De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van de glimmende schijfjes. Deze keer het nieuwe album van Het Brandt - Verder Weg.

De band

Het Brandt is een vierkoppig gezelschap uit Nijmegen, bestaande uit Harko Wubs (zang, gitaar), Tim de Beer (banjo, accordeon), Bart Boonen (drummer) en Tess Travis (bas). De band brengt Nederlandstalige nummers in een bijzondere mix van punkblues, -folk en -country. Muzikaal ligt Het Brandt in het verlengde van bands als Fratsen en Krang met André Manuel, maar ook punkfanfare De Kift en muziektheatergroep BOT zijn genregenoten. Het Brandt debuteerde in 2013 met de zes nummers tellende plaat Huisopname, waarna in 2015 Suf Eind Der Geschiedenis volgde. Verder Weg is het nieuwste album en voor het eerst in een studio opgenomen. De plaat is prachtig vormgegeven en verpakt in een houten bloemenpers met gezeefdrukte opdruk.

De muziek

Het Brandt weet dat het eerste nummer meteen een klap in het gezicht moet zijn. De stem van Harko Wubs in ‘De Enige Vijand’ grijpt je meteen bij de strot. Het is een uptempo nummer, waarin de band laat horen met een eenvoudige opzet maximaal effect te bereiken. Door passie en expressie weet alle vier de bandleden hun stempel op het nummer te drukken. Helder banjospel, rake klappen op de drums en eigenwijze basloopjes door de nieuwe bassiste. Scherp zijn de observaties van Wubs (“Het doet ook pijn als de enige vijand de toeschouwers zijn”). Ook in het tweede nummer ‘Niet De Goede Weg’ ligt het tempo nog hoog en horen we zelfs een gitaarsolo. Dichterbij een popliedje gaat Het Brandt niet meer komen. Mooi is de kleine versnelling op het eind. Daarna is er ruimte voor melancholie in ‘Nabij De Afgrond’.

Het nummer waar dit album om draait, de spil, is zonder twijfel ‘Nooit Meer Dan Dit’. Hierin laat Het Brandt precies horen wat ze zo bijzonder maakt. Het tempo ligt nog wat lager, waardoor de stem van Harko Wubs lekker zeurderig klinkt, naast het getokkel op de banjo. De thematiek die in de tweede helft van het lied wordt omgedraaid (“het gedrocht wil ook leven”). Alles klopt, ondanks dat het schuurt. Door de accordeon klinkt ‘Verstokt’ melancholisch, terwijl de tekst weinig goeds voorspelt.  

Expliciete maatschappijkritiek uit Wubs in ‘In Verval’, dat eindigt met een lange outro, waarin de muziek langzaam overgaat in het geluid van een bouwplaats. Hier is een link met het artwork te leggen. Droogkomisch is afsluiter ‘Likken’ dat al een bijzondere videoclip kreeg. Ook dit is absoluut een uiting van kritiek, maar door de luchtigere invulling zorgt de band ervoor dat Verder Weg niet eindigt als een steen om de nek.

Het oordeel

“Is er iemand die dit horen wil?” zingt/praat Harko Wubs al meteen in het eerste nummer van dit derde album. Daarin zou hij zich wel eens kunnen verkijken. Verder Weg is een sterk vervolg op Suf Eind Der Geschiedenis. Was de voorloper nogal eens gericht op de wereld en alles wat er fout aan is, nu blijft de thematiek dichter bij huis. Hierdoor raakt Het Brandt meer aan de kern. Stiekem zullen veel mensen zich kunnen herkennen in de sterke teksten van Wubs. En nu de zang en de band nog beter op elkaar zijn ingespeeld, levert dat een mooi album op. Hun beste tot nu toe. Schitterend verpakt in een gezeefdrukte houten bloemenpers, die ook nog gewoon te gebruiken is.