‘Dull Planet’ is volledig instrumentaal en precies lang genoeg. Vanaf nummer 5 gaat het los: ‘Tru’. Het is nog altijd “jangly garage”, maar sneller en gestroomlijnder. De zang is geen “downer”, niet verdrinkend, maar naar voren en het geeft zelfs de muziek nog extra vaart. ‘Never Aim’ begint dubby en traag, maar vanaf een snel basloopje in het midden van het nummer gaat de versnelling erop, om niet meer af te remmen. Steeds sneller, steeds heftiger. Nooit eerder lag het tempo zo hoog en wordt er echt naar een hoogtepunt toegewerkt. Alle remmen los!
Daarop volgt het lome ‘Sun’s Not Setting’, opnieuw een hoogtepunt. Jellephant neemt de tijd voor dit nummer dat van alle nummers op het nieuwe album het dichtst in de buurt komt van het door Jelle zeer gewaardeerde Brian Jonestown Massacre. Mooi is ook ‘Cats’ met traag gespeelde gitaren, een strakke ritmesectie en gedurende de song steeds meer galmende effecten. Laatste nummer is ‘Rotten Waves’, een echte afsluiter. Akoestische gitaar en meer gedurfd gezongen. Hier blijft hij heel dicht bij zichzelf en geeft hij een kijkje in zijn ziel.