Nienke Deiters brengt debuutalbum Taste Of Colour uit Nienke Deiters brengt debuutalbum Taste Of Colour uit

Nienke Deiters beweegt zich al een kleine tien jaar in het Gelderse popcircuit. Gedurende die tijd heeft ze op tal van festivals gespeeld en verschillende nummers en video’s online uitgebracht. Nu is het eindelijk tijd voor de release van haar debuutplaat. Op zondagavond 3 december presenteert ze Taste of Colour in Theater Het Hof in het Spijkerkwartier.

“Het is een hele mijlpaal, ik heb nog niet zo veel afgemaakt in mijn leven. Dingen afronden vind ik moeilijk. Dit is iets wat ik wel heb afgemaakt. Dit is een echte cd met mooi artwork erbij. Het is een flinke stap en dit is een enorm belangrijk moment in mijn leven.”

Wie hebben er meegewerkt aan de plaat?
“Op dit album heb ik samengewerkt met een aantal muzikanten. Ten eerste mijn vaste bassist Eric Arendsen, die ook heeft meegeschreven aan een aantal nummers. Daarnaast is er een elektronisch intro door Ralf Gerritse, een vioolpartij van Roosmarijn Tuenter en een ‘hang’-partij van Sébastiaan Stevens. Een hang is een UFO-vormig, melodisch instrument dat je met je handen bespeelt. De opnames en de mix zijn gedaan door Dennis Spee en Wessel Oltheten heeft het album gemasterd.”

Hoe is de muziek je leven binnen gekomen, wat is je vroegste muzikale herinnering?
“Als klein meisje heb ik ooit een ‘My First Sony gekregen’, zo’n mooi gekleurd apparaatje met een microfoontje. Daarmee kon ik ook opnames maken. Ik was toen een jaar of vier dus ik denk dat dat een van mijn vroegste herinneringen is. Ik zong erin, maar verzon ook hoorspelen. De xylofoon was hierin ook een belangrijk element, want daarmee maakte ik melodieën. In het huis waar ik als klein meisje woonde hadden we een prieel in de tuin, zon open tuinpaviljoen. Dat lijkt een beetje op een overdekt podium dus daar trad ik vaak op.”

Voor wie trad je op?
Met een verlegen lachje: “Voor niemand. Ik trad op als niemand het zag. Dat durfde ik namelijk niet. Het was mijn eigen oefenpodium in de tuin.”

“The Carpenters, Herman van Veen. Verder Harry Sacksioni en later ook Tommy Emmanuel [gitarist]. Mijn vader is ook gitarist en schrijft muziek. Door hem ben ik gitaar gaan spelen.”

Heeft hij je ook les gegeven?
“Dat niet, maar ik heb wel een aantal jaren les gehad bij iemand thuis. Tot op een gegeven moment… Ik wilde die noten maar niet leren lezen want ik vond dat saai. Op een gegeven moment zei die leraar dus tegen mij: ‘hier heb je een paar akkoorden, zoek het zelf maar uit.’ Vanaf toen begon ik liedjes te schrijven. Dat was mijn manier en dat was rond mijn elfde.”

In 2008 won je een talentenjacht van Omroep Gelderland. Is dat een belangrijk moment geweest?
“Die talentenjacht was op dat moment een heel belangrijk ding in mijn leven. Het viel allemaal samen en het motiveerde mij om helemaal voor muziek te gaan.”

Je zou ergens verwachten dat het toen aan het rollen kwam en dat er mogelijk ook een plaat zou volgen…
“Dat lijkt misschien logisch. Maar weet je, dat kan als je een team achter je hebt staan die weet hoe dat allemaal werkt. Ik ben op dat moment de muziekstudie Pop & Sound Design gaan volgen en daar heb ik dat geleerd. Na die wedstrijd had ik nog geen netwerk en eigenlijk ook geen idee. Dat heeft een jaar of vier geduurd. Tijdens en na mijn muziekstudie heb ik samengewerkt met verschillende muzikanten en ook het live spelen ontdekt, van Park Open, Muziek bij de Buren en SPIJKERROK tot aan het spelen in allerlei kroegjes. Daarna heb ik ook een periode gehad waarin ik muziek maken als werk zag en de spontaniteit die ik aanvankelijk had er juist af ging. Het werd geforceerd, kreeg een andere lading. Het was niet echt.”

Hoe lang heeft die periode geduurd?
“Ik denk dat ik daar twee jaar geleden uit ben gekomen. Sinds twee jaar maak ik weer muziek. Ik heb een pauze nodig gehad om weer bij mezelf te komen. ‘Waarom doe ik het allemaal? Ik doe het omdat ik het leuk vindt.’ Ik heb echt de lol weer teruggevonden.”

In die periode is ook de nieuwe cd tot stand gekomen?
“In die periode is de cd gemaakt. De plaat bevat werk van de afgelopen tien jaar, hij is niet in twee jaar geschreven.”

Dus eigenlijk debuteer je met verzameld werk van Nienke Deiters?
“Haha, inderdaad. Ik had ook al aan The Best Of zitten denken…”

Wat zijn je belangrijkste muzikale invloeden, zowel vroeger als voor de plaat die je nu hebt gemaakt?
“De plaat bevat natuurlijk muziek van de laatste tien jaar dus dat verschilt nogal. Kate Bush is een belangrijke invloed, maar ook Fink inspireert me. En Joni Mitchell natuurlijk! Ik denk dat dat de belangrijkste wel zijn. Kate Bush en Joni Mitchell hebben mijn zang sterk beïnvloed; ook ik doe bijvoorbeeld veel in de hoogte. Verder is Joni Mitchell iemand die zich sterk maakt voor een betere wereld. Daarmee kan ik me goed identificeren. Als het om Fink gaat houd ik gewoon van het lange, het warme en het ruimtelijke van zijn muziek. Ook dat neem ik mee in mijn eigen muziek.”

In de bijsluiter van de plaat die terugkomt op je website en ook in berichten in de media staat dat Nienke Deiters haar inspiratie haalt uit de natuur en de kleine dingen van het leven zoals de wijzers van een horloge. Waar komt het bij jou vandaan?
“Ik maak veel gebruik van beeldspraak. Niet te letterlijk maar wel zodat je voelt wat er aan de hand is. Ik ben een observator. Ik kijk en luister heel goed en leef echt op mijn zintuigen. Wat ik zie en wat ik hoor inspireert me. Het zijn soms mooie dingen en soms lelijke dingen maar het zijn altijd dingen die me raken. Daarnaast schrijf ik veel uit eigen ervaring en vanuit ontmoetingen. Ik heb best veel meegemaakt en daar put ik ook uit.”

Kun je iets vertellen over die dingen die je uit eigen ervaring hebt meegemaakt?
Met een voorzichtige glimlach: “Luister maar naar de plaat.”

Als ik een credo bij je plaat zou moeten maken zou dat zijn: Kom Tot Bloei! Heb ik het enigszins bij het rechte eind?
“Dat klopt best wel, je hebt goed geluisterd! Op één liedje na hebben alle nummers betrekking op mezelf en mijn eigen ontwikkelingsproces. Thema’s als dingen loslaten en ergens mee worstelen komen vaker terug. Het liedje Train of thoughts gaat over het feit dat ik vaak heel erg in mijn hoofd zit. De gedachten grijpen me en dat gaat maar door en gaat maar door. Daar gaat dat liedje over, want als je in een trein zit kun je ook niet zomaar uitstappen. Dan moet je wachten tot je bij de halte bent. En de ene keer duurt dat langer dan de andere keer. In het refrein maak ik een escape naar een soort droom van wat ik zou willen, dat ik vrij zou willen zijn. Het gevoel van vrijheid is iets waar ik mijn hele leven naar streef en zoek. Vrij zijn vind ik heel belangrijk.”

“Dat denk ik wel. Ik heb me vaak heel erg opgesloten gevoeld in mijn leven en daardoor ben ik er zo sterk naar op zoek.”

Was er een duidelijk moment waarop je het patroon herkende en besefte dat je dingen anders moest aanpakken?
“Ik heb altijd wel een behoorlijk vermogen tot zelfreflectie gehad en kan best goed naar mezelf kijken. Ik houd er erg van mezelf en dingen te verbeteren en streef naar iets dat het allerbeste is. Dat kan ook een valkuil zijn want dan is het nooit goed genoeg. Soms kan je gewoon niet verder en moet je heel diep graven, eerlijk naar jezelf zijn en door heftige dingen heen gaan. Dan voel je je weer vrij en ontstaat er ruimte. Dat thema komt op meer nummers terug. Het openingsnummer, Rainy days, gaat erover dat je in een relatie zit en zo graag wilt dat het werkt… Maar de liefde is er niet meer en toch klamp je je aan die relatie vast.” Nienke laat een korte stilte vallen. “Het is een soort van silent shout waarbij je niets zegt maar van binnen voelt dat het niet gaat. Je wilt eigenlijk stoppen maar dat is moeilijk.”

Veel artiesten hebben er een broertje dood aan om hun teksten uit te leggen, ook omdat ze deze aan de verbeelding van de luisteraar willen overlaten. Hoe sta jij daar in?
“Ik ben daar best open in. De manier waarop ik de liedjes schrijf is wel dusdanig dat mensen zich kunnen identificeren. Ik ga niet heel erg in detail en er is genoeg ruimte om zelf een invulling te geven. Als ik vertel waarom ik een nummer heb gemaakt maakt dat het misschien juist wel  makkelijker om je te ermee te identificeren.”

Ook het durven afwijken van de massa komt vaker als thema terug…
Glimlachend: “Dat klopt, vooral in Circles is dat duidelijk. [fragment: be the circle between the squares]. Durf gewoon jezelf te zijn en niet mee te gaan met wat andere mensen van je verwachten. Dat is ook wel een ding in mijn leven dat ik heel belangrijk vindt. Ik zie dat bijvoorbeeld ook in de mode; mensen gaan erin mee en zijn bang er anders niet bij te horen.  Veel mensen denken daar denk ik niet bij na maar ik denk daar wel over na. Het zit in mijn aard om eerst te bedenken wat er bij mijzelf past en wat ik zelf wil. Daar ben ik wel dankbaar voor want voor mij is dat de juiste manier.”

Kun je iets vertellen over het nummer Murder?
“Dat gaat niet echt over een moord, maar over het uitmaken van een relatie. Dood staat ook voor een nieuw begin he.. Dood is een einde en een nieuw begin. Ik zing ook: ‘Ik wist niet dat ik het kon maar ik heb het toch gedaan.’ Als je het met iemand uitmaakt dan kan diegene heel gekwetst zijn. Je hoort bijvoorbeeld uitspraken als: ‘Wat heb ik fout gedaan, hoe je me dit aandoen? Je maakt mijn leven kapot!’ maar zo is het niet. Iemand maakt het uit omdat het gewoon niet werkt. Van twee kanten zit er dan blijkbaar iets niet goed, want het is een wisselwerking. Je kunt danook niet zeggen ‘jij bent de dader van het uitmaken van deze relatie’ maar dat doe je samen. Daarom zing ik ‘I’m not a murderer’.”

In A voice zing je over een stemmetje die je eigenwaarde in twijfel trekt.
Lachend: “Dat is een hidden track he, die staat er niet op. Maar stiekem toch. Het nummer gaat over een stemmetje in mijn hoofd, dat tegen mij zegt ‘je bent stom!’ of ‘je bent lelijk!’ Maar die dingen zijn helemaal niet waar, het stemmetje is niet echt. Het vertelt ook niet de waarheid. Soms moet je tegen dat stemmetje zeggen ‘nu is het klaar’. Ik denk dat iedereen wel zo’n stemmetje, zo’n gevoel of dat soort gedachten heeft. Je kan er heel onzeker van worden terwijl het niet echt is, het zit enkel in je hoofd. Wat is nou een gedachte? Je kan alles denken wat je wilt of wat je niet wilt. Het stemmetje in je hoofd is niet zichtbaar, net als de titel van de song achterop de hoes van de cd niet zichtbaar is, maar hij staat er wel op.”