February Moon scheert langs het randje van disbalans, maar blijft overeind

Ep-release February Moon + Stefan Kollee (voorprogramma)
Vrijdag 10 februari 2017, Merleyn Nijmegen

February Moon won in 2016 de Roos van Nijmegen. Hoewel de bandleden uit de omgeving van Nijmegen komen, hebben ze elkaar op het conservatorium in Enschede ontmoet.  Debuut-ep All we ever do bevat vier nummers en is verschenen bij Kroese Records. De band heeft de opnames, productie en het mixen zelf gedaan. De ep is gemasterd bij de Abbey Road Studios in Londen door Geoff Pesche (onder andere Coldplay, Radiohead en Daughter). February Moon bestaat uit Hanne van Renesse (zang, gitaar, piano), Florian Hermsen (gitaar), Doraly Vermeulen (bas, achtergrondzang), Casper Bongers (drums) en Ronja Kapitza (cello).

Dat is naast February Moon als hoofdact Stefan Kollee in het voorprogramma. Kollee stond twee weken geleden met The Naked Sweat Drips ook in Merleyn en wel voor de release van hun debuutplaat Psycho Sister. Vanavond staat Kollee solo en zonder zijn band op het podium. Wie de intense psychedelische klanken van de 'Drips' verwacht, heeft deze zaterdag pech.

Kollee brengt, spaarzame, bijna Springsteen-esque nummers met geen andere attributen dan gitaar, stem en mondharmonica. Bijna in dezelfde lijn als Nomadic Drive, de andere band waar hij deel van uit maakt. Tekstueel is niet alles even sterk, maar de intensiteit waarmee hij de nummers brengt maakt veel goed. Een schitterende uitvoering van 'The Saviour Of My Soul', gebaseerd op een oude demo van The Naked Sweat Drips, doet je afvragen waarom dit nummer niet vaker in deze uitgeklede versie gespeeld wordt. Een klein en temperamentvol optreden zonder opsmuk.

In het begin van het optreden wat onwennig en zoekende, alsof ze zelf nauwelijks kunnen geloven dat ze in een uitverkocht Merleyn hun debuut-ep presenteren. Opener 'All I Ever Do' mist de subtiliteit en de overrompeling die het op de ep wel heeft en bij 'Like The Waves' verzuipt de zang in de bombast van de instrumenten. De band vindt haar groove echter vanaf het derde nummer 'Outgrown'. Met zangeres Hanne van Renesse op piano, Florian Hermsen die onder meer de strijkstok hanteert op zijn gitaar en ingetogen begeleiding van de overige bandleden, is de balans in dit nummer veel beter dan in de eerste twee nummers.

Ditzelfde geldt ook voor de volgende nummers 'No Man’s Land' en 'Heart Of Glass'. Goed gestileerde liedjes die gedoseerd gebracht worden. Het is jammer dat deze nummers niet ook op de ep staan; dat had de plaat – die al sterk is – nog krachtiger gemaakt. 'Floating' is bijna een buitenbeentje in de setlist, doordat het meer up-tempo is. Vakkundig, meeslepend en mooi uitgevoerd. 

Nog meeslepender is slotnummer 'Wasted'. Op de ep al een nummer dat ruim acht minuten duurt, maar live uitgebouwd tot een explosie aan geluid, culminerend in een climax van bombast en overrompeling. De orkaan aan klanken scheert gevaarlijk dicht langs het randje van disbalans, maar blijft overeind. Een geweldig nummer om mee af te sluiten.

Dat bestaat vooral uit enthousiaste generatiegenoten, trotse ouders en familie. Terecht. Het is ook niet niets voor een band die nog niet zo lang bestaat om je debuutplaat te presenteren in een volle zaal. En February Moon kwijt zich prima aan die taak. Niet alles werkt nog: de overgangen tussen de nummers en de visuals zijn mooi, maar kunnen nog vloeiender. Ook voert de bombast soms nog te veel de boventoon, waardoor de breekbare klanken nog niet voldoende ruimte krijgen. Geen 'Bad Moon Rising' vanavond door de pakkende show, maar ook geen 'Dancing In The Moonlight'. Wat het wel is? Een 'Moonlight Drive'. En een bijzonder fascinerende rit was het.