op de nieuwe plaat. Toen dacht ik: jij hebt een gitaar, ik heb een gitaar: laten we samen muziek maken!”

Chris: “We hadden het geluk dat een oud-studiegenoot van mij in Deventer een eigen studio had gebouwd: Local Sound Design. Deze Paul Meijer nodigde ons toen uit om wat te laten horen en demo’s op te nemen. Samen met hem, Jeroen Kruit en William Swartjes, de ‘geluidsfreaks’ van de studio, zeiden ze ‘hier moeten jullie wat mee doen, het is zonde als je dit laat liggen’. En vrij snel daarna lag de ep er al.”

Stijn: “Ja, we zijn hier allebei in 2004 voor de studie komen wonen. Ik Sport, Gezondheid en Management/Fysiotherapie en Chris Geschiedenis. We zijn overigens in Nijmegen geboren en op ons zesde verhuisd naar Susteren, bij Sittard.”
Chris: “Twee totaal verschillende studierichtingen, wat misschien wel goed is. Want zoals je ziet, zijn we een twee-eiige tweeling en ik roep altijd dat één Chris meer dan genoeg is. Daar slaat natuurlijk ook onze titel op: Two & One.”
Stijn: “Pim Gal, die al onze foto’s heeft geschoten, zei: ‘Two & One, dat raakt zo aan wat jullie zijn en drijft: een tweeling, maar toch twee afzonderlijke geesten’. Bij onze bandnaam vonden we dat het iets moest zijn in de Britse traditie, iets met The en dan nog wat. Vrienden grapten dat we ons The Dols Brothers moesten noemen, maar dat vonden we te Blues Brothers-achtig. Uiteindelijk is het DOLS geworden. Het logo is van een oude advertentie van onze opa uit 1965; die was meubelmaker in Maastricht.”

Chris: “We ronden in principe samen af, maar één iemand geeft altijd een stevige voorzet. Dat is op de hoes ook degene die het eerst vermeld staat en die meestal de leadzang doet. Het melancholische hoor je met name bij de nummers van Stijn, die vaak luistert naar Finn Andrews van The Veils, wat ook van die uitgesproken melancholische muziek is.”
Stijn: “Vergeleken met mijn schrijfstijl kan Chris echt wel meer een verhaal schrijven. Van mij zijn de teksten veel abstracter. Wellicht dat daar de verteller naar voren komt (Chris is gepromoveerd historicus en erfgoedspecialist, Stijn is fysiotherapeut en bewegingswetenschapper, red.).”
Chris: “We hebben het onderling overigens nooit over dit soort dingen. Johnny Marr zei ooit: er zit heel veel mystiek in muziek. Daar ben ik het wel mee eens, je moet niet alles proberen dood te analyseren. Het is lekker om erin te vluchten, het onbekende te omarmen.”

Chris: “Nee, zeker niet. We komen uit Susteren en ik had het er al eens over met onze oud-buurjongen Harold Konickx, de Limburgse troubadour Harold K. Bij hem sijpelt dat geloof ook door in teksten en samenzang, wellicht eerder impliciet dan expliciet.”
Stijn: “We hebben verder met de kerk niet veel meer. We hebben een staartje van het rooms-katholieke leven meegemaakt; we zijn allebei nog misdienaar geweest en hielpen uit bij bruiloften en begrafenissen. Daar waren we allang blij mee, dan kon je als kleine jongen iets doen dat niemand mocht: de klas uit.”

Stijn: “Dat nummer is geschreven nadat een vader van een teamgenoot van mij plots overleed. Ik probeerde het gevoel te vangen van hoe het zou zijn als dat mij overkomen was. Misschien zit er ook nog een stuk van onze eigen vader in, maar meer het gemis van als hij er niet meer zou zijn.”
Chris: “We hebben het gevoel wel leren kennen als je een ouder verliest: deze plaat is opgedragen aan onze moeder, die 3 maanden geleden onverwacht overleed.”

Stijn: “Tekst. Ik stuitte op het station op David Berkeley die daar stond te ‘busken’ omdat hij ’s avonds in Luxor in Arnhem optrad en nog mensen wilde binnenhalen. Daar was ik helemaal door begeesterd. Toen ik aan het schrijven was, had ik een slagritme maar dat was alles. Soms duurt het heel lang voordat je weet wat er bij moet. Uiteindelijk is er een tekst ontstaan rondom een vluchtthema met een open einde. Het is ook geïnspireerd door een film die ik zag waarbij de hoofdrolspelers uiteindelijk ontsnappen met een boot. Je ziet dat veel ervaringen door elkaar kunnen lopen en tot iets kunnen leiden.”