Doornroosje vierde 8 december haar 50ste verjaardag met het nieuwe indoor festival Upon The My-O-My in het poppodium bij het station. In de line-up een verzameling muzikale avonturiers, variërend van Omar Souleyman, Klimaforandringer, Dans Dans en Tshegue tot WWWater en de Nijmeegse band Thaïti. 3voor12 Gelderland feestte zaterdag mee tot in de late uurtjes en sprintte heen en weer tussen de zalen om zoveel mogelijk bands te verslaan.
50 jaar Doornroosje: Upon the My-O-My. Zaterdag 8 december, Doornroosje Nijmegen
Line-up: Motorpsycho + Omar Souleyman + Three Trapped Tigers + The Mauskovic Dance Band + WWWater + Klimaforandringer + Ammar 808 + Dans Dans + Tshegue + Thaïti + Niels Broos
De beoogde openingsact Ryan Porter feat. The West Coast Get Down moest helaas vanwege ziekte zijn optreden annuleren. Omdat het niet mogelijk bleek op korte termijn een vervanger te vinden, is de Deense band Klimaforangdringer naar voren geschoven om het festival Upon the My-o-My te openen. Klimaforandringer is Deens voor klimaatverandering en hoewel het klimaat niet noemenswaardig verandert tijdens hun optreden, doen de vele akkoordprogressies en tempo´s dat wel.
De band improviseert er op los met hun psychedelische jaren zeventig rock en gooit er voor de pret ook nog een toef acidrock, Kraut en Oosterse en West-Afrikaanse invloeden in. Geen muziek voor degenen met een zwakke maag, want het is soms zware kost die de bezoeker voorgeschoteld krijgt. Het nummer 'Maroc' bijvoorbeeld klinkt als een tegendraadse en doorgesnoven kruising tussen 'Golden Brown' van The Stranglers en Radioheads 'Bodysnatchers', terwijl 'Søndagsfest' door het gebruik van een stemvervormer in de zang een vervreemdend effect krijgt.
Toch zijn er ook lichtere momenten. 'En tilstand' klinkt - mede door de pulserende drums uit het keyboard en de Oosterse invloeden - vrolijk en meeslepend. Die Oosterse invloeden horen we ook in het slotnummer 'Masker': een kakafonie en explosie aan muzikaal geweld. Niet de meest toegankelijke band missschien als openingsact, wél intrigerend. (PSB)
Klimaforandringer - Upon the My-O-My
Klimaforandringer - Upon the My-O-My
Met 135 (!) minuten speeltijd is Motorpsycho de absolute hoofdrolspeler van Upon The My-O-My. De Noorse rockband viert volgend jaar zijn dertigste verjaardag en presenteert vandaag een bloemlezing van hun indrukwekkende repertoire. En er worden geen doekjes om gewonden: met ‘Year Zero (A Damage Report)’ en ‘The Cuckoo’ schiet Motorpsycho sterk uit de startblokken. Hard en uitdagend, maar ook altijd doordacht en gecontroleerd.
Ook het derde nummer ‘S.T.G.’, afkomstig van het al meer dan twintig jaar oude Blissard, wordt met veel gejoel ontvangen. En terecht: het gaspedaal wordt wat steviger ingedrukt en het zorgt voor de variatie die we in de eerste twintig minuten nog misten. Een vlekkeloze opening. Het Noorse viertal is zonder problemen op weg om er een topshow van te maken.
Hoewel het spel van Motorpsycho bij vlagen adembenemend is, zijn wij toch ook wel benieuwd wat zich in de kleine zaal afspeelt bij Wwwater. Helaas blijken veruit de meeste mensen het te houden bij Motorpsycho of kiezen ze voor Thaïti, want het trio speelt voor een nagenoeg lege zaal. Frontvrouw Charlotte Adigéry deert dat echter niets: ze voorziet de experimentele electropop vol overgave van tekst en zoekt regelmatig contact met het publiek.
Helemaal overtuigend is de show echter niet: hoewel de sterke refreinen van de meeste nummers catchy zijn, zijn het de minimalistische, experimentele tussenstukken die vlak blijven. Toch verdient de groep vanavond het voordeel van de twijfel. Hoewel het jammer is dat een nummer als ‘Screen’ niet het niveau haalt van de single, krijgt Wwwater met dergelijke nummers de zaal wel los. Daarmee is het voor de aanwezigen een prima, dansbaar alternatief voor Motorpsycho.
Terug bij Motorpsycho zitten de Noren net midden in ‘Starhammer’ en lijkt er nog geen teken van verslapping te zijn. Er zitten nog wat hoogtepunten in het vat, zoals ‘Hogwash’: het oudste nummer van de set, afkomstig van debuutplaat Lobotomizer. Groovy nummers als ‘Eagle's Son’ (cover van The Pretty Things) en ‘Hell, Part 7: Victim of Rock’ doen denken aan ‘halfbroertje’ Spidergawd.
Doet de band vanavond dan niets fout? Vooruit, her en der is de band nog wel te betrappen op een intermezzo dat net iets te lang duurt en waarin vrij weinig gevarieerd wordt. Maar het overzicht dat de band hier vanavond geeft van hun oeuvre is niets minder dan indrukwekkend. Twee uur en een kwarier aan stevig gitaarwerk is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar het gros van de mensen in de zaal kan er zelfs na de toegift nog geen genoeg van krijgen. (RH)
Motorpsycho - Upon the My-O-My
WWWater - Upon the My-O-My
De Nijmeegse indiepopband Thaïti is de enige Gelderse act die vanavond op dit jubileumfeest te vinden is. De band – die dit jaar flink wat kilometers aftikte tijdens hun deelname aan de Popronde – staat in het café geprogrammeerd en dat is eigenlijk te krap. Te krap voor de volle bezetting (zes bandleden staan er op het kleine podium) en te krap voor de volle zaal. Wellicht was het beter geweest Wwwater en Thaïti van podia te laten ruilen, ook om de grote fanclub die de band op de been heeft gebracht te herbergen.
Voor Thaïti maakt het eigenlijk niet uit waar ze speelt; met hun vrolijke en opzwepende indiepop brengt het zestal in no time de zaal in feeststemming. Met doortimmerde en pakkende nummers als ‘Pink Jungle’, ‘Miami Diamonds’ en ‘Under Cover of the Night’ klotst het zweet al vrij snel tegen de muren op. En de krappe zaal? Geen probleem. Zanger/gitarist Sam Cuppen springt het podium af en eigent zich de zaal toe. En ach; dat hij vervolgens op het drumstel klimt en er vanaf valt: het hoort bij de prima show die deze Nijmeegse band vanavond neerzet. (PSB)
Thaïti - Upon the My-O-My
De Belgen van Dans Dans zijn geliefd in Nijmegen. Met zijn andere band Flying Horseman 'won' Bert Dockx in 2016 al eens de eer van beste optreden op het Valkhof volgens 3voor12, en rondom de vorige show van Dans Dans in Nijmegen (ook in 2016) werd zelfs de officieuze eindejaarsborrel van Doornroosje georganiseerd. Ook vanavond slaat de instrumentale jazz-noir goed aan: zelfs in het café van Doornroosje, met een penetrante tostigeur en veel praters rond de bar, staat een man/vrouw of 60 aandachtig te kijken hoe het Belgische trio haar debuutalbum integraal vertolkt.
Vooral het gitaarspel van Bert Dockx is indrukwekkend. Bijvoorbeeld wanneer hij een saxofoonsolo (van Sonny Rollins) covert middels een minutenlange gitaarshred, of Nick Drakes 'River Man' na een loungy intro - eigenlijk het enige moment waarop de originele melodie is te herkennen - volledig laat ontsporen. De graag geziene gasten mogen snel weer terugkomen. (RO)
Dans Dans - Upon the My-O-My
We laten het theatercafé van Doornroosje en Dans Dans even achter ons en duiken de kleine zaal in. Daar staan onder meer Faty Sy Savanet uit Congo en Nicolas Dacunha uit Parijs op de planken, oftewel een deel van Tshegue. De band debuteerde vorig jaar sterk met hun ep Survivor, een plaat vol garagerock, pop, punk en Afrikaanse drumbeats.
Was het bij het beluisteren van die ep al vrij moeilijk de benen stil te houden: live blijkt dat helemaal onmogelijk. Tshegue overrompelt in een oogwenk de zaal met Faty Sy Savanet als onbetwiste blikvanger die het publiek verleidt, meesleurt, opjaagt en aanjaagt. En al dat in een zeer overtuigende mix van meeslepende ritmes, vurige teksten en aanstekelijke grooves. Wie tijdens dit optreden de benen stil heeft gehouden, moet dringend naar een dokter om te checken of hij of zij nog leeft. (PSB)
Tshegue - Upon the My-O-My
Het is jammer dat de artiestennaam Don Omar al bezet is, want Omar Souleyman had die titel meer dan verdiend. Noisey noemde hem in 2013 al de coolste man in het universum en anno 2018 lijkt alleen die andere Don (Donny Benét) die titel in gevaar te brengen. Tien minuten voor aanvang is daar echter nog weinig van te merken: de zaal is nog helemaal leeg. Kort erna komen de toeschouwers de zaal indruppelen.
Geïnteresseerde muziekliefhebbers, maar ook mensen die wel degelijk raad weten met dabke (een Arabische volksdans). Als Omar het podium opkomt en zijn combinatie van techno en traditionele muziek uit de speakers schalt, ontstaat een duidelijke tweedeling in de zaal. Vooraan wordt traditioneel in cirkels gedanst en staan de mensen die het schouwspel wel kunnen waarderen; daar achter de overweldigde toeschouwers die zich geen raad mee weten met deze show.
Wat overblijft is een halfgevulde zaal waarbij Omar Souleyman vrij weinig fout kan doen. Wie een muzikaal hoogstandje had verwacht van de ‘wedding singer turned folk-pop phenomenon’ komt wellicht bedrogen uit: de muziek varieert in het hele uur nauwelijks en Omar zelf hoeft amper te zingen om de zaal in beweging te houden. Maar wie om zich heen kijkt kan alleen maar concluderen dat de show van Omar toch weer een succesje is.
De vrolijke, dansende mensenmassa blijft een uur lang in beweging terwijl nummers als ‘Warni Warni’ de revue passeren. Zelfs de zangeres van Tshegue is niet bij het podium weg te slaan, en ook de rest van de band begeeft zich in de feestende menigte. En de grote man zelf? Die zingt af en toe een stukje, maar klapt voornamelijk lekker mee met de dj. Omar Souleyman is nog steeds de coolste man in het universum. (RH)
Omar Souleyman - Upon the My-O-My
Upon the My-O-My
The Mauskovic Dance Band - Upon the My-O-My
In de kleine zaal begint rond half één Three Trapped Tigers, een trio uit Engeland dat vooral instrumentale, experimentele rock speelt. Technisch razend knap wat de drie muzikanten uit hun instrumenten toveren, met onder meer een forse dosis jazz die over het publiek wordt uitgestort. Maar echt pakken doet het niet; het geheel blijft wat afstandelijk zonder de bezoekers echt te raken. Wellicht iets te experimenteel, of misschien is het publiek toch ietwat vermoeid aan het raken na de vele bands die vanavond aan hen voorbij trokken. Ook bij Niels Broos is het rustig in de zaal. Jammer, want het zijn lekkere beats die de dj/producer uit zijn keyboard laat horen.
Dan maar even kijken in de grote zaal waar The Mauskovic Dance Band het slotstuk is. En, het moet gezegd: ondanks het late tijdstip en een zaal die niet helemaal meer vol is, bouwt de band een energiek feestje alsof ze tien liter Red Bull hebben gedronken voor aanvang. Met hun mix van afrobeat, Caribische ritmes, punk en cumbia slagen ze erin om de laatste druppels energie uit het publiek te persen. Voor wie hierna nog energie heeft of écht tot de laatste snik bij My-O-My wil blijven, kan nog terecht bij de beats van het Brussels-Tunesisch trio Ammar 808. Maar te oordelen aan de hoeveelheid bezoekers die nog overeind staan in het theatercafé van Doornroosje, leek dát voor de meesten een brug te ver. (PSB)
En na een avond en nacht My-O-My in Doornroosje rest de vraag: hoe was het festival? Kijkend naar de bands en de uiteenlopende muziekstijlen die voorbij kwamen, kunnen we zeggen dat het een gewaagd, experimenteel festival was. Hoewel het festival redelijk vol was, had het wellicht meer publiek kunnen trekken door een paar grote namen te programmeren.
Maar dat is misschien lastig in december, zo op het eind van het jaar, als veel bands al hun tours hebben afgesloten. Het afzeggen van Ryan Porter en het niet tijdig kunnen vinden van een vervanger is daar wellicht een voorbeeld van. En: gezien het streven om 'de muziek van de toekomst' te laten zien is het programmeren van grote bands ook mischien niet de insteek.
Wat jammer was, was dat er - behalve Thaïti - geen andere Gelderse act op het podium stond. Sure: Doornroosje is na al die jaren inmiddels veel groter dan Gelderland alleen, maar op een verjaardagsfeestje was het wel aardig geweest om ook je Gelderse buren uit te nodigen. My-O-My was in ieder geval een geslaagd en gewaagd feestje. Benieuwd hoe het festival zich in de toekomst gaat ontwikkelen.