The Real McKenzies vieren hun 25-jarig jubileum in Willemeen met een moshpit The Real McKenzies vieren hun 25-jarig jubileum in Willemeen met een moshpit

The Real McKenzies (CAN) + Drunken Dolly (NL)
Donderdag 11 mei 2017, Willemeen Arnhem

Een snelle zoekopdracht leert dat het aantal keren dat de doedelzak de afgelopen jaren (positief) ter sprake is gekomen binnen 3voor12 Gelderland op de vingers van één hand te tellen is. Daar kan dus best iets aan toegevoegd worden. Bij dezen. De wijze waarop bij de Canadese punkrockers van The Real McKenzies de doedelzak zijn plaats inneemt, is geweldig namelijk. En laten we eerlijk zijn: dat mag best gezegd worden. Een doedelzak is immers een eh…doedelzak.

Rond 20.00 uur bijten de Rotterdammers van Drunken Dolly het spits af. Hun boodschap wordt al snel duidelijk: drink! “Al onze liedjes gaan eigenlijk over drinken,” zo verhaalt frontman en mandolinespeler Michael Stoel. “Drinken en barvrouwen!” zo valt Randy van Soest (gitarist) hem bij. Vandaar blijkbaar dat een van de eerste nummers wordt opgedragen aan de dames die bij Willemeen vanavond de biertjes tappen.

Er wordt gelukkig ook muziek gemaakt. En best goed. Net als de hoofdact speelt Drunken Dolly snelle punkrock die geschoeid is op de folkleest. Het geluid van de mandoline en de banjo zijn een verfrissend extra ingrediënt in deze muziek. De mannen wisselen de zang af. Het is Stoel die vooral het woord voert, maar ook Van Soest zingt hier en daar een nummer, evenals bassist Kevin Snoey. Dat de jongens hun sporen aan het verdienen zijn, moge ook wel blijken uit dat ze afgelopen januari speelden op de aftershow van hun helden Dropkick Murphys.

Ja. The Real McKenzies spelen Keltische punkrock, net als bijvoorbeeld Dropkick Murphys, Flogging Molly en natuurlijk The Pogues. Waar deze drie echter hun muziek heel erg laten beïnvloeden door Ierse folk, is de rock bij The Real McKenzies doorspekt van Schotse roots. Dat hoor je niet alleen in de muziek, maar dat zie je ook in de kleding. De 55-jarige Paul McKenzie en zijn (veel) jongere bandleden zijn allemaal gehuld in Schotse kilt, afgemaakt met echte kilt hose (lange kousen), en sporran (leren tasje dat voor het kruis wordt gedragen).

The Real McKenzies spelen heerlijke vette Keltische rock, die voor menig toeschouwer aanleiding is mee te deinen in de moshpit die regelmatig ontstaat. Zoals bij Dropping Like Flies, dat wordt opgedragen aan overleden rock-n-rollhelden, of Poor Decisions, een song over McKenzie die als dertienjarige wegliep van huis om naar een concert van Alice Cooper te gaan.

Een hoofdrol is weggelegd voor Matt Hawley, de grote doedelzakspeler van de ploeg. Hij bespeelt het instrument op een dusdanige manier die helemaal niet ouderwets, saai of burgerlijk is. Zoals Hawley op de zak blaast in bijvoorbeeld het populaire nummer Chip, is het bijna raar dat de doedelzak niet een prominentere rol inneemt in populaire hedendaagse muziek. Maar misschien is dat ook maar goed. Als er meer doedelzakken in de rock zouden zitten, zouden deze mannen er misschien niet zo positief uitspringen.

Natuurlijk was het geen perfect optreden. Dat zou ook punk-onwaardig zijn. Een optreden van een punkband, Keltisch of niet, hoort niet perfect te verlopen. Dus The Real McKenzies laten steken laten,  evenals Drunken Dolly. Wat die laatste betreft: het valt op dat het geluid niet altijd even lekker klinkt.

Grootste kritiekpunt is echter dat Willemeen niet uitverkocht is. Mensen die bekend zijn met Willemeen weten dat het niet een heel grote zaal is, maar als die dan ook nog eens niet is uitverkocht, is dat toch wel een tegenvaller. Een band als The Real McKenzies verdient het om door een groter publiek te worden toegeschreeuwd. Dit doet trouwens niets af aan degenen die wél aanwezig zijn (van wie sommigen zelfs in kilt gekleed gaan) en die er een waar feest van maken. Uit volle borst worden nummers als Drink Some More meegezongen en aan het eind zingt Willemeen als één man Bugger Off. Een toepasselijke Fuck you-song die uitstekend past binnen de punkrock.