Weers- verwachting weerhoudt sterke programmering niet van succes Weers- verwachting weerhoudt sterke programmering niet van succes

Het valt de meer ervaren Huntenpop-bezoekers bij binnenkomst al op: de festivalindeling is veranderd. De grootste podia liggen niet meer langs elkaar waardoor ze minder last van elkaar zouden moeten hebben. Het aantal blijft ongewijzigd op zes, waaronder het naar de sponsor vernoemde hoofdpodium en één met dj’s.

Het is al een paar jaar gebruikelijk dat de winnaars van de Achterhoekse Bandcompetitie (ABC) de zaterdag van het festival openen. Opvallend is dat noch de winnaar van de publieksprijs, noch de winnaar van de juryprijs het winnen van de ABC vermelden op hun websites.

Aan publieksprijswinnaar Smoking Alaska de eer om Huntenpop 2017 te openen in de Zebratent. Deze vier jongens spelen leuke indierock en leveren ondanks hun jonge leeftijden geen slechte prestatie waarbij de zang van Alex Nas er positief uitspringt.

Een half uurtje later is het de beurt van Valice, de ABC juryprijswinnaar. Er staat nog maar een handjevol mensen in de Witte Tent, maar dit vijftal trekt zich hier niets van aan. Valice speelt eveneens lekkere indierock. Zij weten een aantal intieme momenten te creëren door zacht en ingetogen te spelen, waarvan een nogal bruut verstoord wordt door de soundcheck van Heidevolk op het hoofdpodium. Zelfs hier trekt de band niets van aan en laat zien waarom ze de terechte winnaars van de juryprijs zijn. De muziek en de techniek is goed, de podiumpresentatie (vier passen door drie van de vijf bandleden) is nog wat statisch.

Op het hoofdpodium, vernoemd naar hoofdsponsor Rabobank, staan vandaag vier van Neerlands grootste bands van het moment (Navarone, Blaudzun, Chef’Special en Kensington). Aan Heidevolk de eer om het hoofdpodium te openen. Drie camera’s zorgen ervoor dat alle acts ook goed zichtbaar zijn via grote schermen. Heidevolk maakt, zoals voor hen gebruikelijk, strakke, recht door zee Nederlandstalige metal. Vikingmetal om precies te zijn.

Het Vikinggeweld wordt voortgebracht door een flink aantal bandleden waaronder twee (!) zangers en een dame op elektrische viool. Heidevolk is bekend in de Achterhoek, maar het vroege tijdstip van spelen zorgt ervoor dat er nog niet veel bezoekers zijn. Meeschreeuwen, -springen en -zingen wordt daarom minder gedaan dan gewoonlijk.  ‘Het Gelders Volkslied’ wordt door alle wél aanwezige rockers volmondig meegezongen, evenals afsluiter ‘Vulgaris Magistralis’, een cover van en een ode aan Normaal.

Hoewel ze al om 15.30 uur aantreden, winnen de Nijmegenaren van Navarone vandaag de prijs voor beste band. Zanger Merijn van Haren is in topvorm en, ondanks het feit dat hij geteisterd wordt door (technische) problemen met zijn oortjes, zet hij samen met zijn maatjes een set neer die de boeken in kan als een van Huntenpops beste. De rockmuziek van Navarone is op sommige vlakken te vergelijken met die van Led Zeppelin. Zo komen er regelmatig rustige stukken terug in stevige nummers, maar het meest tot de verbeelding spreekt de strot die Merijn kan opzetten: écht de vergelijking met Robert Plant waardig. Ook vandaag weer. De uithalen waartoe Van Haren in staat is, leveren telkens weer kippenvel op. Ook bij de weergoden die ervoor zorgen dat spontaan de zon doorbreekt.

Als je vandaag Navarone moet opvolgen, heb je het knap lastig. Drive Like Maria doet daar niet moeilijk over en flikt het gewoon. De alternatieve rock die deze gasten neerzetten, staat als een huis, waarbij voor de vrouwelijke leadgitarist Nitzan Hoffmann een grote rol is weggelegd. Ze speelt fantastisch. Vooral in nummers als ‘The Dog Died Rough’ en ‘Talk To Me’, is te merken hoe geweldig deze band op elkaar is ingespeeld.

Het loopt tegen het eind van de middag wanneer Johannes Sigmond, alias Blaudzun als de derde act het hoofdpodium op komt. Het veld is inmiddels goed gevuld, maar vanaf het podium wordt er nog steeds semi-geklaagd over de publieksparticipatie. Los daarvan zet Blaudzun een goede, foutloze set neer. Voorspelbaar, maar daarmee niet minder goed. Alle hits komen voorbij en als tot slot ‘Promises of No Man’s Land’ wordt gespeeld, wordt er wel degelijk uit volle borst meegezongen.

In de Zebratent is het tijd voor Riverside: Poolse progressieve rock. De eerste nummers van de set worden zodanig gespeeld dat ze naadloos op elkaar aansluiten en klinken als één langgerekte song. De Polen hebben fans in Nederland, want de eerste paar meters voor het podium worden ingenomen door meezingende bezoekers. De muziek die deze gasten maken is voor liefhebbers en wat minder toegankelijk.

Chef’Special is altijd goed voor een feestje en een paar weken geleden maakten ze, 20 kilometer verderop, nog een verpletterende indruk op de Zwarte Cross. Dat schept verwachtingen die echter slechts deels worden waargemaakt. Zanger Joshua heeft zijn enkel “kapot getrapt” tijdens een potje straatvoetbal met gitarist Guido. Gevolg is dat hij het podium op rijdt in plaats van loopt. Hij zit in een rolstoel met z’n linker been omhoog. Hierdoor ontbreekt een bepaalde energie die de band normaal wel heeft. Een ander minpuntje voor bezoekers die de band onlangs nog hebben zien spelen is dat de setlist vrijwel identiek is als voorgaande shows.

In De Witte Tent is het tijd voor Projekt Rakija, een Brabantse mix van Balkan, rock en hiphop. Al snel dient zich de vergelijking aan met Shantel & Bucovina Orkestar en ook dát schept verwachtingen. Aan die verwachtingen wordt wel voldaan. Onder aanvoering (of regie) van een dj spelen twee blazers, twee zangeressen, een zanger/gitarist, een bassist en een drummer de sterren van de hemel. In het begin is niet zoveel publiek en ook gaandeweg wordt de tent niet zo vol als verdiend zou zijn. Dat heeft alles te maken met het feit dat aan de andere kant van het terrein Bökkers hun dialectrock ten gehore brengt.

Tegen 21.30 uur is het aan de headliner van vandaag: Kensington. Afgetrapt wordt met ‘Regret’, waarbij blijkt dat alleen de echte fans het nummer kennen. Vanaf het tweede nummer, ‘Do I Ever’ krijgt de band de rest van het publiek ook mee.

Duizenden bezoekers zingen de vrijwel alle nummers mee. En passant blijkt hoeveel hits Kensington inmiddels op zijn naam heeft staan. De show straalt een en al professionaliteit uit. En al die kwaliteit straalt af op het publiek en die gaan dan ook compleet uit hun dak, tot de VIP-tribune aan toe.

Wanneer je denkt dat Kensington de dag zojuist heeft afgesloten blijkt dat er toch nog wordt doorgegaan. In de Zebratent komt de Nederlandse symfonische metalband Delain de bezoekers nog even wakker schudden. En hoe! Met een perfect geproduceerde show en de sublieme zangkwaliteiten van Charlotte gecombineerd met de grunt van bassist Otto maakt Delain op de valreep nog even duidelijk dat ze beter op een gunstiger tijdstip hadden kunnen spelen, en een groter podium.

De 28ste editie van het Achterhoekse festival is weer geweldig feest. Een programmering waar niets aan mis kan gaan. Dus volgend jaar op naar nummer 29 met hopelijk wat meer verrassingen.