Springen en moshen tijdens het Bevrijdingsfestival in het Nijmeegse Hunnerpark Springen en moshen tijdens het Bevrijdingsfestival in het Nijmeegse Hunnerpark

Bevrijdingsfestival Nijmegen. 5 mei 2017, Hunnerpark

Vrijdag 5 mei 2017 presenteert zich als een verraderlijk koude dag met een constante dreiging van regen. Deze blijft gelukkig uit en waar het in het begin spannend is hoe druk het gaat worden, staat het tegen de avond goed vol met mensen. Mensen die allemaal voor iets anders lijken te komen. De een wil alleen maar los gaan in de dancetent en de ander komt bandjes kijken en tikt die dancetent misschien ook even aan. Al valt het wel op dat het leeuwendeel van het publiek óf komt voor de dj’s óf voor de live-acts en er weinig kruisbestuiving is. Maar hé, we leven gelukkig in een vrij land waarin dat ieders goed recht is.

Het festival opent met twee schoolbands die ieder twee nummers ten gehore komen brengen. Deze bands zijn hier beland via het Freedom’s cool festival georganiseerd door Doornroosje, 4&5mei comité en de Nijmeegse middelbare scholen. Dit jaar staan de publieksprijswinnaar (Notre Dame) en jurywinnaar (Stedelijk Gym) in die volgorde geprogrammeerd. Voor een bescheiden publiek openen deze bands het festival. Beide schoolbands ogen nerveus, maar slagen met vlag en wimpel. Opmerkelijk is ‘Hurt’, de cover van Nine Inch Nails (en ook indrukwekkend gecoverd door Johnny Cash) door het Stedelijk Gym, waarbij de stem van de leadzanger Cash even tot leven komen op het podium.

Nijmeegs’ eigen Linde Schöne zit sinds 2014 bij het prestigieuze hiphop-label Noahs Ark en bracht in 2016 haar eerste album Liefde van de Vloer uit. Na DWDD, een 3FM nominatie tot beste artiest en Noorderslag is ze nu voor het eerst sinds haar succes in haar thuisstad. Samen met producer van wereldklasse Boeboe spelen ze voor een nog koud Bevrijdingsfestival. Dit zorgt voor wat zichtbare moeite op het podium, misschien is het een kleine tegenvaller voor een eerste show in de thuisstad. Powervrouw Schöne komt deze schrik echter snel te boven en bij ´De club overleefd wel´ staat het podium in brand. Ze vraagt vaak om aandacht tussen de nummers door en verdient deze ook aangezien haar stem en de beat van Boeboe het hele festivalterrein vullen.

Van de Nijmeegse first lady in het Hunnerpark gaat het programma op de mainstage naar het Leidseplein te Amsterdam. Donnie, protegé van De Jeugd van Tegenwoordigs Vjeze Fur, leerling van Bas Bron en mannelijke Marilyn Monroe betreedt het podium voor DJVTW-achtige ironische raps met een hele hoop vunzigheid in de lyrics. Met een ´typisch Amsterdamse´ air loopt Donnie zijn set door, waarin nauwelijks echt contact wordt gemaakt met het publiek. De nummers zoals Wubbo Ockels en Tuinslang pompen keihard, de gitarist gooit hele vuige licks, maar het mag nog niet baten. Het landt niet helemaal op de vroege middag, de pogingen van Donnie om het publiek te betrekken worden ongeïnspireerd in de microfoon geschreeuwd. De paar fans vooraan rappen en bouncen bescheiden mee, maar echt los gaat het nog niet, het zal wel aan de tijd liggen.

Reggaeband the Dubbeez, eveneens Amsterdammers, weten heel goed wat het publiek op dit moment nodig heeft: zon en beweging. De band won in 2016 de World Reggea Contest waarna ze een album in Jamaica mochten opnemen. Naast dat rapper Quincy en lead vocalist Joanne het publiek goed betrekken en opzwepen is de hele band sterk. Ze gaven voor hun show aan de zon te willen laten schijnen en ja hoor: natuurlijk schijnt de zon bij hun optreden. Als die vervolgens toch weer achter de wolken verdwijnt, stralen het publiek en The Dubbeez zelf al genoeg om deze niet te missen.

Na The Dubbeez lijkt veel van het publiek van de Chocolade pop-up zich vooraan de mainstage te hebben verzameld. Het is namelijk tijd voor een internationaal geluid uit onverwachte hoek. Het kleine stadje Sint-Niklaas in België brengt Woodie Smalls voort. Zijn twintigjarige leeftijd maakt het moeilijk te geloven dat hij zijn sound zo goed in de vingers heeft. Zijn ‘coolness’ laat zich in het begin misschien verwarren met terughoudendheid en verlegenheid, maar dit is snel opgehelderd. Alle clichés komen voorbij, maar zijn verfijnd uitgevoerd: van de sit-down naar de vele pull ups (het nummer opnieuw instarten) naar een heuse wall of death. Alles is on-ironisch en het hele publiek geniet er van. Jointjes gaan rond op het podium en in het publiek en de show wordt uitgebounced op de single ‘Champion Sound’. Een passend slot voor Woodie Smalls.

Het Britse Ephemerals lijkt een beetje out of place tussen alle urban muziek. Niets is minder waar, de band heeft er vooral zin in.  Als frontman Wolfgang een gedicht voordraagt lijkt het optreden kwetsbaar te beginnen, tot de beste man zijn vocals begint te vervormen en de band een voor een opkomt. De sfeer wordt zwaarder en donkerder en de aandacht van het publiek is gevangen. Jong en oud grooven mee met de jazz/soul/RnB sensatie. De band speelt veel materiaal van het nieuwste album Eggtooth. Ephemerals zijn een verademing van ietwat meer low-energy muziek en voelen het publiek hierin goed aan.

De Turkse psychrockband Altın Gün lijkt best wat hype te pakken te hebben met shows op Zwarte Cross en Lowlands. De bandleden komen niet net pas kijken. Met gitarist, bassist en drummer van Jacco Gardner en percussionist van Jungle By Night lijkt succes onvermijdelijk. Altın Gün laat zich moeilijk vangen in woorden. Het gaat van betoverend en magisch door de Turkse zang van zangeres Merve Dasdemir naar opzwepende door alle poly-ritmes. Het loopt in ieder geval als een trein en de plek in de line-up lijkt niemand te boeien, het publiek deint geboeid en welwillend mee.

En dan staat het podium in lichterlaaie en is er geen stukje veld meer te zien door al het publiek voor hiphop-sensatie Jonna Fraser. Hij scoort hit na hit, draagt bij aan platinaplaten, gaat van straatrap naar gladde RnB in een handomdraai. Dat het veld een half uur van tevoren volloopt met jonge fans zegt genoeg: Jonna is een sensatie. De dames zingen vanaf het eerste nummer mee alsof hun leven er vanaf hangt, waar publiek staat wordt gesprongen en de eerste rij staat vol met moedige kids die de schoenen van Fraser willen aanraken. Die hoge noten op ‘Laat niet los’ haalt hij moeiteloos en zodra ‘do or die’ start lijkt het Hunnerpark even een club waar jongeren ook binnenkomen, dit is alleen maar een compliment. Je kunt vinden wat je wilt van de muziek, maar Jonna Fraser pakt vanaf het eerste nummer het podium, het publiek en misschien wel het park in.

Het lijkt moeilijk om de party van Jonny Fraser te overtreffen, maar Rotterdamse Electro-hiphopformatie De Likt lijkt zich geen zorgen te maken. De start van de show is een erg imposant stuk spoken word door frontman Simon aka Jordy Dijkshoorn. Een ogenschijnlijk compleet manische man die aan een stuk door woorden en vuur spuwt. Aan het begin van de show lijkt het even wat stroef als Simon fans het podium opvraagt en ze vervolgens weer het publiek induwt om zo een crowdsurf te initiëren. Bijna geërgerd lijkt hij te zijn als deze trucjes niet lukken. Wellicht terecht, waarom terughouden Nijmegen? Dit is De Likt, jullie weten waarvoor jullie komen toch?

De show van De Likt lijkt aanvankelijk een aaneenschakeling van ludieke trucjes om het publiek uit zijn plaat te laten gaan. Simon die op iemands schouders door het publiek hopt, push-ups, een kersenrode glitter hotpants en crowdsurf poëzie. Het klikt allemaal bij het nummer  ‘Bloed aan de Muur’ (Bloeht ahn de Muahr zoals Simon zegt). Na de omslagpunt zijn de remmen dan ook los en maken de dansjes op de beats plaats voor moshen en gespring. Simon spuugt nog steeds vuur en de beats spatten uit de speakers, terwijl het laatste vuur van het publiek opbrandt en het Nijmeegse Bevrijdingsfestival in het Hunnerpark ten einde komt.