De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer het nieuwe album van Jellephant - Dull Planet / Rotten Waves.

De muzikant

De Arnhemse Jelle Haagsma trakteert ons vroeg in het nieuwe jaar op een nieuw album: Dull Planet / Rotten Waves. Zonder aankondiging was zijn negende ineens daar. Liet hij op zijn vorige album Skeletons uit 2018 leden van zijn liveband The Phantoms participeren in het opnameproces, daar is deze keer geen sprake van. Terug bij af zou je kunnen zeggen, maar wat deze muzikant interessant maakt is dat hij elke keer op zoek gaat naar een nieuwe invalshoek. Wat valt er te zeggen over Dull Planet / Rotten Waves?

 

De muziek

Zijn omschrijving als maker van “semi-psychedelic sounds” is nog altijd treffend, maar het aandeel surf in de muziek van Jellephant was nog niet eerder zo groot als op dit nieuwe album. Inspiratie vind hij ook in genres als garage, shoegaze en (neo)psychedelia. Vanaf opener ‘Silver Bugs’ is duidelijk dat het tempo hoog ligt en doordat er minder lagen en geluidjes in de nummers zitten dan gebruikelijk, klinken ze ruimtelijker. De invloed van (de korte tour die Jellephant deed met) de Amerikaanse psychedelische garagepopband Holy Wave is een mogelijke verklaring. Gebleven is de kenmerkende, ietwat monotone zang met veel reverb. ‘Tumble’ ligt in het verlengde van het openingsnummer, iets langzamer en met akoestische gitaren. ‘Blister’ is eigenlijk een rock & roll liedje, maar dan wel op z’n Jellephants.

‘Dull Planet’ is volledig instrumentaal en precies lang genoeg. Vanaf nummer 5 gaat het los: ‘Tru’. Het is nog altijd “jangly garage”, maar sneller en gestroomlijnder. De zang is geen “downer”, niet verdrinkend, maar naar voren en het geeft zelfs de muziek nog extra vaart. ‘Never Aim’ begint dubby en traag, maar vanaf een snel basloopje in het midden van het nummer gaat de versnelling erop, om niet meer af te remmen. Steeds sneller, steeds heftiger. Nooit eerder lag het tempo zo hoog en wordt er echt naar een hoogtepunt toegewerkt. Alle remmen los!

Daarop volgt het lome ‘Sun’s Not Setting’, opnieuw een hoogtepunt. Jellephant neemt de tijd voor dit nummer dat van alle nummers op het nieuwe album het dichtst in de buurt komt van het door Jelle zeer gewaardeerde Brian Jonestown Massacre. Mooi is ook ‘Cats’ met traag gespeelde gitaren, een strakke ritmesectie en gedurende de song steeds meer galmende effecten. Laatste nummer is ‘Rotten Waves’, een echte afsluiter. Akoestische gitaar en meer gedurfd gezongen. Hier blijft hij heel dicht bij zichzelf en geeft hij een kijkje in zijn ziel.

Het oordeel

Jellephant wist met Kick The Swamp! de titel 3voor12 Gelderland Album van het jaar 2016 te scoren, ook de albums Spoon Dreams Nothing (2017) en Skeletons (2018) gooiden hoge ogen en dat zal ook gaan gebeuren met Dull Planet / Rotten Waves. Eigenlijk zit er geen zwak nummer tussen de tien op dit album. De sound is kaler, alsof Jelle dit keer helemaal tot de kern is gekomen. Het is echt een plaat die zich leent om te vertalen naar het podium. Niet alleen zijn de nummers minder ingewikkeld doordat er nu veel minder geluiden en effectjes zijn toegevoegd, maar ook het hoge tempo en zelfs de zanglijnen zijn uitermate geschikt voor live uitvoeringen samen met The Phantoms. Met dit geslaagde surf-meets-psychedelia album klinkt Jellephant anno 2019 zelfverzekerder en opgewekter dan ooit. Tru.