Moddi, 1 april, Doornroosje Nijmegen.
De Noorse singer-songwriter Moddi, die zijn publiek boeide met gevoelige en eigenzinnige folkliedjes als 'House by the Sea', ruilde eind 2016 zijn knusse liedjes in voor politiek materiaal. Moddi’s vierde album Unsongs is een verzameling nummers uit twaalf verschillende landen, stuk voor stuk verbannen om hun politieke inhoud. Het is nogal een omslag voor een artiest: van ballades over een huis aan de kust naar heftige verhalen die je niet snel loslaten. Hoe vertolkt Moddi dit live?
Het concert
©
Hans van Wijk
Moddi
De keuze om verbannen songs uit verschillende landen te vertalen naar het Engels, de meest internationale en daardoor de meest toegankelijke taal ter wereld, is een statement op zich. Het overgrote deel van de avond vullen Pål Moddi Knutsen en Maren Skolem met liedjes van het album Unsongs. Het tweetal speelt alleen nog een stuk of drie oudere nummers “as a gift from your favorite Norwegian hobbit to you”. Toch jammer, als je naar huis moet zonder 'House by the Sea' gehoord te hebben.
Vreemd om de blonde Noor met zijn sympathieke lach en onschuldige stem te horen zingen: "learning to kill is a matter of habit". Hij brengt de songs met zoveel bezieling dat het lijkt alsof hij ze zelf heeft geschreven. Elk nummer leidt hij in met een verhaal over het vaak gruwelijke lot van de originele artiest. Meestal duurt dat verhaal langer dan het nummer zelf.
Is dat niet gek, zo veel geklets?
Nou, nee. Moddi heeft niet alleen een ontroerend mooie stem. Hij is ook een geweldige verhalenverteller. Van een akoestische Pussy Riot voert hij het publiek in een vloeiende beweging langs heftige teksten uit Israël en Algerije naar 'Army Dreamers' van Kate Bush. De band maakt ook nog een uitstapje naar een heel ander soort van gruwelijkheid. Voor het eerst spelen ze de nieuwe creatie 'Baby’s Eyes', over Coraline (dat meisje met knopen als ogen uit de gelijknamige film). Inderdaad, niet echt een knusse avond. Maar de zaal hangt aan Moddi’s lippen.
©
Hans van Wijk
Moddi
Eerst vertolkt de band alleen liedjes uit verre oorden. Des te verrassender is het wanneer Knutsen begint over censuur in de Westerse wereld. Hij wijst ons erop dat er op de radio geen enkel kritisch geluid over de eigen regering te horen is. Dan vertelt hij hoe Donald Trump X-factor finaliste Rebecca Ferguson, de enige performer die bereid was op te treden bij zijn inauguratie, weigerde. Ze wilde namelijk 'Strange Fruit' van Billie Holliday zingen. “Isn’t that strange?” vraagt Moddi aan de zaal. “The most powerful man in the world is afraid of a song”.
De hele avond lijkt een pleidooi voor de protestsong en een statement tegen censuur. Pop moet niet bang zijn voor politiek, zegt Moddi. Met de plaat en dit educatieve optreden voegt hij zelf meteen de daad bij het woord – de lievige folkliedjes maken plaats voor engagement. “The cosy Norwegian hobbit is gone,” zegt hij met een brede glimlach.
©
Hans van Wijk
Moddi
Is er dan echt niks meer over van de gezellige Moddi?
Helemaal verdwenen is de 'hobbit' niet. Ondanks het drama van deze protestsongs weet hij de zaal regelmatig aan het lachen te krijgen met zijn ontwapenende, zelfbewuste humor. Het publiek mag hem zo graag dat het tweetal terugkomt voor een toegift. Aan het einde van de avond rolt zelfs een traan over een bebaarde wang vooraan bij het podium. Al kan Moddi geen ring naar de donkerste brandhaarden van de aarde brengen om ze te doven, hij maakt deze avond met zijn muziek wel een stukje mooier.