Interview: Raw Flowers brengt tweede album No Time Like The Present uit Interview: Raw Flowers brengt tweede album No Time Like The Present uit

Lawrence, tekstschrijver van de band, veert overeind van de driezitsbank en antwoordt meteen: “Beide. Ik denk dat elke generatie kritisch kijkt naar de tijd waarin ze leeft en dat vaak vergelijkt met ‘vroeger’. Ik heb het gevoel dat we op een rand staan: het milieu gaat naar de kloten en dat vraagt om veranderingen, terroristische aanslagen komen dichterbij en vaker voor, de geopolitiek lijkt steeds verder op scherp te staan. Mensen zijn met hun gedachten niet waar ze zouden moeten zijn, maar iedereen lijkt afgeleid en verdeeld. In de film Fargo zegt iemand 'no time like the present' en ik dacht meteen (knipt met zijn vingers) 'fucking A!', dat is het precies! We zijn met z’n allen ergens beland waar we niet hadden willen belanden. Ondertussen weet niemand wat te doen, zijn we enorm verdeeld en is iedereen bezig met zijn eigen shit. We zouden met z'n allen meer met het nu bezig moeten zijn.”

Lawrence knikt bevestigend: “Absoluut, ja.” Vervolgens na kort te hebben nagedacht: “Aanvankelijk had ik een heel andere tekst voor dat nummer geschreven. Persoonljjker maar ook minder relevant. Paul vroeg me een persbericht over de nieuwe plaat te schrijven…” Paul vult aan: “Een mission statement.” “Voor mij gaat het er dan over dat mensen zo enorm zijn afgeleid van het nu: filmen tijdens concerten en foto’s maken tijdens het ja-moment van een trouwerij zodat we die bijzondere momenten later terug kunnen kijken. Ja, ga zo maar door. Ik zou zeggen geniet van het moment en van degenen met wie je bent.”

Paul: “In september 2015 waren we van plan om in het najaar van 2016 een plaat uit te brengen. In december hadden we al zes nummers opgenomen, maar door verschillende oorzaken is het niet gelukt die plaat af te maken. Tegelijkertijd kwam ik er tijdens optredens achter dat veel van de nieuwe nummers wat aan de trage kant waren.” Lawrence valt in: “Meteen na ons optreden tijdens de Zwarte Cross had jij dat inderdaad heel scherp voor ogen. Ik ben toen weer met Paul de zolder op gegaan om nieuwe  nummers te schrijven met meer schwung. En dat ging als een tierelier! We hadden een heel goede vibe en bij elk akkoord dat Paul aansloeg had ik meteen een zanglijn.”

Paul: “Rond die tijd stopte Clemens (Mul, broer van Lawrence en de vorige bassist van de band, red.) en dat was een extra reden om het oude spul weg te leggen en met het nieuwe aan de slag te gaan. In augustus 2016 zijn we dus volledig opnieuw gestart. Verder was het idee niet om iets heel anders te doen dan op de vorige plaat maar liever juist hetzelfde. Nee, verwacht geen dance-invloeden.”

Paul: “Tekstueel is de plaat overigens wel steviger en coherenter dan de eerste plaat.” Lawrence geeft het compliment meteen terug: “Jij hebt een duidelijke eigen ‘Paultje-stijl’ en dat komt op deze plaat terug met een aantal heel vette riffjes!” Paul: “Wat we wel anders hebben gedaan is dat we alles uit de plaat hebben geknipt dat niet echt nodig is. Zelfs uit het kortste nummer van nog geen drie minuten hebben we nog vier maten weggehaald omdat ze overbodig waren. Weg!”

“Nou, dat is ontzettend snel gegaan. Vorig jaar december ben ik pas bij de band gekomen. In de kroeg hoorde ik dat Clemens ermee was gestopt waarop ik heb aangegeven dat ik wel interesse had. Vier dagen later was het voor elkaar en nog geen twee weken daarna stonden we al in de oefenruimte. We wilden in januari gaan opnemen dus er moest hard gewerkt worden. De meeste nummers waren al helemaal uitgekritalliseerd maar op sommige nummers had ik nog ruimte om het in te vullen."

"‘The Ride Is Over’ was zo’n nummer waar nog geen baspartij voor was geschreven. Met dat nummer ben ik thuis aan de slag gegaan en daar had ik zomaar 'boem!' in een keer een baspartij bij die perfect op z’n plek viel.” Lawrence vult aan: “Clemens heeft dat nummer nota bene geschreven en jij zet een prachtig basloopje onder het refrein, alsof iemand zachtjes meefluit.” Raymond: “Dat loopje is ook gebaseerd op jouw zanglijn.” Lawrence, vol vuur: “Toen ik dat nummer zong en dat loopje er in viel had ik het gevoel dat ik opgetild werd. Dat nummer is zo veel mooier geworden dankzij Raymond!”

Lawrence: “Ik ben een ontzettende natuurliefhebber en ben nergens meer op m’n plek dan in een bos of in het Aaltense Goor (natuurreservaat, red.). Het is fijn het gevoel te hebben dat je echt weg van huis bent. Ik klink misschien als een 'fokking' hippie, maar de mens neemt teveel en geeft veel te weinig terug. En ondertussen maar klagen over de overlast van een steenmarter of een vos. We hebben al zoveel geasfalteerd, ga je daar dan over lopen zeiken!? ‘Light Of Life’  is een nummer dat gaat over beesten die zich hebben moeten aanpassen aan ons en daarom nachtdieren zijn geworden. Het doet mij verdriet dat die beesten niet hun normale leven kunnen leiden.”

Lawrence recht zjn rug en antwoordt: “Ik probeer het altijd een beetje te verhullen, ik schrijf niet echt 'in je gezicht' zeg maar. Soms, laat ik het eerlijk bekennen, begin je maar wat te zingen over de muziek. Ik begin een nummer namelijk nooit met de tekst maar altijd met de muziek. Er volgt dan een zanglijn en bepaalde woorden klinken gewoon goed.”

Lawrence antwoordt enthousiast: “The Doors is voor mij dé band. Vanaf 1985 begon ik ernaar te luisteren en ik was meteen verkocht. Ik kan alle nummers nog steeds opzetten en het verveelt me geen moment. Soms weet ik helemaal niet waar Jim Morrison het over heeft, maar… (met een grijns) ik voel hem wél. Maar het is niet zo dat ik hem probeer te volgen, ik volg mijn eigen gevoel en doe wat ik zelf kan. Het nummer ‘1985’ van de nieuwe plaat is wel een ode aan The Doors omdat ik ze in dat jaar heb leren kennen. Ik verdien tenslotte wel geld met het zingen van zijn nummers…"

Paul trapt af: “De manier waarop wij werken is vooral geboren uit dat in de studio zitten gewoon heel erg duur is.” Lawrence vult aan: “Een goede voorbereiding is alles, maar we gaan niet beknibbelen op studiotijd wanneer die nodig is.” Paul: “Ik denk dat het ook zou leiden tot een proces à la Chinese Democracy (plaat van Guns ‘n Roses die nooit leek af te komen, red.) waarbij je nooit iets afmaakt.”

Lawrence valt in met een imitatie van Keith Richards in een Franse opnamestudio (The Rolling Stones vluchtten in 1971 vanwege belastingproblemen naar Frankrijk om daar in een kelderstudio in een villa in Zuid-Frankrijk hun meest legendarische album Exile on Main Street op te nemen. Uiteindelijk was het negen maanden sex, drugs en rock-‘n-roll waarin ze slechts negen nummers hebben opgenomen, red.): 'Guys, come on over, I’ve got a basement…' En dan gewoon een jaar lang klooien. Het lijkt me trouwens wel fijn om elk ideetje meteen op te kunnen nemen.” Paul: “Ok, dan ben ik Mick. In de bijbehorende documentaire legt hij namelijk de vinger op de zere plek van de enorm lage productie. En ze hebben natuurlijk negen maanden gezopen en gesnoven in die kelder…” Dan, schertsend en met een vingertje in de lucht: “Er moet wel een deadline zijn, anders krijg je niks gedaan!”

Lawrence met een grijns: “Een meedogenloos feest!” Paul begint te lachen en vervolgt: “We hebben Esk-Esque gevraagd om voor ons te openen en dat gaan ze ook doen. Garageblues uit Arnhem in de Achterhoek dus, hartstikke tof. Zij trappen af, daarna spelen wij en dan draait de Kroese dj vette plaatjes."

"Ook staat Ruud Engelbarts met zijn beamers in de aanslag voor hallucinerende projecties van Revisions. Ruud is super enthousiast! Bij Schiller hangt al een beamer voor als ze voetbal willen kijken en ik zat al te denken waar we met ons drumstel naartoe moesten. Ruud gaat echter met hout en zaag aan de slag en neemt zelf een partij beamers mee, dus ik ben erg benieuwd waar hij mee komt!” Lawrence sluit af: “En na de release gaan we ‘on the road’, erop uit en spelen!”

Albumrelease Raw Flowers No Time Like The Present. Zaterdag 2 september, 22 uur – 02 uur, Oerkroeg Schiller, Prinsenstraat 4, Aalten. Het album verschijnt op cd en lp via het platenlabel Kroese Records en ligt vanaf 1 september in de winkel.