De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer het nieuwe album van De Staat - Bubble Gum.

De band

Nijmeegs trots en volgens velen de beste band van Nederland heeft met Bubble Gum een vijfde studioalbum aan hun oeuvre toegevoegd. Wat ooit begon als Torre Florim met vier bevriende muzikanten is uitgegroeid tot een geoliede machine. Inmiddels is inventiviteit een sleutelwoord om deze band te omschrijven. Geen album is te vergelijken met het vorige. Wait For Evolution (2009), Machinery (2011), I_Con (2013), O (2016), stuk voor stuk albums die nog niets aan kracht hebben ingeboet. Verantwoordelijk hiervoor zijn Vedran Mircetic, Tim van Delft, Jop van Summeren, Rocco Hueting en eerder genoemde Torre Florim. Eigenlijk hebben ze geen van allen nog introductie nodig. De Staat is groter dan 3voor12 Gelderland. Om de reeks hoogtepunten in de carrière van De Staat op te noemen, is al niet meer mogelijk zonder er een paar te vergeten. Uniek voor een Nederlandse band zijn de uitnodigingen van wereldbands Muse en The Rolling Stones om hun voorprogramma’s te verzorgen. De Staat heeft hun nieuwe album Bubble Gum genoemd. Een oordeel.

De muziek

Rock. Alternatieve rock. Electronic rock. Pop. Hardpop. Zomaar een label plakken op de muziek van De Staat is eigenlijk niet te doen. Dan weet De Staat per album ook nog eens nieuwe wegen in te slaan. Zonder dat typische De Staat-geluid uit het oog te verliezen. Knap.
Achter Bubble Gum zit een idee, maar om Bubble Gum nu een conceptalbum te noemen gaat weer net een stap te ver. In het kort komt het hierop neer: verschillende groepen in de samenleving en hoe die compleet in hun eigen ‘bubbel’ bestaan. In je eigen bubbel krijg je alleen de gewenste informatie, informatie die je niet aanstaat, kun je makkelijk buiten je eigen bubbel houden. Op deze manier leven groepen langs elkaar heen en dat kan vervelende consequenties hebben. Precies daar vinden Torre en co. hun inspiratie.    

Eerste nummer is ‘Kitty Kitty’. De single die al in oktober uitkwam en waar al veel over is geschreven. Gebaseerd op de campagneteksten van Trump. Het nummer begint met een soort misthoorn.  Zorgvuldig toewerkend naar een climax. De fantastische video tilt het idee achter het nummer naar nog een hoger niveau. Het lijkt wel het schizofrene broertje van ‘Witch Doctor’. De gitaar- en baslijntjes zijn zo overstuur uitgewerkt dat het soms lijkt dat er alleen maar synthesizers zijn gebruikt. Maar juist daar ligt de interesse van deze muzikanten en daar ligt ook de sterke kant van De Staat. Deze band gaat verder dan de rest. Neem nou ‘Fake It Till You Make It’, thema: trolls, waarin meer autotune wordt gebruikt dan een gemiddelde Nederhop productie. Ook lijkt onbewust inspiratie te komen uit jaren negentig dance of de muziek van Knight Rider. Dat geldt ook voor ‘Pikachu’, een vieze track waarbij Rocco in je ene oor en Torre in je andere oor “peak at you” zingt. In dit rijtje passen de tracks ‘Level Up’ en ‘I Wrote That Code’, beiden uitermate geschikt voor een videogame, waarbij dat laatste nummer herinneringen oproept aan Kraftwerk. Het ook als single naar voren geschoven ‘Mona Lisa’ zit er beetje tussenin. Uitbundig als ‘Kitty Kitty’, maar ook met danceachtige geluiden. Slimme keus als single. 

Maar dat is nog niet alles. In de nummers ‘I’m Out Of Your Mind’ en ‘Me Time’ komt de lompe en uitbundige kant van de band naar boven, cheerful, maar daarnaast ook agressief. Beide nummers hebben een monsterlijke groove, die uiteindelijk worden uitgebouwd tot Thunderdome-proporties. Torre heeft ‘Me Time’ zelfs al de perfecte opener voor de live shows genoemd. Daarna volgt ‘Tie Me Down’, opgenomen samen met Luwten (Tessa Douwstra), een sterk popnummer met klassieke opbouw. Dit nummer is zelfs een duet te noemen, maar dan wel op z’n Staats. Weirde geluiden en expliciete teksten. Het resultaat is één van de sterkste nummers van de plaat. Aflsuiter is ‘Luther’, dat anders is dan de rest. Het nummer klinkt als een lange jam zonder een specifiek einde. Het geluid is aangevuld met allerlei geluidjes en er is een hoofdrol weggelegd voor de drums. Onduidelijk is waar de inspiratie vandaan is gekomen; heeft het te maken met de briljante serie Luther over de politieagent John Luther met een duidelijke donkere kant in zijn karakter of verwijst dit nummer naar Maarten Luther, een van de leidende figuren tijdens de Reformatie, of niets van dit alles?

Het nummer

Eén nummer is nog niet genoemd: ‘Phoenix’. Als dit nummer begint, denk je hier komt weer een bombardement. Niets is minder waar. Na de aanvangende dreunen volgt een ingehouden, langzame track, waarbij Torre zijn falsetstem gebruikt. Resultaat is een sonisch experiment niet eerder gedaan door De Staat. Het nummer is al vergeleken met filmmuziek en ook de keelzangtechniek uit Tuva is inspiratie geweest. Hier liggen nog tal van toekomstige mogelijkheden voor De Staat.

Het oordeel

Om te beginnen eerst de kritiek, want hoe goed Bubble Gum ook is, dit is niet het ideale album om thuis op te zetten. Tenzij je het meubilair aan de kant schuift en weet dat de buren er niet zijn. Dit is zo’n plaat die het best werkt als je ‘m keihard draait. De Staat maakt killergrooves. Muziek die het best tot z’n recht komt op maximaal volume. Deze Nijmegenaren weten precies waarmee ze bezig zijn en weten zich nog altijd te ontwikkelen. De sonische experimenten op Bubble Gum laten blijken dat De Staat nog beter kon dan I_Con en O. Bubble Gum is waarschijnlijk de beste plaat van De Staat. Nu is alleen de vraag waar dit gaat eindigen. De Staat gaat komende tijd veel tijd investeren in het buitenland, want in Nederland heeft De Staat de top bereikt. De Staat verkeert in bloedvorm en dat kan niet anders betekenen dat het buitenland ook zal worden veroverd.