The Naked Sweat Drips scheppen chaos uit orde

Verslag releaseshow in uitverkocht Merleyn

Ted van Aanholt ,

In een uitverkocht Merleyn presenteren The Naked Sweat Drips hun debuutalbum Psycho Sister. De band uit Boxmeer zoekt op de plaat de kartelrandjes van de psychedelische rock op. Weten ze het Nijmeegse publiek net zo in vuur en vlam te zetten als de naakte vrouw die met vlammende haren de hoes van Psycho Sister siert?

De kartelrandjes van de psychedelische rock? Wat is daar te vinden?

Waar veel psychedelische rockbands tegenwoordig braaf binnen de lijntjes kleuren, zoeken The Naked Sweat Drips de grenzen op. Het zweverige en hypnotiserende van de psychedelica maakt vaak plaats voor schreeuwende gitaren en een ronkend hammondorgel (elektromechanisch orgel). Hierdoor ontstaat een mix van sierlijkheid en grof geweld dat elkaar snel afwisselt. Denk hierbij aan DeWolff met een meer venijnige, duistere ondertoon. Keer op keer ontsporen de nummers in een explosie van muzikale klanken.

The Naked Sweat Drips zwepen op en scheppen chaos uit orde. Zo begint ‘Into Sixths’ bijvoorbeeld als een ballade van Nick Cave, maar sturen de gitaren het nummer al snel een stroomversnelling in, waar de gitaren, het orgel en de bas over elkaar heen vallen en een draaikolk van muziek creëren. Als je Psycho Sister luistert, zie je al voor je hoe het publiek hier live in groten getale op losgaat.

En weten ze live de sweat drips ook een beetje te produceren?

Absoluut! Frontman Stefan Kollee is een echte showman. Zodra hij de kans krijgt vliegt hij het podium over, kruipt hij over de grond en kijkt hij met wilde ogen de zaal in. De rest van de band deint mee op de stroom van muziek. Als de band 'Leap Taken' inzet, een van de meest groovende nummers van Psycho Sister, ontstaat er in de zaal een eerste moshpit. De band weet de intensiteit van hun muziek echt over te brengen op het publiek. Als je eenmaal gevangen wordt in de hypnotiserende tendens van The Naked Sweat Drips is er geen andere mogelijkheid dan om mee te bewegen op de muziek.

Stefan Kollee

© Vincent Moll

De band gaat muzikaal nog verder dan op de plaat. Zijn ze op de plaat zo explosief als een staaf dynamiet? Dan zijn ze live meer een atoombom. Als je nummers als ‘The Row’ live hoort zou je bijna denken dat je bij een metalconcert bent in plaats van een psych-rockband. Tegelijkertijd weten ze fragielere stukken, zoals het emotionele ‘Empty Shell’, prachtig klein te houden en krijgen ze het publiek zo goed als stil. Dit is een hele prestatie aangezien een groot deel van de mensen in de zaal toch vooral voor de gezelligheid lijkt te komen. De band heeft de regie duidelijk stevig in handen en weet het publiek te overtuigen van de kwaliteit van Psycho Sister.  

Dus de volgende keer verkopen ze Doornroosje uit?

The Naked Sweat Drips hebben zeker potentie en met Psycho Sister hebben ze een sterk debuutalbum neergezet. Er zijn echter nog wel plekken waar de band door kan groeien. Zo is het jammer dat alle nummers eenstemmig worden gezongen. Door achtergrondzang toe te voegen, kan er nog meer diepte aan de refreinen worden toegevoegd. Hoewel Kollee prima zingt, voelt de zang soms een beetje leeg door het gebrek aan gelaagdheid. Als de rest op zangles gaat, staat hier zeker een band die de grotere zalen ook gaat vullen!