Afterslag is de grabbelton van het grootste showcasefestival van Europa Afterslag is de grabbelton van het grootste showcasefestival van Europa

Het café loopt tijdens Marina’s optreden langzaam voller, maar het is nog niet genoeg om de dansvloer voor het podium van de popzaal gevuld te krijgen. Daar is het YĪN YĪN uit Maastricht die het publiek een portie ‘thaichedelic’ voorschotelt, oftewel dansbare deuntjes geïnspireerd door Thaise psychedelische funk uit de jaren '60 en '70. Met de keyboardstandaards behangen met exotische sjaals, en het drumvel netjes met tweemaal het yin-teken afgebeeld, is de setting in ieder geval al helemaal ‘yang’. Kernleden Yves - lange zwarte haren, double neck gitaar (waarvan één nek twaalfsnarig!) en drummer Kees worden niet alleen vergezeld door bassist Robbert en toetsenist Remy, ze worden ook bijgestaan door Gino Bombrini (Skip&Die, Komodo) op percussie. Goed, we zeiden dus eerder dat YĪN YĪN dansbare muziek maakt. Al wordt er nu nog niet zoveel gedanst. We wijten het aan het tijdstip: de mensen die er zijn, durven nog nauwelijks los te weken van de bar achterin de zaal. De opmerking “ook niet-fotografen mogen vooraan staan” van de band helpt dan ook niet echt. We weten zeker, later deze avond was het feest ‘aan’ geweest.

Rond etenstijd laten rapper Dave Budha en band van zich horen. Budha maakt Nederlandstalige hiphop waarbij hij backing tracks en autotune niet schuwt, sterker nog, flink omarmt. Verschil met veel collega-rappers is dat deze jonge Brabander het middel experimenteel - want soms belachelijk overdadig - gebruikt. Budha opent zijn show met een door autotune doorspekt glad liedje dat een ode is aan Ramses Shaffy. Zonder blikken of blozen. Deze man twijfelt niet aan zichzelf en laat de halflege zaal de handjes van links naar rechts gaan, laat zijn echte zangkunsten - totaal niet slecht - ook nog horen en stelt uitgebreid zijn - totaal niet slechte - band voor. Dit publiek was hier niet helemaal op voorbereid.

Elke band valt op een andere manier op, het Spaanse Perro doet het door verschillende elementen: twee drummers, het feit dat die twee drummers om de zoveel nummers van plaats wisselen, o, de gitarist en bassist ruilen ook hun plek en instrument. En dan dat bekken dat idioot hoog boven het ene drumstel uittorent. “Hoi hoi, that means ‘day’ in Spain,” begint zanger Guillermo. “Hoe gaat het?” Waarna de band hun mix van mathrock, krautrock, punk en electro over het publiek uitstort. Maar wacht, er gebeurt meteen iets opvallends. De D-snaar van de bassist schiet los. Na een snaarwisseling die veel te lang duurt (“This is part of our performance,” grapt de taalvirtuoos) en een paar nummers warm spelen is het dan eindelijk tijd voor de eerste - en enige - moshpit van de dag, die overigens beperkt blijft binnen één vriendengroep. O, en dan vallen de lichten ook nog uit. Het deert niet, Perro bouwt een chaotisch feestje en het is allemaal prima.

Amy Root is geen soulzangeres, nee, we hebben hier te maken met een mannelijk duo dat liefhebbers van Bonobo en Jon Hopkins zeker zal bekoren. Lukas Amer en Sjoerd Huissoon kennen van het Rotterdams Conservatorium, maar bouwen liever met behulp van knopjes, toetsen en een laptop ambient electro-tracks. Het is niet de uitbundige afsluiter die hier en nu in de popzaal beter had gepast (zie YĪN YĪN) en zo eindigt de avond een beetje flauw.

Toch smaakte het overgrote deel van de taartpunt verrassend lekker.