De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van de glimmende schijfjes. Deze keer de nieuwe e.p. van het Arnhemse duo Esk-Esque – I’m Sure We’ll Die.

De band

Het heeft even geduurd voordat William van Giessen zijn ware vorm had gevonden. Zo was hij tot een jaar zes terug nog solo en stond hij te boek als lo-fi singer-songwriter. Nadat Esk-Esque zich volledig op de blues is gaan toeleggen, heeft de band zelfs een klein jaartje uit drie man heeft bestaan, maar sinds het vertrek van drummer Jeroen Schoonderbeek naar zijn andere band, bestaat Esk-Esque uit baritonsaxofonist Menno Romers en William van Giessen. Niet alleen is hij verantwoordelijk voor de vocals en de gitaar, maar sinds ze nog maar met z’n tweeën zijn, ook voor de percussie.

© Esk-Esque

De muziek

De Arnhemmers spelen rauwe blues, zoals die in de eerste helft van de vorige eeuw in de Verenigde Staten werd gemaakt. De e.p. opent met het titelnummer, waarbij we het geluid horen van een opengaande deur, alsof we letterlijk een juke joint van weleer zijn binnengelopen. Het tempo ligt nog laag, maar bij zwaar groovende ‘Brother’ is het tweetal op stoom. Niet alleen een vette gitaarriff, maar ook een stuwende foot drum.

Sinds Robert Johnson suggereerde zijn ziel aan de duivel verkocht  te hebben, wordt er vaker geflirt met de duivel. Zo ook bij Esk-Esque in ‘You And The Devil’. Met kronkelende stem en authentiek gitaarspel, vertelt William van Giessen over een vol huichelachtig samenspel tussen geliefden en de duivel. De grillig stuwende baritonsax van Menno Romers tilt het nummer naar een hoger niveau. In afsluiter ‘Hear Me’ laten de muzikale soulmates horen dat hun liefde voor blues en boogie tot geweldig resultaat heeft geleid. Al meedeinend en meestampend kom je in hun wereld terecht.

Het oordeel

Esk-Esque is een authentieke bluesband, die de rauwheid uit de tijd van de slavernij en de katoenvelden naar het heden weet te vertalen. Zelf omschrijven ze hun muziek alsof je op een verlaten station staat waar de trein steevast aan voorbijraast. Het is jammer dat er slechts vier nummers op cd zijn gezet, maar de Arnhemmers zien het dan ook als een veredelde flyer. Het is een visitekaartje dat smaakt naar meer. Toch is duidelijk dat er veel zorg aan deze release is besteed. Zo hebben ze lang aan het perfecte analoge geluid kunnen smeden in de Liquid Studio met hulp van Kees Luijt en Pierre Estourgie. De fraaie cover is gemaakt met een houtsnede van een Duitse vriend en tenslotte is er een heus Esk-Esque fanzine uitgebracht met veel verhalen over de blues, een interview met de band en allerlei handige blues-gerelateerde tips.