De regen lijkt haar hoogtepunt bereikt te hebben maar het aantal fietsen in de stad neemt toe; Nijmegen is onderweg naar Stukafest en de regen deert niet. Met telefoon met navigatie-app in de hand is men op zoek naar de deuren met het bekende Stukafest-logo: het stinkende-sokken-verkeersbord. In de gezamenlijke keuken van één van de studentenhuizen staat de band Moon Moon Moon die bij binnenkomst bijna niet van het publiek te onderscheiden is. De keuken is volgepropt met kussens, matrassen en studentenbillen die zich overal neerplanten. Aan de muur een collage van op straat gevonden - of tijdens het uitgaan gestolen - prullaria.
Studentikoos op tijd (lees: vijf minuten te laat) komen de laatste bezoekers binnengedruppeld en dan begint de band uit Heerhugowaard te spelen. De gitarist speelt op een in het huis gevonden banjo en frontman Mark geeft aan dat hij “tot tien minuten geleden nog geen banjo speelde”. Met een drumstel van karton lijkt de band onderdeel te zijn van het meubilair. Zo klinkt de muziek ook. Moon Moon Moon vertelt, met humoristische teksten en driestemmige harmonie, over de rariteiten die de bandleden overkomen zijn en brengt het zo dat het lijkt alsof je erbij was toen Mark online werd gechanteerd door mollymarch98@gmail.com. Luchtig, meeslepend en slim.