Op 26 mei staat Nick Mulvey met kleine bezetting in de Rode Zaal van Doornroosje om zijn meest recente album Wake Up Now live te vertolken. De Britse folkzanger heeft met er met zijn nieuwe album een sterke troefkaart bij en 3voor12 Gelderland kijkt hoe die kaart wordt uitgespeeld.

Het concert
Nick Mulvey + Christof van der Ven.
Zaterdag 26 mei, Doornroosje Nijmegen

Als opwarmer heeft Mulvey Christof van der Ven meegenomen, die zijn in april verschenen album Empty Handed mag voorstellen aan het publiek. De in zichzelf gekeerde Brabander lijkt haast niet door te hebben dat hij op een podium staat. Oogcontact maakt hij niet en fysiek neemt hij ook weinig ruimte in. Zijn stem, daarentegen, lijkt de hele zaal te beslaan. Die stem is bijzonder warm en eerlijk, zonder gekunstelde zwaarte of dat ‘schattige’ nasale waar veel singer-songwriters zich schuldig aan maken. Na een emotionele uithaal aan het eind verlaat hij de zaal onder luid gejoel met een droog “Houdoe, hè!”.

(Tekst gaat onder de foto door)

🎶🔙 #christofvanderven

Een bericht gedeeld door Ruben Lomme (@rubenlomme) op

Hoe introduceert Mulvey zijn geëngageerde nieuwe plaat?

Om kwart over negen doemt in het centrum van het podium een gouden licht op. Vergezeld van native American zang komt Nick Mulvey met de statigheid van een sjamaan zijn plek op het podium claimen. ‘We Are Never Apart’ laat direct een siddering door de zaal gaan. In rap tempo en met bijna overdreven felheid tokkelt Mulvey de eerste noten weg en bouwt een tastbare spanning op. Om hem heen heeft zich een krans van gouden lichtstralen gespannen. Bijna onopgemerkt verschijnen bandleden Nick en Adam achter de toetsen en drums. In een traag aanzwellend licht dat een zonsopgang lijkt te willen nabootsen, tekenen hun silhouetten zich af. Aan dramatische opzet geen gebrek.

© Nick Mulvey

Nick Mulvey

Hoe reageert de zaal op deze mystieke intro?

De melodie en spannende percussie dwingen het publiek te dansen op de tweede van de set, ‘Myela’, een haast bezwerend, Arabisch aandoend nummer dat vluchtelingen een stem wil geven. Deze geëngageerde song, misschien wel het beste van de nieuwste plaat, kent live een kracht en randje pijn waarmee het de albumversie ver overstijgt. Alle luisteraars (ook de lichttechnicus) laten zich opzwepen en na afloop wordt vanuit vele hoeken “wauw” gemompeld. Kortom: aan de startpositie zal het niet liggen.

(Tekst gaat onder de foto door)

Hoe krachtig is de Mulvey-bezwering?

Helaas zwakt de hypnotische werking van de eerste twee nummers af wanneer een aantal iets te gemoedelijke tokkelnummers elkaar opvolgt. Leuk als je met je lief bent komen luisteren om wat van het ene been op het andere te wiegen, maar niet gevarieerd genoeg om echt te boeien. Tijdens ‘Venus’ is het geklets bijna overheersend. Al verzwakt de interesse soms, Mulvey wil echt contact maken en verbinden. Hij nodigt iedereen uit om een qua melodie tamelijk ingewikkeld “ayahiejiejiejieho” mee te zingen en tijdens zijn cover van ‘Look at Miss Ohio’ van voorbeeld Gillian Welch gaat hij met het publiek voor een tweestemmige harmonie van ‘na na na’s. Misschien is het toch wat te lastig, of zijn we hier collectief te Hollands voor: echt uit volle borst gaat het niet.

Kwam er nog een spetterend einde?

Een haperende versterker zorgt ook nog voor wat onrust, maar richting het einde komt Mulvey goed terug met een cover van Bob Dylan’s ‘I Was Young When I Left Home’. ‘Imogen’ en ‘Fever to the Form’ weten door hun populariteit weer wat beweging en geglimlach te veroorzaken, maar het betoverende effect van de eerste vijftien minuten is vervlogen. Mulvey kan zeker magische momenten creëren, maar heeft zijn beste spreuken in het begin van de set meteen opgebruikt.

⚡️

Een bericht gedeeld door Kirsten Huizinga (@kirstennadie) op

Voorafgaand aan zijn optreden in Doornroosje zaterdag 26 mei gaf Nick Mulvey een instore-optreden in platenzaak Kroese in Arnhem.