Voor het tweede jaar vindt in Doornroosje Soulcrusher plaats. In de wandelgangen bekend als het obscuurdere broertje van Fortarock en het trekt zodoende de echte kenners en liefhebbers van harde muziek aan. De reacties op de eerste editie waren lovend, dus maakt 3voor12 Gelderland zich klaar voor een ongekende portie metalgeweld.

Als Ulsect, een band die op Fortarock In The City eerder dit jaar al grote indruk maakte, het publiek in de Paarse Zaal nog een laatste keer bedankt, staan wij in de Rode Zaal al klaar voor Monolord. Het Zweedse doommetalcollectief bestaat pas sinds 2013 en is nu al niet meer weg te denken uit het genre. Een week geleden kwam hun derde album Rust uit, vandaag begint de bijbehorende tour.

Aan het recept is nog altijd niks veranderd: het geluid is zwaar, traag, dreigend en geheimzinnig. Zanger Thomas Jäger, oud-bassist van Zweedse doommetalband Draconian, zingt alsof het noodlot heeft toegeslagen en maakt de spannende sfeer van de muziek af. Het is geen verrassing dat met onder andere titelnummer ‘Rust’ en het fenomenale ‘At Niceae’ de set voornamelijk gebouwd is rond hun laatste album. Toch wordt er afgesloten met het eveneens grootse ‘Empress Rising’ van hun debuutalbum uit 2014. Voor wie na deze show nog niet genoeg heeft van een stevige bak Monolord verkoopt de band bij de merchandise-stand hun eigen koffie.

Soulcrusher II
met o.a. Ulsect, Monolord, Déluge, Conan, Dodecahedron, Ufomammut, Celeste, Mayhem, Emptiness, Today is the Day en Rorcal

Zaterdag 7 oktober
Doornroosje Nijmegen
> Meer foto's Soulcrusher II

Het Franse Déluge drukt in de Paarse Zaal het gaspedaal een stuk harder in. De band, niet te verwarren met het Nederlandse electropop trio uit de jaren ’70, plaatst zichzelf in de black metal/post-hardcore categorie en doet bij vlagen denken aan het Duitse Heaven Shall Burn. 

De muziek is explosief, kent groovy fragmenten maar wordt afgewisseld met stiltes waarbij de band met de rug naar het publiek staat. Een leuk idee, maar helaas zijn deze stiltes vaak lang en te regelmatig, waardoor het tempo uit het optreden wordt gehaald. De fans deert het niet: her en der zie je ze vol overgave met de band meebrullen.

© Jimmy Israel / Doornroosje

Dodecahedron

Ook het Britse Conan heeft, afgaande op de shirts, veel fans onder de festivalgangers. Hoewel het 'weer een doommetalband' betreft, is de muziek nauwelijks vergelijkbaar met het geluid van Monolord. Het veelgebruikte label 'caveman battle doom' dekt de lading dan ook prima: het tempo is gevarieerder en dankzij zanger/gitarist Jon Davis is het geluid een stuk agressiever.

Voor drummer Johnny King is de Nijmeegse show zijn eerste optreden met de band. Hij vervangt sinds vandaag de in augustus vertrokken Rich Lewis en doet dat vlekkeloos. Nummers als ‘Hawk As Weapon’ van het debuut Monnos uit 2012 hebben nauwelijks aan kracht in hoeven leveren en staan ook vanmiddag weer als een huis.

Dat het Nederlandse Dodecahedron uit de startblokken vliegt, is niet gek als je beseft dat twee van de bandleden zich eerder op de dag al met Ulsect hebben warm gespeeld. En als er een Nederlandse band is die thuis hoort op Soulcrusher, dan is het dit Tilburgse vijftal.

De muziek is zo hard, technisch en meedogenloos dat het zelfs niet voor iedere doorgewinterde metalhead is weggelegd. Begin dit jaar kon hun tweede album Kwintessens echter wereldwijd op lovende recensies rekenen. De band speelt ‘Head Above The Heavens’ erg strak en ‘An Ill-Defined Air Of Otherness’ gaat door merg en been. Onnavolgbaar. Dodecahedron is wellicht de meest obscure band van vandaag en vervult die rol met passie.

© Edwin Smits / Doornroosje

Monolord

De Italianen van Ufomammut brachten vorige week hun achtste album 8 uit, dus het grootste deel van het optreden bestaat uit nieuwe nummers. Voor het eerst vandaag worden we getrakteerd op psychedelische videobeelden die samen met een minimalistische lichtshow voor een goede sfeer zorgen. Het geluid van Ufomammut ligt dicht bij desert rock, maar met experimentele en psychedelische uitstapjes. Als kers op de taart spelen ze als laatste track het nummer 'God' van het album Snailking (2004)

Als Celeste het podium betreedt, blijven de lampen uit en zien we alleen de rode lampjes die het Franse vijftal op hun hoofd heeft. De groep staat bekend om hun snoeiharde post-hardcore en heeft, geheel in stijl van vandaag, vorige week een nieuw album uitgebracht. Door middel van hun unieke ‘lichtshow’ proberen ze de focus echt op de muziek leggen. De band speelt strak en hard, maar doordat er op het podium weinig gebeurt kunnen ze de aandacht van de festivalgangers moeilijk vasthouden. Artistiek is het een leuk idee, maar de band moet, ondanks hun sterke performance, uitkijken dat het zichzelf niet degradeert tot achtergrondmuziek voor mensen die op hun telefoon de ontwikkelingen van het Nederlands elftal bijhouden.

Headliner Mayhem behoeft eigenlijk geen introductie. De blackmetalband wordt gezien als een van de belangrijkste pioniers van het genre. Debuutalbum De Mysteriis Dom Sathanas, de plaat die vandaag integraal gespeeld wordt, wordt gezien als een van de invloedrijkste blackmetal albums. Het is misschien ook wel een van de albums met de meest macabare ontwikkeling uit de muziekgeschiedenis: hoewel de productie al in 1987 begon, kon het album door de moord en zelfmoord van respectievelijk de gitarist en de zanger pas zeven jaar later uitgebracht worden.

Een volle zaal wacht vol spanning op de metallegendes, waarvan alleen nog bassist Jørn Stubberud van de originele bezetting over is. Tegenwoordig geen afgehakte varkenskoppen meer op het podium, maar smaakvollere aankleding in de sfeer van een gotische kerk. Na een sfeervolle intro knalt de band er hard in met opener ‘Funeral Fog’ en vanaf dat moment heeft de band het publiek een uur lang in zijn greep. Dat hebben ze vooral te danken aan frontman Attila Csihar, maar ook de gitaristen zoeken regelmatig contact met de voorste rijen.

Het album klinkt, na alle bands van vandaag met hun nieuwe albums, wat gedateerd en geluidstechnisch gaat het niet overal foutloos. Maar tegen de tijd dat klassiekers ‘Pagan fears’, ‘Life Fears’ en titelnummer ‘De Mysteriis Dom Sathanas’ de revue passeren heeft de band hun naam als metallegende waargemaakt.

Waar het voor veel bands moeilijk zou zijn om een act als Mayhem op te volgen, deinst het Belgische Emptiness daar niet voor terug. Sterker nog: het geeft die show een passend, moderner vervolg. De band speelt een mix van prog-rock en metal, waarbij de sfeer een belangrijke rol speelt. De muziek is spannend en heftig maar slechts mondjesmaat oorverdovend. Die subtiliteit is een bijzondere verrassing op een dag dat veel bands met decibellen strooien. De momenten dat Emptiness knalt zijn echter zorgvuldig uitgekiend: soms komen ze verrassend, soms wordt er zorgvuldig naar opgebouwd. Ook de zware, rauwe stem van Jeremie Bezier past geweldig bij het mysterieuze geluid van de band. Een foutloze show van een band die niets aan het toeval over lijkt te laten!

Als Today Is The Day het podium op komt, blijkt dat vrijwel iedereen Doornroosje al verlaten heeft. Een enkeling komt nog binnen druppelen uit de Paarse Zaal. Wie er nog is wordt wederom getrakteerd op een integrale vertolking, dit keer van het album Temple of the Morning Star uit 1997. Al snel wordt duidelijk dat de show niet voor iedereen is weggelegd. Deels komt dit doordat het album erg experimenteel is, maar ook omdat de band de tand des tijds niet zonder kleerscheuren heeft doorstaan. Van de bandleden op het podium heeft alleen zanger/gitarist Steve Austin ook aan het album meegewerkt (de drummer en bassist zijn pas sinds 2015 van de partij) en hij zichtbaar moeite met de heftige zangpartijen. Hierdoor komen een aantal nummers helaas niet lekker uit de verf. Jammer, want tijdens de langzamere, stevige nummers wordt wel degelijk duidelijk waarom deze band een plek op Soulcrusher heeft verdiend.

Terwijl Rorcal voor ons nog een laatste portie metal speelt, maken wij de balans op van Soulcrusher II. We zijn verrast door de toegankelijkheid van de muziek die we vandaag gezien hebben en muzikaal was de dag minstens zo goed als Fortarock In The City eerder dit jaar. Het is een mooi podium waar bands als Dodecahedron, Emptiness en Ulsect perfect tot hun recht komen. Deze editie bewijst dat Soulcrusher meer is dan slechts het obscure broertje van Fortarock. Waar Fortarock voelt als een metalfeest voor het grote publiek, is Soulcrusher een intieme viering van het genre. Maar hoeveel recht het festival ook heeft om uit de schaduw van de grote broer te komen, in de schaduw komt Soulcrusher het beste tot zijn recht!