Zon en donder op FortaRock 2018 Zon en donder op FortaRock 2018

Op de eerste dag maken de donkere wolken plaats voor donkere muziek. Na een veelbelovende introtune komen de gemaskerde mannen van Body Count het podium op en produceren een dijk van diep geluid. Veel gejuich voor acteur en rapper Ice-T, die al “yo” en “motherfucker” roepend verschijnt. Begin jaren ’90 stond Ice-T met zijn band aan het begin van het crossover metal genre en sinds die tijd heeft hij met zijn rebelse teksten heel wat onrust veroorzaakt. Hard en agressief buldert hij over de harde Slayer-achtige tunes heen en brengt nummers ‘Cop Killer’ en ‘Talk Shit, Get Shot’ ten gehore, die aardig worden meegezongen. De bozige rapper laat ook zijn zachte kant zien met een kleine familiereünie: zowel zijn vriendin, 2-jarige dochtertje als meeschreeuwende zoon Little Ice komen on stage.

Op een podium vol brandende fakkels, metalen Petruskruizen en botten schreeuwen en scheuren de geschminkte satanisten van Watain erop los. Hun act trekt een dunnetjes gevulde tent, waar mensen niet te dichtbij durven komen en enigszins in zichzelf gekeerd, verbijsterd toekijken en –luisteren naar de donkerzwarte black metal. Bij het laatste nummer komt er wat beweging in de zaal en zonder pardon wordt een schedel vol vloeistof naar het publiek gegooid. Wat erin zit? Misschien willen we het wel niet weten. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat de band bloed over zijn publiek zou gooien.

De geluiden die vervolgens over het met poncho’s gevulde terrein van FortaRock komen, zijn even adembenemend als indrukwekkend. Deze diepe kreten komen echt uit de keel van de beeldschone Alissa White-Gluz sinds vier jaar de zangeres van de Zweedse Arch Enemy. Haar gegrunt met sporadisch een meisjesachtige gil sluit naadloos aan op het indringende gitaarwerk vol sublieme solo’s. De vijfkoppige band onder leiding van oprichter en ex-Carcass gitarist Michael Abott voegt een lading melodisch onweer toe aan de lichte regenbui en laat zien dat ze hier zijn om te spelen: ze laten zich niet van de wijs brengen door het meerdere malen uitvallen van de stroom.

Headline-waardig op de eerste dag is het Duitse Kreator; een gezelschap dat FortaRock mag omarmen –en mag blijven omarmen–. Hard, duivels en snel; de ervaren Mille Petrozza betovert het publiek in een kolkende “Satan is real”-scanderende massa. Succesvol stuurt hij de menigte aan tot grootse moshpits en wall of deaths zonder dat het afgezaagd wordt. Snoeiend hard met een gemoedelijke ondertoon: vuurballen, serpentineslierten en foto’s van Leonard Cohen en David Bowie. Kreator speelt vanuit het hart, laat de vriendelijke kant van trash metal en dat slaat aan in de tent.

Als afsluiter van de eerste dag een fikse dosis stevige metalcore met meeslepende refreinen die luidkeels worden meegeschreeuwd. Gevarieerd en toch met een ijzersterke rode draad: de mannen van Parkway Drive hebben in hun 15 jaar als band een unieke eigen stijl ontwikkeld die ze ook live goed kunnen brengen. Strakke gitaarsolo’s, flink wat overdrive met af en toe een spannend filmisch fragment, waarbij je eigenlijk al weet wat er gaat komen: nog meer overdrive en nog meer gebrul. Deze Australische dudes wil je niet op je strand hebben met een cocktail in je hand, maar als afsluiter van de eerste dag FortaRock doen ze het prima.

Weinig metalbands hebben een gevarieerdere sound dan de Franse Igorrr. Ondersteund door een snelle, elektronische beat en drums, komt veel van zijn album Savage Sinusoid aan bod: Super Mario-tunes, violen en folk, helse pijnen en hemels licht. Triphop, breakcore, death- of black metal, de duistere speelsheid vol hypnotiserende dansjes slaat aan bij het publiek, dat na een show van ruim een uur napratend de tent uitloopt en daar op de Main Stage vijf absurdistisch geklede en geschminkte mannen van Avatar treft: voor de tweede keer op FortaRock laten zij zien dat theater en metal prima samen gaan. Zanger Johannes Eckerström is met zijn duivelse lach de hoofdact en hij brengt luchtigheid zonder dat het ten koste gaat van het harde geluid. Met bluesy geluiden en verhalende thema’s onder hun aanstekelijke nummers lijkt Avatar te zeggen: je gaat ons niet snel vergeten.

John Baizley is een ware kunstenaar die zijn verhaal met vuur in zijn stem deelt en daarin wordt hij volledig ondersteund door de bandleden van Baroness, die stuk voor stuk met even veel passie spelen. Uitblinker is de nieuwe gitariste Gina Gleason, die Baizley met haar telecaster nog net wat harder vooruit lijkt te duwen. Psychedelische randjes, veel overtuiging en technisch meer dan goed. Een band die het hoofdpodium zeker niet had misstaan.

Een leuk intermezzo is Alestorm: verhalen over bier zuipen backstage, Schotse piratensongs met een flinke knipoog. Het publiek lacht en dat kan ook bijna niet anders met een enorme badeend en twee levensgrote bananen op het podium. Een massale sit-down waarbij geroeid wordt naar Mexico en een cover van “Hangover”, deze gekke gasten kunnen het maken en zijn het middelpunt van het grote feest dat ze maken.

Afsluiter van de nieuwe Theater Stage is de nieuwe band van Elle Bandita: Dool. Zangeres Ryanne van Dorst begint met gewelddadig gebeuk, maar dit gaat al snel over in melodischere, bezwerende tunes waarin de band meer centraal staat dan zij zelf. De Theater Stage is een leuk idee, maar Ryanne benadrukt ook zonder het pardon het nadeel: ze snapt niet waarom mensen zitten en verzoekt hen dan ook om op te rotten naar huis. Voor dit genre is het Gofferttheater niet helemaal geschikt. Aan de band ligt het in ieder geval niet: bezwerende gitaartunes waarbij je inderdaad liever niet wilt blijven zitten.

Veel fans komen naar de Main Stage voor een groep muzikanten die we stiekem wel vaker in Nederland zouden willen zien, al is het maar om te ontdekken wat ze live allemaal kunnen: Opeth. Voor het laatst te zien in een uitverkocht 013, nu spelen ze op een zonnig podium voor een tevreden publiek tussen de bomen in het Goffertpark. De inmiddels 12 uitgebrachte albums variëren van jazz, klassieke muziek en blues tot aan progressieve black metal. In een verkorte set die toch een uur duurt worden slechts vijf nummers ten gehore gebracht waar vooral het hardere scheurwerk overheerst. Voor het subtielere werk van Opeth zou de Tent Stage een geschikter podium zijn.

Floor Jansen sluit de dag af met een thuiswedstrijd: de Nijmeegse zet een grootse, bombastische show neer met Nightwish. Nederlandse fans worden getrakteerd op een spetterend optreden symfonische metal: de spirituele zang neemt je mee naar de Scandinavische roots van de banden het stevige gitaarwerk houdt je met beide voeten op de grond. Het is gebalanceerd en het klopt; keyboards en orkestpartijen, vlammen, vuurwerk, wolven en natuur en Floor volledig in haar element in een show die nog lang nagalmt.

Zo’n 20.000 mensen komen op FortaRock af. Organisatoren hopen nog steeds op een editie met festivalcamping en bezoekers dromen van headliners. Het festival kan nog veel kanten op; het kan weer groter worden en het kan ook kleiner, zoals deze editie met goed resultaat laat zien. Welke kant het ook op gaat, als er maar een editie in 2019 komt!