De tweede plaat van The Naked Sweat Drips belicht zowel pijn en verlies, alsmede het helende effect van muziek, het verder gaan en het leven. Donderdag 18 april presenteert de band het album Pain in Healing in Merleyn, het favoriete podium van zanger Stefan Kollee. Hoe wordt de emotie van de plaat live overgebracht in een volle zaal?

Het concert

Albumrelease The Naked Sweat Drips. Donderdag 18 april 2019, Merleyn Nijmegen

De adrenaline zit er goed in, niet alleen bij de bandleden, maar ook bij het publiek. Vlak voor aanvang van de show wordt Merleyn ontruimd en komen er twee brandweer- en politieauto’s aangereden. Iets met een gaslek. Enfin, iets later dan gepland klinken de eerste - snoeiharde - akkoorden. “Hier zijn we weer” lijken ze te willen zeggen. De mimiek van drummer Jimmi Vos spreekt boekdelen, na de eerste song lijkt het alsof hij een marathon heeft gelopen.

The Naked Sweat Drips

Merleyn wordt tijdelijk ontruimd

De eerste songs zijn rauw, hard en vol frustratie. No more sad songs  klinkt het uit de mond van Stefan Kollee, die geen zin lijkt te hebben in treurig gedoe, maar in hard gebeuk met donkerzwarte en dieprode teksten. Steeds sneller en steeds luider zijn de muzikale intermezzo’s die doen denken aan  DeWolff-achtige jams uit de beginjaren van die band. Psychedelisch en rauw, waarbij de rauwheid overheerst. Er verschijnen bloedvlekken op de gitaar van de nieuwe gitarist.

Er zit een duidelijk omslagpunt in het concert, wanneer Kollee de woorden dichterbij zichzelf houdt; I feel like an empty shell zingt hij met een andere, zachtere stem. Vanaf dat moment klinkt hij geloofwaardiger en de band doet met hem mee: de gitaarsolo’s beginnen eruit te springen en het subtiele werk krijgt ruimte. Het geheel wordt melodischer en verhalender, al blijven daar de strakke drum-uitbarstingen van Jimmi Vos. Kollee gaat nog even midden in het publiek staan om de sfeer in de zaal te proeven, waarna hij de laatste twee nummers de volledige aandacht van het publiek heeft.

The Naked Sweat Drips

The Naked Sweat Drips

Het gemis van overleden bandmaat Kristian is voelbaar. Evenals de orgeltunes van Luc Jeuken die zich op een ander bandproject heeft gestort. De gekte neemt af, bezinning neemt toe. Gitarist Tjeu Raijmakers heeft veel in zijn mars en dat is nog even afstemmen met de band. Maar de pijn is in heling en heling heeft tijd nodig. De band transformeert en zoekt en het publiek mag daarvan meegenieten.

The Naked Sweat Drips

The Naked Sweat Drips

The Naked Sweat Drips

The Naked Sweat Drips