Het Brandt broeit en stookt het vuurtje op

Albumrelease Het Brandt + Shireen en Willie Darktrousers (voorprogramma)
Zaterdag 18 maart 2017, Paraplufabriek Nijmegen

De Plupub in de Paraplufabriek is niet heel groot, dus als er als er tientallen bezoekers zijn is het al aardig vol. Toch is het in het begin van de avond nog niet heel druk. Jammer voor de niet-aanwezigen, maar mazzel voor de wel-aanwezigen, want die worden getrakteerd op een mooie intieme set van singer-songwriter Shireen. Zelf omschrijft ze haar muziek als crisis-folk en dat uit zich ook in de aangrijpende teksten die ze zingt over de (vluchtelingen)crises, zoals in het nummer 'Boats (Leaving Home)' en 'Elk Woord Een Vonk' (geïnspireerd door de poëzie/proza van No Borders-activist Joke Kaviaar).

Luchtiger en al wat drukker is het bij Willie Darktrousers. De uit Donkerbroek (waarmee ook de naam Darktrousers verklaard is) afkomstige Emiel Joormann brengt absurdistische Nederlandstalige nummers doorspekt met humor. Dat er gelachen wordt tijdens zijn optreden heeft niet alleen met zijn liedjes te maken, maar ook met zijn podiumpresentatie. Mocht de muziek niets worden, dan is een carrière als stand-up-comedian wellicht nog een roeping. Hoewel? Joormann is ook een begenadigd tekenaar, die strips uitbrengt en zelf zijn eigen – fantasierijke – platen vormgeeft.

Zoals we ze eigenlijk kennen van hun eerdere albums en al eerder zagen op onder meer De Kaaij en Het Valkhof: rauw en niet voor de zachtzinnigen onder ons. Optimistisch is het zeker ook niet. "Maar de armoede is groots, en de ik allang dood" uit opener van vanavond ‘De enige vijand’ blinkt niet uit in optimisme en wordt vurig en bijtend de drukke Plupub ingeslingerd. Ook na het horen van ‘In verval’ ("Maar je wordt gepakt / en je wordt geloosd") is het moeilijk om een positieve boodschap in de teksten te zien.  

Oplossingen heeft de band niet. Ja, "modder maar geruisloos door" uit het even bijtende ‘Niet de goede weg’. Maar wat de band wel heeft is een intrigerende mix van punkblues en punkfolk in zijn optredens en in-your-face-nummers die hard aankomen, mede door de uitgespuugde zang van Harko Wubs. Ruw, rauw en schroeiend.

Niet dat het allemaal ruw is: de vrolijk stemmende banjo en accordeon van Tim de Beer maken dat de nummers minder zwaar op de maag vallen dan de teksten op het eerste hoor zijn. En de band kan niet beticht worden van humorloosheid. Het nummer 'Likken' van het nieuwste album (check vooral de clip bij dit lied) bevat de onnavolgbare zinnen "Net als het weer wat beter gaat / Moet je met je tong door de bruine naad / Want het is een lange weg naar de top / Het is een lange weg naar de top / Lik jezelf omhoog". Ook ‘Schaam’ is tragi-komisch, en tegelijk melancholisch door de treurige accordeon.

Het is deze afwisseling van redelijk pessimistische en semi-vrolijke nummers die ervoor zorgt dat het optreden een prima opbouw heeft, en van begin tot eind de aandacht vasthoudt van het in groten getale aanwezige en aandachtige publiek. Het Brandt broeit en stookt het vuurtje deze avond op. Enige minpuntje: mag het volgende optreden wat langer? Krap een uur is echt te kort voor een band die zulke rauwe pareltjes heeft afgeleverd op zijn drie albums tot nu toe.