Marc Broussard in Luxor Live: een bescheiden man, maar een grootse muzikant Marc Broussard in Luxor Live: een bescheiden man, maar een grootse muzikant

Daarna is het de beurt aan Broussard met zijn band. Zonder veel bombarie, en zelfs ietwat onopgemerkt, komt het viertal het podium op. Het zaallicht gaat namelijk pas uit wanneer de mannen het eerste nummer inzetten. Het bescheiden, onopvallende uiterlijk van de Amerikaanse zanger vormt een groot contrast met de grote stem die uit deze kleine man komt. Broussard laat direct horen wat hij in huis heeft: een dijk van een stem. Samen met zijn band speelt hij een aantal nummers zonder enige tussenpose, hiermee is een solide fundering voor de avond gelegd.

Opvallend is dat Broussard niet het standaard openingspraatje houdt. Niet even een How are you doing, Arnhem? Of een You are the best crowd ever! Qua interactie met de zaal beperkt de zanger zich echt tot het minimale in de vorm van een bedankje na het applaus. Laat deze man vooral doen waar hij zich wel comfortabel bij voelt: muziek maken. Broussard is dan ook absoluut geen showman, maar wel een ware muzikant. Geen poespas, maar simpelweg een warm geluid waarin zowel blues als soul een prominente plaats inneemt, en waar zelfs een vleugje country in doorklinkt. De stem van de Amerikaan is uitermate geschikt voor dit geluid want deze klinkt zowel sterk als gevoelig, met zo nu en dan een heel kleine snik.

Zowel Broussard als het publiek is bescheiden vanavond. Er wordt door het diverse publiek dat aanwezig is in Luxor Live niet uitbundig gedanst of meegezongen. Het is alleen de stem van de Amerikaan die aan de bescheidenheid weet te ontsnappen. Laat vooral duidelijk zijn dat enige bescheidenheid met betrekking tot zijn stem niet op zijn plaats zou zijn. Broussard mag absoluut Amerikaans pronken met zijn stem. Ondanks dat de nummers live veel ruiger klinken dan op de plaat, gaat de zanger zowel met zijn gitaarspel als zijn vocale bereik alsnog gemakkelijk mee in deze grotere uitvoering. Vooral naarmate de set vordert en de stem van Broussard goed opgewarmd is, lijkt het hem steeds minder inspanning te kosten om tot grote intensiteit te komen.

Halverwege de avond wordt Broussard op het podium bijgestaan door een gospelkoor uit Leiden. Het is de toevoeging van dit koor dat er voor zorgt dat de zanger, tijdelijk, meer richting de soul neigt. Deze vibe houdt hij even vast door een medley van verschillende soullegendes zoals Stevie Wonder en James Brown. Broussard voelt zich binnen dit genre zichtbaar en hoorbaar als een vis in het water. Toch is dit niet het enige genre dat in het geluid van vanavond naar voren komt. Het stevige gitaargeluid, dat op de plaat een veel minder prominente rol inneemt, zorgt er voor dat hij op het podium ook een rocker is. Dat de zanger uiteindelijk niet goed in een hokje te plaatsen is, maakt hem juist interessant.

Het publiek en ook Broussard zelf hebben duidelijk even moeten opwarmen. En juist wanneer de reactie van het publiek in verhouding is met dat wat er op het podium ten gehore wordt gebracht, zit het concert er op. Stoppen op het hoogtepunt wordt in dit geval letterlijk genomen, maar er zou wellicht nog meer in hebben gezeten, als het concert nog een aantal nummers geduurd zou hebben. Pas na het laatste nummer, en de toegift, wordt het echt duidelijk hoe enthousiast het publiek over dit concert is. Wachtend bij de garderobe en ook buiten wordt met grootse en lovende woorden nagepraat over wat men zojuist heeft gezien, en vooral heeft gehoord: een kleine man met een enorme stem.