Trentemøller slaat brug tussen pop en elektro

Trentemøller + Matteo Vallicelli, Doornroosje Nijmegen, 21 januari 2017.

Nee, dat is Matteo Vallicelli. Hij is door Trentemøller meegenomen als opwarmer. Deze Italiaan is vooral bekend van zijn band The Soft Moon, maar is de laatste tijd ook veel bezig met soloproducties. Vanavond neemt hij dan ook niet plaats achter het drumstel (zijn vaste instrument), maar achter een tafel vol synthesizers en sequencers waarmee hij diverse en vaak heftige soundscapes maakt.

Hij schudt het publiek in ieder geval meteen goed wakker met baslijnen die zo diep zijn dat ze de vloer letterlijk laten trillen en oversturende synths die door merg en been gaan. Opvallend genoeg is er in de half uur durende set geen enkele drumbeat te vinden. Hierdoor verliest hij al snel de aandacht van een groot deel van het publiek, omdat zijn muziek alles behalve toegankelijk en dansbaar is. De aandachtige luisteraar wordt echter meegetrokken in prachtige soundscapes die dankzij de scherpe randjes geen enkel moment saai worden.

Als vervolgens de nieuwe single ‘One Eye Open’ wordt ingezet, treedt gitarist/zangeres Marie Fisker in de spotlights en toont Trentemøller zich van een hele andere kant. Het lichte en speelse maakt plaats voor logge new wave, een genre waar de Deen zich door heeft laten inspireren bij het produceren van Fixion. Halverwege breekt Trentemøller het nummer langzaam open door steeds meer lichte synthlijnen toe te voegen. Daarna voert hij het tempo langzaam omhoog met ‘Shades of Marble’ uit zijn oudere werk.

Doordat de technokant nu meer aan bod komt, kan het publiek eindelijk in beweging te komen. Het enthousiasme slaat al snel over op de bandleden, die tijdens het opvolgende ‘My Conviction’ voor het eerst echt subliem beginnen te spelen. Meerdere bandleden grijpen naar de synthesizers, waardoor een gelaagdheid ontstaat die bijna hypnotiserend werkt.

Absoluut! Vanaf dat moment heeft Trentemøller het publiek in zijn macht en gooit hij met elk nummer meer kolen op het vuur. Vooral in de instrumentale nummers ‘Trails’ en ‘Still on Fire’ geeft hij zijn bandleden de ruimte om los te gaan op hun instrumenten. Hieruit ontstaan kolkende, energieke nummers die aanvoelen als techno, maar veel levendiger en veranderlijker zijn. Ondertussen stuurt Trentemøller het geheel aan en bepaalt hij op precieze wijze de koers van de nummers. En die koers is van zeer bijzondere kwaliteit.

Trentemøller weet een unieke balans te vinden tussen minimal en techno aan de ene kant en new wave en indie aan de andere kant. De Deen weet deze genres op virtuoze wijze in balans te houden. Naarmate de set vordert, vermengen ze steeds meer, totdat ze niet meer van elkaar te onderscheiden zijn.

Doordat deze mix zowel het dansbare van techno als het energieke van rock bevat en Trentemøller de intensiteit per nummer omhoog schroeft, ontstaat er een extatische sfeer in de zaal. Met knallers als ‘Circuits’ en de klassiekers ‘Moan’ en ‘Take Me Into Your Skin’ op het eind zou je bijna vergeten hoe klein het concert begon. Uiteindelijk kan het optreden van Trentemøller het best worden gezien als een twee uur durende showcase van zijn virtuoze manier van muziekcreatie, waarin termen als band, dj en producer heel ouderwets klinken en de muzikale ervaring van het publiek vooropstaat.