Polderpop in Leuth weer verrassend goed Polderpop in Leuth weer verrassend goed

Na een aantal omzwervingen op diverse locaties in Leuth is het festival weer neergestreken op de plek waar het ooit begon, naast het dorpshuis in het centrum. De weergoden zijn in een uitstekend humeur en de organisatie is er opnieuw in geslaagd een divers programma met meer of minder bekende bands samen te stellen.

De Meryn Bevelander Band uit Nijmegen is geen onbekende in Leuth. In 2015 stond de band al als opener op de zondag. Meryn was en blijft de jongste muzikant ooit op dit podium. De nu 14-jarige bluesgitarist wordt geflankeerd door zijn oudere broers Aron op bas en Florian op drums. De meeste nummers zijn door Meryn geschreven, de enkele cover die zij spelen maakt duidelijk waar hun roots liggen: bij Joe Bonamassa en de blues uit de laatste decennia van de vorige eeuw.

Ondanks hun jeugdige leeftijd spelen de jongens volwassen en doorleefde muziek en kan Meryn zich meten met de beste gitaristen. De interactie met het schaarse publiek is goed. Het is altijd lastig een festival te openen en meteen een sfeer neer te zetten, maar het lukt deze jongens uitstekend.

De planning is strak en na precies drie kwartier start de volgende muzikant op het Polderpodium. Chris Keyes is een Noord-Ierse singer-songwriter. Tijdens zijn huidige tour door Europa speelt hij tweemaal in Nederland waarvan één optreden in Leuth of all places. Hij wordt voor de gelegenheid geflankeerd door bassiste Hanna Caroline en drummer Paul Boos, beiden uit Duitsland.

Chris begint rustig en dat is best even een overgang na het gitaargeweld van de overkant. Toch weet hij zijn publiek al snel te boeien met zijn ingetogen liedjes. Gaandeweg het optreden stapt hij over van folk op blues. Een mooi optreden, dat helaas nog lijdt onder een gebrek aan publiek.

Rond 20.30 begint het terrein iets voller te lopen. In de kiosk is de beurt aan Mattanja Joy Bradley, met Ralf op bas en de hond Opa op bot. Mattanja werd op het laatste moment gevraagd voor dit festival, omdat de eerder geboekte Any Vegetable verstek moest laten gaan. Volgens haar gebeurt het wel vaker dat ze ergens op het laatste moment invalt zoals die keer dat ze op rondreis was in de Cariben en spontaan in het voorprogramma van Amy Winehouse terechtkwam.

Na een aantal jaren als zangeres met de Tilburgse blues- en rock’n’roll-band Bradley’s Circus te hebben opgetreden is zij nu op de solotour. Ze reist graag en binnenkort gaat ze opnieuw naar Amerika samen met Opa, haar trouwe hond. Haar meest kenmerkende element is haar prachtige stem waarmee ze eigen nummers, maar ook liedjes van Amy Winehouse en Janis Joplin vol overtuiging neerzet. Ze is prima op haar plek tijdens dit festival.

Bij het invallen van de duisternis wordt de programmering wat ruiger. Op het Polderpodium is het tijd voor het Evil Empire Orchestra uit België. Een podium vol muzikanten als ondersteuning van de mystieke frontvrouw Kimberly Dhondt. Geen instrument wordt geschuwd: drum, gitaar, bas, toetsen en drie koperblazers op sax en trompet. Zij brengen een opzwepende mix van psychedelische soul, jazz en funk.

Zeer dansbaar maar tot teleurstelling van Kimberly wordt daar weinig gehoor aan gegeven. Ten einde raad hurkt ze voor op het podium: “lieve mensen, wij geven alles nou ja, bijna dan. Willen jullie asjeblieft meedoen?” vraagt ze met haar zacht-Vlaamse accent. Uiteindelijk krijgt ze wat voeten van de vloer. De band speelt nummers van hun eerste album maar ook een pas geschreven – nog titelloos – nummer over Trump. Na afloop zal zij zich laten ontvallen: “Ik word zo boos van die man.” Nou, daarin is zij niet de enige. Ondanks het geringe dansanimo wordt de band zeer enthousiast ontvangen en worden na afloop gretig cd’s gekocht.

In de kiosk treedt de volgende Belg aan: Guy Verlinde met zijn Mighty Gators. Guy draait al tien jaar mee in het bluescircuit en loopt per jaar niet minder dan 150 zalen en festivals af. Guy speelt blues op traditionele wijze, met slidegitaar en harmonica. Denk er een kampvuur en een paar koeien bij en je waant je op de prairie. De nummers zijn pakkend en zijn versie van “Het mooiste liefdesliedje ooit” is erg fraai: ‘Ain’t No Sunshine’ blijft nog lang in het oor hangen.

Het laatste optreden van de avond start om 23.15 als de Etta James Experience het Polderpodium betreedt. Niet minder dan elf muzikanten brengen een ode aan de in 2012 overleden Amerikaanse ‘grand lady of soul’. Een zonder meer spetterende show vol soul, funk, jazz en blues. Het is het jaar van de koperblazers want ook hier worden trompet, bugel, tenor- en baritonsax gespeeld. Ook een hammondorgel en twee achtergrondzangeressen ontbreken niet. Je zou het een coverband kunnen noemen, maar de show overtuigt en de muzikanten zijn stuk voor stuk goed in wat ze doen en laten het publiek achter met een waar feestgevoel.

Op zondag start het gratis festival weer rustig. Een handjevol publiek, iets meer dan op de zaterdagavond, staat en zit op het zonovergoten terrein als Smoking Alaska het festival opent in de kiosk. Dit Duivense viertal stond een dag eerder al op Huntenpop, maar van enige moeheid is niets te merken. Ze gaan er vol voor met hun sfeervolle indie, afgewisseld met iets ruigere alternatieve rock. Vooral opvallend is de bijzondere zangstem van Alex Nas. Een vrolijke enthousiaste band en een prima opener voor dit festival.

De sfeer is dus gezet voor de eerste act op het hoofdpodium: August uit Amsterdam brengt indierock met een scherp randje. Geïnspireerd door bands als de Velvet Underground en dEUS brengen ze toch vooral een eigen sound. Zanger Eyal van der Reep geeft toe dat zijn inspiratie niet ligt bij The Covenant waarvan zijn vader Frank de voorman is.

Vader is wel aanwezig in het publiek om te zien hoe zoonlief het er vanaf brengt in het verre Leuth. Welnu, hij kan tevreden zijn. Het optreden is goed en meeslepend. Een bijkomend voordeel van de brandende zon is dat het publiek zich tot vlak voor het podium heeft opgesteld, waar nog een beetje schaduw is. Altijd fijner voor een band dan wanneer de mensen op meters afstand staan. En dat komt de sfeer ook echt ten goede, het contact met het publiek is goed.

Aan de overkant is het weer tijd voor ‘something completely different’. Echte country-bluegrass, die op Roots & More niet misstaan zou hebben, wordt gebracht door Handsome Johnny uit Eindhoven. Op cowboylaarzen en met een paar enorme bakkebaarden brengt singer-songwriter Mark van Dijk muziek die meteen vertrouwd in de oren klinkt, met af en toe het ‘kataklop’-ritme van een galopperend paard. Mark blijkt niet zelf de handsome Johnny te zijn, dat is de titel van een van zijn nummers.

Van het ene naar het andere uiterste. Met PYRO op het Polderpodium begint de middag ruig te worden. Deze spiksplinternieuwe band uit Brabant speelt vandaag hun zesde optreden maar de muziek klinkt alsof zij al jaren meedraaien. Geen covers, zelfs niet eens een zweem van een bekende popband, maar de nummers klinken zo herkenbaar dat je ze eigenlijk zou willen meezingen. Heel knap gedaan. Hopelijk gaan we nog veel horen van dit vijftal. In elk geval staat hun show als een huis, met virtuoos drumwerk en fraai oplichtende sets lampen. Helaas valt het effect daarvan weg in het felle zonlicht.

De middag is halverwege en de stemming zit er goed in als de Raw Flowers uit de Achterhoek zich van hun beste kant laten zien in de kiosk. In 2015 stonden ze al in Leuth, inmiddels zijn ze ook in de rest van de wereld bekend geworden en hebben ze eind 2017 hun tweede album uitgebracht. Een opzwepend mengsel van garage en gitaarrock maar ook een melodieus rustig nummer als ‘Wild Enough’ passeert de revue.  De band speelt sterk en het publiek roept “we want more!” Helaas is de programmering strak dus dat zal een andere keer moeten. Of een cd kopen natuurlijk.

Op het Polderpodium staan de zeven mannen van Miller & the Tone Machine te popelen, ook hier voorzien van een Hammondorgel en koperwerk in de vorm van twee saxofoons. Wederom uit de Achterhoek en afkomstig uit diverse andere bands maakt de band rondom Kees Mulder sinds april de podia onveilig met hun Achterhoekse soul, overgoten met een smakelijke blues- en rocksaus. Het meest opvallende aan de opstelling is het feit dat de frontman tevens drummer is en dus voor op het podium zit. Een knappe prestatie: hij drumt terwijl hij zingt, en hoe! Fantastische swingende band, fijne sfeer en prima optreden.

Traditiegetrouw biedt Polderpop een podium aan beginnende lokale bands. Vandaag staat We Are Hunters in de kiosk. Eerder dit jaar won dit vijftal de Roos van Nijmegen. Ze doen hun best, maar het kost even wat tijd en moeite om het publiek aan zich te binden en op te boksen tegen het oergeweld van hun voorgangers. Aan het enthousiasme ligt het in elk geval niet, en ook niet aan de muziek. Een aangename mix van pop en indie die goed in het gehoor ligt. Hun eerste album ligt binnenkort in de schappen.

De afsluiting van de avond wordt verzorgd door Mr. Weazley uit Arnhem, het nieuwe soloproject van Benjamin Thode. We kennen hem van Leeways, de band die ook al in 2012 en 2015 in Leuth op het podium stond. Hij wordt geflankeerd door Andrej op gitaar, Timothy op bas en Amir op drums (eveneens uit Leeways) en een onverstoorbare Dennis op keys. En ook hier staat weer een driekoppige blazerssectie op het podium.

Mr. Weazley speelt reggae, afrobeat en hiphop in zo’n waanzinnig tempo en met zo’n enorme geestdrift dat niemand nog stil kan blijven staan. Gelukkig geeft hij gehoor aan het verzoek voor een toegift. Wat een energie, wat een sfeer. Met zijn ongebreidelde vrolijkheid brengt Mr. Weazley wel degelijk een serieuze boodschap. Van vriendschap, verdraagzaamheid, van waarderen wat je hebt en je eigen weg zoeken onder de zon. De avond wordt een beetje mooier als Mr. Weazley op het podium staat.

Aan alles komt een eind en rond 20.00 uur zit deze aflevering van Polderpop er weer op. We kijken nu alweer uit naar editie #30.