Huntenpop 2018: veilige line-up met prima pareltjes Huntenpop 2018: veilige line-up met prima pareltjes

Huntenpop bedient zich, heel safe, ieder jaar van een line-up die min of meer garandeert dat er voldoende kaarten verkocht worden. Dit jaar is geen uitzondering. Met een hoofdpodium – ook dit jaar weer vernoemd naar hoofdsponsor Rabobank – waarop onder meer Wulf, Racoon en Di-rect geprogrammeerd staan, kan het eigenlijk niet mis gaan. Op de andere podia was het minstens net zo interessant.

De Achterhoekse Band Competitie (ABC) levert ieder jaar de twee eerste acts op die het festival mogen openen. Zo ook deze 29e editie. Om 14.00 uur is het, in de Zebratent, de beurt aan 7Tools, vijf hardrockers uit Ulft. Vooral aan het begin van de act – spelen er wellicht zenuwen? – moet de band het hebben van bijzonder goede muzikanten en niet per se van de zanger. Los dat het hem aan charisma ontbreekt, is-ie ook nog eens niet bijster goed bij stem.

Eerlijk is eerlijk: gaandeweg wordt het beter. De zanger blijft een beetje een ongeleid projectiel dat over het podium stuift, zonder duidelijke agenda. Dat hij een goede interactie met het publiek nastreeft, blijkt het beste uit het feit dat hij om een moshpit vraagt. Het is echter nog heel vroeg in de set én er staan nog maar zo’n vijftig bezoekers te kijken. Kortom: moshpit is not gonna happen.

Al met al overigens best een leuke band die begrijpelijk de publieksprijs heeft gewonnen van de ABC. Vooral bij het nummer ‘I Remember’ wordt erg duidelijk dat de mannen inspiratie vinden bij bands als Rage Against The Machine.

In de Groene Tent maken de winnaars van de juryprijs van de ABC hun opwachting: Dawnbreakers, een band die bestaat uit zes leden van wie er vanmiddag vijf zijn meegekomen. Volgens de jury van de ABC hebben ze gewonnen omdat ze “een verfrissende live-act [zijn] met sterke en dansbare nummers”. En dat klopt eigenlijk wel, naast een technische kundigheid die boekdelen spreekt. En dat voor een band die nog geen jaar bestaat!

De eerste nummers van de set ademen een jaren 60/70-vibe, waarbij de elektronica een hoofdrol speelt. Alsof er een sausje overheen is gegooid met  een heerlijke mix van Fleetwood Mac en Amerson, Lake & Palmer. Andere nummers worden gekenmerkt door strakke gitaarriffs, weer andere door goeie drums. Soms een beetje poppy, soms funky, soms meer dance. Maar zonder uitzondering erg goed.

Op het hoofdpodium is Wulf, de band rond zanger Lieuwe Albertsma, die in 2012 nog af ging bij The Voice of Holland. Inmiddels is hij een gevierd artiest die ook vandaag laat zien dat de jury bij TVOH onterecht niet gedraaid is. Het veld voor het podium is al ongebruikelijk vol, vooral met jongere dames die Lieuwe blijkbaar ook wel erg leuk vinden. Wulf moet geprezen worden om zijn charme en interactie met het publiek. Wat een podiumbeest. Hits als ‘Summer on You’, ‘All Things Under The Sun’ en ‘Mind Made Up’ worden door duizenden mensen uit volle borst meegezongen.

Winnaars van de ABC hebben de eer om op Huntenpop te mogen openen. Als ze echter zo tot Achterhoeks erfgoed gaan behoren als De Boetners, mogen ze terugkomen. Aldus geschiedde en met inspiratiebronnen als Jovink & The Voederbietels en Normaal, spreekt het voor zich dat ze in het Achterhoeks zingen en eenzelfde feestje maken als hun helden. Met een dikke knipoog naar Metallica komen ook Kevin Raayman en zijn drie kameraden het podium op met ‘Extacy of Gold’ uit The Good The Bad and The Ugly. Vervolgens is het meteen feest.

Gaandeweg wordt één ding erg duidelijk. De Boetners nemen zichzelf, net als hun voorbeelden, net al te serieus en nemen het niet zo nauw met politieke correctheid. Daarom komen nummers als ‘Mooie Deerne’ voorbij, maar ook ‘Ik Bun Nog Lang Niet Dood’. Politiek wordt afgedaan als ‘geblök en gereer’, wat zich het beste vertaalt naar ‘geblaf en geschreeuw’. En alles wordt uit volle borst meegezongen door het aanwezige publiek. Uiteraard ontbreken ook niet de saluutschoten naar de helden van Normaal niet; zowel ‘Ik Bun Moar een Eenvoudige Boerenlul’ en ‘Deurdonderen’ worden met open armen ontvangen. De jongens doen het buitengewoon goed.

Hoewel Laurence Jones op het hoofdpodium laat zien dat hij niet geheel ten onrechte wordt bestempeld als de future of blues rock – hij zet een set neer die klinkt als een klok, waarbij de ene solo wordt afgewisseld met de ander, terwijl het publiek voornamelijk bestaat uit échte liefhebbers – staat één van de hoogtepunten van Huntenpop 2018 korte tijd later toch écht in de Zebratent. Misschien is The Charm The Fury een beetje een vreemde eend in de bijt, omdat ze metalcore maken, maar dat heeft Huntenpop er niet van  weerhouden hen te programmeren. Hulde!

Frontvrouw Caroline Westendorp zet de toon met ‘Weaponized’ en bewijst over één van de beste strotten van Nederland te beschikken. “Al zingt deze vrouw ‘Lang Zal Ze Leven,’ dan nóg hang ik aan haar lippen,” zoals een van de bezoekers het verwoordt.

Een retestrak optreden, waarbij ook nog plaats is voor een gastoptreden van de voormalige gitarist van de band, Rolf Perdok. Een optreden met echter één nadeel: het duurt te kort. Op het affiche staat dat ze tot 19.00 uur zullen spelen, maar om 18.45 uur houden ze er al mee op.

Natuurlijk kunnen de optredens beschreven worden van Racoon en K’s Choice, maar dat zou slechts een bevestiging zijn van wat toch al verwacht wordt: ze zijn goed, zoals hun stand verplicht. Racoon zet een ietwat ‘kleinere’ set neer, waarbij de nadruk ligt op mooie luisterliedjes – ‘Oceaan’ springt er overduidelijk uit – terwijl K’s Choice iets steviger speelt dan verwacht, maar ook op handen wordt gedragen.

Dan liever Vandenburg’s Moonkings beschrijven. Ze beginnen iets later omdat Racoon iets uitloopt. Met zijn 64 jaar is Adje van den Berg misschien wel één van de oudste artiesten vandaag. Hij laat van begin af aan echter horen dat hij nog steeds meedraait in de bovenste regionen van begenadigde gitaristen van Nederland. Hoewel nummers van deze band zelf best goed worden ontvangen, wordt de set echt gedragen door covers van Adjes vroegere bands, Vandenberg en Whitesnake. Bij ‘Burning Heart’ en ‘Here I Go Again’ gaat het dak er dan ook af.

In de grote Festivaart-tent staat om 22.00 uur Lil’ Kleine geprogrammeerd, terwijl tegelijkertijd in de tent ernaast My Baby zich aandient. Het contrast had niet groter kunnen zijn. Terwijl Lil’ Kleine voor een gage van, naar verluidt, € 15.000 nog geen half uur op het podium staat, doet My Baby voor minder aanzienlijk beter hun best. Lil’ is binnen een half uur weer weg, geeft toe dat hij redelijk dronken is, zingt (voor zover hij al zelf zingt en het niet zijn publiek laat doen) of anders geformuleerd: 'zegt' delen van nummers en soms zelfs maar een paar regels, zoals bij ‘Drank en Drugs’. De voornamelijk jonge mensen in de grote tent pikken het allemaal, steken hun telefoons in de lucht en hebben het idee dat ze vergast zijn op een goed optreden, terwijl ze eigenlijk gewoon genept zijn. Bij My Baby daarentegen laten Cato en haar twee mannen zien wat ze waard zijn en zetten de Zebra op z’n kop. Zij leveren inderdaad waar voor hun geld.

De avond op het hoofdpodium wordt afgesloten door Di-rect, en Huntenpop daarna in de Zebratent met Phil Campbell and the Bastard Sons en in de Groene Tent met Rilan & the Bombardiers écht afgesloten wordt. Tijdens de Zwarte Cross, een paar weken geleden, bleek al dat er niet echt meer sprake is van strakke rock-n-roll. Ook vanavond is dat het geval. De echte stevige nummers van vroeger blijven achterwege, terwijl funky nummers als ‘Rockstar’ en ‘Ricochet’ vol overgave worden gebracht door een band die voor de live-gelegenheid is aangevuld met drie blazers. Memorabel moment: tijdens de set neemt gitarist Spike op een gegeven moment het woord en vertelt, heel authentiek en geloofwaardig, dat ze al een paar keer op Huntenpop hebben gespeeld, hier heel graag komen, maar nog nooit hebben mogen afsluiten. Nu echter wel en daar zijn ze heel erg dankbaar voor. “Het is,” aldus Spike, “een eer om zo’n evolutie mee te mogen maken. Huntenpop is een fenomeen!”

En daar heeft hij gelijk in. Het wachten is op editie 30 van dit fenomeen!