De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer het debuutalbum van Niekse - The Carnage Lane.

De artiest

Melancholische indie folk is de treffende omschrijving voor de muziek van de Nijmeegse singer-songwriter Niekse (echte naam Niek van Hilten). Zowel geïnspireerd door traditionele folk en americana, maar ook moderne indie. Vergelijkbaar met het vroege materiaal van Bon Iver en The Decemberists, maar ook Tallest Man On Earth en Kevin Morby. Sinds 2015 treed hij solo op, niet alleen in Nederland, maar ook al menigmaal in Duitsland en Frankrijk. Niekse is ook één van de oprichters van Het Liedjescollectief; een muzikale samenwerking van vijf artiesten die hun steentje willen bijdragen aan de regionale muziekscène. De andere collectief-leden zijn Galleons, Überhaupt, You Should Get To Know Us en Zonder Grond. Niet alleen een ideale manier om elkaar vooruit te helpen in de muziek, maar ook met de bedoeling om bijzondere artiesten naar Nijmegen en omstreken te halen. Na een titelloze ep in 2016 is nu het officiële debuutalbum van Niekse The Carnage Lane verschenen.

De muziek

Sterk is de no nonsense aanpak van Niekse. Het album opent met het vorig jaar als single uitgebrachte ‘At Least There Will Be Dancing’. Een krachtig lied, dat niet alleen ook krachtig wordt gezongen, maar het nummer is voor zijn doen ook behoorlijk vol. Het tweede nummer is meteen de tweede single van het album, het melancholische ‘Snow Globe’. Mooi in ‘Flickering Lights’ is het samenspel van de akoestische en elektrische gitaar. Klein liedje ‘Cotton Wool Kid’ klinkt vertrouwd, alsof het al jaren voor je wordt gespeeld.

Het is wel duidelijk dat de teneur op The Carnage Lane (wat is te vertalen als de bloedbadlaan) niet al te vrolijk is. Het album van Van Hilten gaat naar eigen zeggen over het ontsnappen aan de gehaaste wereld. Nummers hebben titels als ‘Boolean Battles’ (een term in de informatie; een boolean is een datatype met slechts twee mogelijke waarden, waar of onwaar) en ‘On Emptiness’ meegekregen. Die laatste begint het geluid van een blikje (bier) dat wordt opengetrokken en vervolgens zingt hij “All I did today was grow a beard”. ‘Go (Part II)’ met subtiele percussie is het vervolg op het gelijknamige nummer van zijn ep. Het album sluit af met ‘Snow Globe (Reprise)’, stemmiger dan het origineel en deze keer met een grote rol voor de piano.

Het nummer

Niet voor niks heeft Niekse zelf ook gekozen voor ‘Snow Globe’, wat absoluut het visitekaartje van het album is. Het mooie melancholieke liedje heeft een sterke, ietwat sombere tekst, maar met een positieve noot (“I’m trying not to drown”). Het gitaarspel, inclusief fingerpicking, is hier het mooist.

Het oordeel

Niekse heeft met The Carnage Lane een mooi debuut afgeleverd. Ondanks een beperkt instrumentarium (over het algemeen alleen zijn stem met een akoestische gitaar) weet hij de hele plaat lang je aandacht te vangen. Dan komt door zijn aangename stemgeluid, maar ook vanwege de sterke liedjes met teksten die ook echt iets te melden hebben. Het overkoepelende thema is het ontsnappen aan de waan van de dag. De melancholische indie folk van Niekse is uitermate geschikt voor een rustige avond om daar zelf ook aan te ontsnappen.

Donderdag 19 juli zal Niekse mét liveband optreden tijdens het Valkhoffestival