De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer het nieuwe album van Navarone – Oscillation.

De band

Het Nijmeegs-Amsterdamse vijftal Navarone behoeft nauwelijks nog introductie. Zij wisten in korte tijd een behoorlijke fanbase op te bouwen met hun soulvolle seventiesrock gecombineerd met invloeden uit de grunge en alternative rock. De releaseparty van dit derde studioalbum van afgelopen vrijdag was dan ook al meer dan een maand van te voren helemaal uitverkocht.

De mannen van Navarone zijn met hun eerste twee studioalbums A Darker Shade Of White (2012) en Vim & Vigor (2014) uitgegroeid tot één van Neerlands beste, breedste en meest gewaardeerde rockbands, zelfs geliefd tot in de uithoeken van Europa. Live weet de band al jarenlang keer op keer te imponeren, of het nu een rockshow betreft of intiem met een meerdere klassiek geschoolde muzikanten. Zoals mooi vastgelegd op A Date At The Chapel (2014) dat werd opgenomen in het voormalige klooster Roepaen in Ottersum.

De muziek

Het langverwachte derde album Oscillation (dat zoveel als trilling betekent) opent met ‘Snake’, het nummer waarmee al weken voorafgaand aan de release de interesse werd gewekt via de diverse online kanalen. Het nummer is donker en onheilspellend. De gitaren zijn zwaarder aangezet dan ooit tevoren. Voor het eerst heeft de band gewerkt met een producer en wel Joost van den Broek (o.a. Epica en Xandria) en ging in zee met het Duitse Rodeostar Records.

Klinkt het hele album zo? Is dit exemplarisch voor de nieuwe Navarone?

Nee, en is dat erg? Ook dat niet, maar hierdoor ben je luisteraar wel in eerste instantie op het verkeerde been gezet. Het tweede nummer ‘Lonely Nights’ lijkt voorbestemd om één van de peilers te worden tijdens de komende tour met gitaarwerk dat wel degelijk is geïnspireerd door ‘Witch Doctor’ van De Staat.

Er wordt gas gegeven in ‘Showtime’ en daarna volgt het rustpunt ‘Free Together’. Het nummer schreef de band met Robin Borneman, die ook verantwoordelijk is voor ‘Don’t Belong’, de afsluiter van de plaat. Het is zo’n typische Navarone-ballad, dat mooi tweestemmig wordt gezongen. Toch is men productioneel iets te ver doorgeschoten in het middenstuk. Veel strijkers en bombast, waarmee ze akelig dicht bij Marco Borsato in de buurt komen.

Navarone bewijst met de lekkere compacte single ‘Soon I’ll Be Home’ dat het wel degelijk hitpotentie heeft. Dan volgt ‘Shadow’ dat in eerste instantie een eenvoudig nummer lijkt, maar in het middenstuk wordt de spanning flink opgebouwd om te eindigen in een vette finale. Eén van de beste nummers van de plaat is ‘Step By Step’: heerlijke gitaarriff (Roman Huijbreghs), strak drukwerk (Robin Assen), pompende baslijn (Bram Versteeg), meeslepende zanglijnen en nog meer gitaarwerk (de meesterlijke Kees Lewiszong). Het kleiner gehouden ‘Chrome’ is een pareltje, waarbij opnieuw de tweestemmige zang opvalt.

‘Days Of Yore’ is een groots, ruim zeven minuten durend epos. Hier laat Navarone zijn ware gezicht zien. Er wordt niet geprobeerd hip te klinken en ja de band is overduidelijk schatplichtig aan bands als Led Zeppelin en Deep Purple. Hoe hier een song wordt uitgebouwd is van grootse klasse en kan zich meten eerder genoemde helden. De stem van Merijn van Haren steekt die van Robert Plant naar de troon en ook hoe strijkers het strakke gitaarwerk aanvullen is niet minder dan van internationale kwaliteit. ‘Days Of Yore’ zou zo maar eens kunnen uitgroeien tot een typisch top 100 aller tijden nummer en dat is bedoeld als een compliment.

Het album sluit af met het akoestische ‘Don’t Belong’. Dit nummer staat bijna los van de rest en zou ook door Merijn van Haren solo kunnen worden gebracht. De track roept herinneringen op aan ‘Ordinary World’ van Duran Duran, ook vanwege de tekst.

Het oordeel

Navarone heeft met Oscillation opnieuw een stap in de goede richting gezet. Oscillation is een goede plaat, misschien wel hun beste, maar toch bekruipt het gevoel dat er meer in gezeten had. Het duurt even voordat je “lekker in de plaat zit” en de band moet waken dat het niet te over geproduceerd gaat klinken. Er is met Joost van den Broek gekozen voor een producer uit de metal-hoek, dat levert veel op, maar dit gaat ook ten koste gaan van een stuk eigenheid. Navarone is gebrand op het zetten van de volgende stap en wil een plek op de grote podia en de grootste festivals en met Oscillation moet ze dit gaan lukken.