Albumrelease Robin Borneman. Vrijdag 22 februari 2019. Doornroosje Nijmegen
De paarse zaal van Doornroosje staat deze vrijdagavond vol: de albumrelease van Robin Bornemans derde en laatste album in de Folklore-trilogie is dubbel en dwars uitverkocht. In 2015 begon de reis met het eerste deel, het tweede deel verscheen in 2017 en anderhalf jaar later volgt het slotstuk met de release van Folklore III: The Cradle Tree. Hoe wordt de plaat ontvangen door het publiek?
Het concert
Stempauze
De avond begint met nummers van Folklore I en Folklore II. Robin is goed bij stem en bomvol energie, maar hij laat het publiek nog even wachten op wat het hoogtepunt van het concert moet worden; Folklore III: The Cradle Tree. Deze wordt, zo geeft ze zanger aan, pas na de 'stempauze' gespeeld. Met deze speciaal ingelaste pauze wil Borneman zijn steun betuigen aan zijn vrienden en collega’s van de rockband Navarone die op exact datzelfde moment in de finale van The Voice of Holland staan. Het is de bedoeling dat het publiek van dit moment gebruik maakt om telefonisch te stemmen op de Nijmeegse band om ze zo aan de eerste plek in de finale te helpen.
De zaal wordt omver geblazen als de zanger publieksfavoriet 'Awake' inzet. Het publiek scandeert gewillig en luid mee met de laatste anderhalve minuut van het nummer. Dit is de Robin Borneman waar iedereen voor komt. Na zeven 'songs down memory lane' (en in de pauze vijftien minuten wezenloos wachten en in de rondte staren, omdat het bereik in de zaal miniem is en stemmen dus grotendeels onmogelijk blijkt) is het eindelijk tijd voor het moment suprême.
Setlist
The Waving Days
Land of Amok
Muriel
Awake
Memories Lost
Woebegone Blues
Found
(stempauze)
Tell the Wind
Stormcrow
The Boatman
I’ve Been Around
Love Shall Be My Song
Tideless Wave
The Road
Latter Mile
The Cradle Tree
Folklore III: The Cradle Tree
Robin speelt zijn nieuwe album integraal en neemt iedereen zo mee in het laatste hoofdstuk van zijn folklore. Het heeft duidelijk een wat meer zachtmoedigere sfeer dan voorgaande delen. Nummers als 'Tell the Wind' en 'Love Shall Be My Song', die eerder al door hem uitgebracht werden als single, zijn daar uitmuntende voorbeelden van. Het is een album dat veelbelovend begint, zeker als het vierde nummer 'I’ve Been Around' de revue passeert en men weer mag genieten van de diversiteit in sound waar Robin om bekend staat. Van duistere voodoo witch doctor blues die recht uit de bayou is weggeslopen tot filmische Ennio Morricone galm; zijn rokerige stem neemt je mee.
Plotselinge wending
Af en toe lijkt het album een plotselinge wending te nemen. 'The Road' is daar het grote voorbeeld van. Compleet onverwacht en volledig tegen stijltendens van de voorgaande albums in transformeert dit nummer tegen het einde tot een vreemdsoortig ge-kumbaya dat bij zowel U2 als K3 in het oeuvre past. Hoewel het een bovenmatig aparte twist in het geheel is, kan het publiek er geen genoeg van krijgen en het volume van samenzang, applaus en gejuich is daarvan het bewijs. Een climax is het wel in zekere zin. Borneman sluit af met een soloversie van 'Latter Mile' en de zanger laat het publiek vervolgens alleen in de zaal achter. Een bandje wordt ingestart en het publiek luistert naar de titeltrack van het album terwijl men verdwaasd zoekt naar de ster van de avond. Robins zwoele, meditatieve stem vanuit de leegte vertelt ons dat de reis ten einde is.
Staat als een huis
Wat betreft zang en stemgeluid van de artiest is er geen speld tussen zijn kwaliteiten te krijgen. Wel lijkt dit album de diepgang te missen in vergelijking met de andere twee delen. Het is vriendelijker en milder, wat toegankelijkheid creëert maar ook zorgt voor een zekere oppervlakkigheid. In zijn geheel staat de trilogie echter als een huis en zo moet het ook zeker bekeken worden. Het is per slot van rekening een muzikaal verhaal.