Down The Rabbit Hole, sfeerverslag van de zaterdag Down The Rabbit Hole, sfeerverslag van de zaterdag

Vroeg in de middag zien wij Hayden Thorpe een soort minimalistische versie van Wild Beasts opvoeren, de band die in 2018 stopte waarvan hij de frontman was, in de woonkamer die Bossanova heet. Best een naam in de business dus. Gewapend met enkel toetsinstrumenten brengt hij zijn “heartbreak and torture” ten gehore, die op het onlangs verschenen Diviner ook al te horen was. Sporadisch zijn er magische momenten, waarbij toetsen en stem elkaar vinden. ‘Love Crimes’ springt eruit qua energie van de zanger. Het publiek is nog wat slaperig en kletserig op dit tijdstip, maar deze man zien we nog wel eens terug op de festivals.

Niet veel later mocht Working Titles het gezellige Fuzzy Field Stage op. Of het vandaag geïmproviseerd is hebben we niet kunnen vragen, maar het simpele feit dat het niet opvalt is al bijzonder. Electronische composities, door twee kameraden opgebouwd, de house en de dubstep zijn nooit ver weg en het publiek ook niet: langzaam stroomt het veldje vol met dansers. Echter bij de pogingen om wat energie in het veldje te jagen wordt het wat rommeliger en is het duo de lijn waarop ze zaten kwijt. Wel een prettig contrast met bijvoorbeeld een Maribou State.

Sylvie Kreusch (voorheen Soldier’s Heart, Warhaus) mag tijdens het Balthazar optreden laten zien waar Maarten Devoldere het in ‘Kreusch’ over had. Zijn muse blijkt het pareltje van de zaterdagmiddag. Het is meeslepend en fabuleus, mede door de band met dubbele percussie, maar vooral door de stage performance van Sylvie. Het begint telkens mysterieus met veel theater. ze staat bovendien in sluier gewikkeld en draagt een Matrix-achtige zonnebril. Vervolgens komt de band er nadrukkelijker bij en komt er schot in de zaak. Voodoo, African beats en woestijnrock. Het grijpt mensen aan die steeds dichterbij komen en zelfs het podium bijna op gaan. Er wordt samen met Sylvie gedanst en genoten. Alles aan dit klopt.

Amy Root, weer een Nederlandse producers-duo mag verder gaan op de Future Fuzzy Field. Het duo sierde ook al het Song van het Jaar 2018 festival, daar werd al duidelijk dat het voor de fans van Weval is. Het optreden vandaag is wat flets. Het hangt van clichés aan elkaar en wordt nergens echt spannend. De kicks zie je van mijlenver aankomen. De explosiviteit wordt door het publiek wel opgepikt, ondanks het weer dat dan al tijden slecht is, want dansbaar is het zeker. De stijl van het optreden en de muziek heeft de gemiddelde festivalganger al te vaak gehoord, het is simpelweg te weinig innoverend. Het duo kan zich niet meten met de andere programmering in deze uithoek van het festivalterrein. Zonde.

En die vergelijk wordt schever door Kampire, voorvechtster van vrijheden in de Oegandese partyscene. Kampire luidde het nachtprogramma (vroeg) in en op wat voor manier. Net zoals de electronica de rest van de dag al, is Kampire weer een prettige sfeermaker. Het publiek doet er bij Kampire wel een schepje bovenop. Het hele geheel heeft een extra bite. Tropisch gedefinieerd.  Als Afrikaans talent brengt zij beats ten gehore die moeilijk aan te komen zijn in West-Europa. Muzikaal ligt het er daardoor soms wat dik bovenop, maar het is uiterst boeiend hoe zij pan-African beats mixt met Westerse invloeden. Uitstekende boeking. Conclusie: een rising star in Afrika, maar ook daarbuiten als ze dit deze zomer vaker gaat laten horen. Dit was het hoogtepunt van het nachtprogramma. We spreken hier over half tien, Future Fuzzy Field.