#Gras17: Nieuwe ontdekkingen en 'oude' bekenden op Grasnapolsky

De Loods van Joost is deze editie de locatie voor een vuige bak herrie. Wie Joost is blijft onduidelijk, misschien wel Jelte Heringa, de programmeur van Grasnapolsky die het toch weer voor elkaar krijgt een zeer afwisselend programma van bekende en onbekende bands aan de bezoekers voor te schotelen.

Zo’n onbekende band is ook Donkey Kung Fu. Met twee nummers op het internet is dat het enige wat vooraf duidelijk is. Volgens eigen zeggen: Iron Maiden’s Bruce Dickinson meets Kung Fu legende Bruce Lee. Het Amsterdamse/Deldense trio geeft gas vanaf de start. Het is duidelijk dat de zanger/gitarist meer podiumervaring heeft. Hij geeft de gitaren de sporen en is het podiumbeest van de band. Al snel worden de aanwezigen headbangend meegezogen in een bak herrie.

Met teksten als Oki Doki en Oh My God, Let’s Go Party moet de band het niet van de teksten hebben, overduidelijk wel van de vette bas, rammelende drums en het geluidseffect distortion. De kleine schuur moet tegen het einde zelfs de grote deur open gooien om de ontstane warmte te lijf te gaan. Als de ‘Loods van Joost’ aan het einde van de Grasnapolsky zondag nog overeind staat is dat een wonder. (EM)

De zaal staat al aardig vol, maar er is nog geen activiteit op het podium. Ah, er is een technisch probleem, het publiek moet even wachten. Rapper Brihang staat rustig naast het podium en probeert alvast in de flow te komen. Een kort gesprekje naast het podium levert de volgende antwoorden op: “Eigenlijk vind ik muziek maken heel statisch. Ik heb beeldende kunst gestudeerd en tijdens mijn proces van kunst maken ontstaan de poëzie en muziek. Ik word in België dan ook een poëtische rapper genoemd.” Later horen we woordspelingen zoals bling bling bitches.

De rapper uit Knokke maakt op een gegeven moment contact met het publiek door er tussenin te staan. Zijn muziek is soms traag en heeft een dikke basbeat en sfeervolle intervallen. En poëtisch is hij, tussen de tracks in draagt hij zijn gedichten op een boeiende manier voor, gedreven en vol emotie. (DN)

Op de Korte Golf van de Zenderzaal staat Liza van den Brink als Leezy World Peace. Ze staat heerlijk relaxt achter haar dj-booth. De muziek die ze draait vloeit natuurlijk in elkaar over. Hiphop is duidelijk haar ding, en met name de nieuwe hiphop. Ze draait regelmatig in de Patronaat in Haarlem. Het publiek beweegt met haar mee op dezelfde manier, relaxed en knikkend met het hoofd. (DN)

De Annex B staat op Grasnapolsky altijd garant voor aankomende talenten. Veel bands van voorgaande edities hebben hier gestaan en zijn inmiddels nationaal of internationaal doorgebroken. Het festivalpubliek heeft dat ook door. Met een maximum aantal van ongeveer 120 personen in de Annex B is ieder optreden intiem, uniek en kun je er later prat op gaan: “Ik was erbij toen…”. Een van de aankomende talenten is de 19-jarige Pip Blom uit Amsterdam. Pip, die zich zelf meer omschrijft als een lo-fi indierock monster, staat hier met haar band op het festival waar ook haar broertje in zit.

Het viertal speelt muziek die live een ruiger randje heeft dan op de studioversies. Door scherpe gitaren en een typisch Engelse uitspraak van de songteksten is een vergelijking met Britpop wel te maken. Zuiver van stem staat de zangeres fris en onbevangen op het podium alsof ze nooit anders heeft gedaan. Naast het aanstekelijke ‘Hours’, wat steeds in je hoofd blijft zitten, spelen ze ook de nieuwe single ‘I Think I Am In Love’ die op 17 maart uit komt. Als de verwachtingen van de voorgaande edities uitkomen, gaan we nog veel van Pip Blom horen. (EM)

De grote Zenderzaal van het hoofdgebouw is ook dit jaar weer opgesplitst in de Korte Golf en een hoofdpodium, Lange Golf. Een van de bands uit de vorige edities die in de Annex B hebben opgetreden en inmiddels zijn doorgebroken is Jo Goes Hunting. De soundcheck loopt een dik half uur uit. De rondzingende monitoren van de toetsenist/zangeres Gaby drijft de zingende drummer Jimmi Jo Hueting bijna tot wanhoop. Uiteindelijk begint de band dan en het klinkt niet zo als het waarschijnlijk van tevoren was bedacht. De zang komt niet tot zijn recht, is vlak en amper te verstaan en de rest van de instrumenten is niet van elkaar te onderscheiden. De band lijkt er ook wel een beetje door van slag.

Later in de set gaat het alweer beter als Jimmi gaat staan en zelf zijn beste stemgeluid voorzet en in zijn zang opgaat. Jimmi vraagt wie er vorig jaar bij was in de Annex B, drie tot vier handen maar gaan de lucht in. De zenderzaal is volgelopen, maar halverwege de set komt de menigte meer in beweging en gaat richting andere optredens. Muziek van Jo Goes Hunting is niet voor iedereen weggelegd. Het off-beat bespelen van de drums en de tempowisselingen in de nummers, maakt het soms net iets te ingewikkeld voor de gemiddelde bezoeker. (EM)

Dat uit België goede muziek komt valt niet te betwisten. De vorige editie bracht bijvoorbeeld de Belgische Bazart naar Radio Kootwijk en daarna volgde de rest van Nederland. Ook dit jaar staat een aantal bands van onze zuiderburen geprogrammeerd, Mahler is er een van en staat in de Annex B. De naam staat niet voor de Oostenrijkse componist Gustav Mahler, en deze wordt ook niet nagespeeld. De vier jonge twintigers zijn in België onderdeel geworden van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel.

De start van de set is een aankondiging: “Mahler says…” klinkt het met een ouderwetse radiostem. De band heeft dus wat te vertellen. De synthesizer, gitaren, drums en zang nemen je mee op weg naar een muzikaal landschap om bij weg te dromen. Een droom die echt ruw wordt verstoord halverwege de set met een cover van Kylie Minogue, ‘Can’t Get You Out Of My Head’. Misschien is het spelen van de cover wel de wens van de jarige bassist.  Het beperkte repertoire doet het viertal de das om. (EM)

Hard, melodieus en een flinke tik van gekte. Dat hoort bij deze mannen van The Guru Guru. Het is dynamisch, hoor ik daar een snuifje reggae…? Het is mooi aan elkaar geknoopt qua muziekstijlen, gitaren die raggen, drama, vocalen, met een opgekropte niet te omschrijven stijl en een frontman die waanzinnige gekke bekken kan trekken. In het begin dreunt de bas zo hard dat je je eigen hart ook voelt dreunen. Het is als een golf die over je heen komt. De Loods van Joost is vol en het publiek kijkt vol verwachting en geniet. The Guru Guru heeft fans. (DN)

In de grote zenderzaal speelt op de Lange Golf de Londense/Bahreinse band Flamingods. De band staat garant voor exotische muziek en oosterse invloeden, ze nemen je mee op een psychedelische trip. Veel mensen staan dan ook heupwiegend en met de ogen dicht te luisteren naar de nummers, die voornamelijk van het derde album Majesty komen. Frontman Kamal Rasool is zo ongeveer de enige die een vaste plaats op het podium heeft. De overige multi-instrumentalisten wisselen ongeveer ieder nummer wel even van instrument en positie. Die afwisseling zorgt ook steeds voor nieuwe geluiden in de muziek. De multiculturele achtergrond van de Flamingods in combinatie met gebruik van onder andere niet-westerse instrumenten levert wereldmuziek op. (EM)

Op de zondag plaatst de band een bericht in de Facebookgroep dat er om 17:15 uur een live optreden plaats vindt. Toevallig staat er op dat moment in de timetable van de zondag een vraagteken in de Annex B. Al snel is het op de zondag duidelijk dat het ook Moss is. Een verrassingsoptreden dus. Een lange rij mensen staat buiten in afwachting of ze bij de gelukkige 120 personen zijn die het nieuwe album Strike integraal gaan horen. Minus de twee laatste nummers dan, daar is volgens Marien Dorleijn te weinig tijd voor. Met de opener ‘The Promise’ wordt dan ook de volgorde van het album aangehouden. De muziek is meer pop, meer tempo en minder weids dan de muziek op het laatste album.

Het stemgeluid van Dorleijn is nog steeds herkenbaar en het klinkt dus nog steeds als Moss. Halverwege wordt het stil als Marien alleen met gitaar ‘Strike’, het titelnummer van het album, speelt. Michiel Stam staat hem daarbij subtiel bij. De set eindigt met ‘My Decision’ dat met een basloopje een beetje aan ‘A Forest’ van The Cure doet denken. Een week voor de officiële release heeft Grasnapolsky de primeur. Voor de liefhebber is er al een exemplaar beschikbaar, mits je vinyl wilt hebben. “We hebben het dan wel over een echte plaat,” aldus Marien. (EM)