Jellephant brengt opvolger uit van Plaat van het Jaar 2016: Spoon Dreams Nothing

Jelle denkt even na en er verschijnt een glimlach. “Zo, dat is een hele brede vraag. Een belangrijk ding deze dagen is het inrichten van een nieuwe studio in mijn huis. Verder hebben we een nieuwe gitarist (Mischa Hager, red.) en zijn we met The Phantoms druk bezig het nieuwe materiaal onder de knie te krijgen. Dat is zoals altijd een heel proces en het is flink zoeken om het album naar het podium te vertalen.”

“Het geluid van het album is anders, maar ik merk wel dat iedereen juist door dit materiaal meer zijn vaste rol vindt. Chris (Christopher Kalkman, gitarist, red.) doet nu in principe alle slaggitaar en dat creëert voor mij heel veel ruimte. Hierdoor zijn er nu ook veel meer mogelijkheden en kunnen we veel dichterbij de sound van het album komen dan voorheen.”

”Er is zeker wel wat veranderd. Kick The Swamp! sprak het publiek erg aan en meteen daarna hadden we een boeker. Dat versterkte elkaar. Sindsdien hebben we ook een paar hele leuke optredens gedaan, zoals in Patronaat met Dead Rabbits en The Warlocks, waar ik groot fan van ben. Doornroosje samen met Warhaus en Mezz in Breda met The Glücks waren trouwens ook te gek.”

“Ik heb deze plaat eigenlijk tegelijk met Kick The Swamp! geschreven. Voor de vorige plaat heb ik toen de snellere liedjes gekozen. De nummers van Spoon Dreams Nothing zijn wat meer uitgesponnen. Ik denk dat ik mezelf ook veel meer de ruimte heb gegeven om te spelen met het materiaal, de partijen en de geluiden. Er zitten bijvoorbeeld minutenlange instrumentale stukken in veel van de liedjes. Op Kick The Swamp! zou dat nooit gekund hebben."

"Over het opnemen en mixen van Spoon Dreams Nothing heb ik dik een jaar gedaan. Ik ben al met die opnamen begonnen een half jaar voordat Kick The Swamp! uitkwam, terwijl die laatste in krap drie maanden klaar was. Kick The Swamp! klinkt vrolijker en lichtvoetiger dan de nieuwe plaat, maar is qua thematiek eigenlijk veel downer. En op Spoon Dreams Nothing staat gewoon heel veel weirde shit.”

Vol overtuiging: “In korte tijd opnemen is veel leuker. Je houdt het namelijk vers, bundelt het en dan is het weg. Vandaag heb ik twee outtakes van de Spoon Dreams Nothing opnamen als single uitgebracht. Over de eerste daarvan, ‘Screwdriver’, heb ik zó lang gedaan. Daar ben ik wel twee jaar mee bezig geweest en de zang heb ik wel dertig keer opnieuw opgenomen. Het was altijd kut. Zoveel tijd aan een nummer besteden is niet de fijnste werkwijze."

"Nog een nadeel: ik voel een heel sterk concept, een sterke connectie tussen alle liedjes op deze plaat. Ze zijn heel erg samenhangend en omlijnd. Doordat ik er zo lang aan gewerkt heb, is dat een beetje ondergesneeuwd. Ik voel de verbanden, maar kan het heel slecht uitleggen en dat vind ik eigenlijk wel jammer.”

“Ik vind dat de laatste twee albums al heel sterk verschillen qua geluid. Je hebt natuurlijk de muziek die je wilt maken en de muziek die je kan maken en daarbinnen heb ik het idee dat ik redelijk varieer per album. De liedjes, de structuur, de akkoorden en de teksten kunnen klaar zijn, maar ik kan pas definitieve keuzes maken wanneer ik ermee aan de slag ga."

"Zo was de eerste versie van ‘Yesterday I Was Afraid I’d Wake Up in a Smiths Song’ een stripped down Kurt Vile-achtige versie en de tweede was heel gladde poprock, superlelijk. Uiteindelijk is ‘ie misschien in het midden uitgekomen. Dat proces moet ik ook nog door met alle liedjes voor de volgende plaat. Bij mijn album Loom kwam ik er tijdens het opnemen achter dat ik alle liedjes op halve snelheid moest gaan opnemen. Dat werkte beter. Er kunnen heel rare dingen gebeuren als je liedjes daadwerkelijk gaat opnemen.”

“Er zijn denk ik heel erg weinig mensen met wie ik op die manier kán samenwerken. Als ik tijdens het schrijven niet alleen ben, blokkeer ik snel. Ik heb dat met Puck (vriendin, muzikante, ontwerpster) wel gedaan, maar uiteindelijk schreef zij dan vaak in één keer de hele tekst terwijl ik nog zat te ploeteren op een eerste zin. Voor mij is het onmogelijk om ervoor te gaan zitten en dan from scratch een tekst te schrijven.”

“Ik weet niet wat het is. Met mij gaat het sinds een tijd best OK, dus ik heb ook minder de noodzaak om iets kwijt te moeten. Het scheelt al dat ik minder schrijf over mijzelf en ook onderwerpen buiten mezelf of mijn problemen kan aankaarten, maar toch komt het gewoon heel moeilijk los. Het gebeurde in het verleden vaak dat ik ergens naartoe liep en onderweg flarden teksten en zinnen in mijn hoofd kreeg. Als ik dan op mijn bestemming aankwam waren mijn armen helemaal volgeschreven. Daar ging ik dan mee aan de slag en dan was er ineens een liedje. ik moest mijn shit uit mijn hoofd halen en er een nummer van maken, anders liep ik gewoon over. Maar dat overkomt me nooit meer, het is stiller wat dat betreft. Dat is heel fijn, maar voor mijn discografie helpt het niet heel erg.”

“Op cd, jammer genoeg. Ik had graag vinyl gehad, maar ik kan niet ieder jaar een lp uitbrengen. Daarvoor verkoop ik er te weinig. Misschien zou het schelen als ik er dertig euro voor zou vragen in plaats van een tientje. Maar nu maak ik nét genoeg winst om binnen anderhalf jaar een nieuwe plaat te laten drukken en dat is goed genoeg. Ik vind het wel netjes zo: tien liedjes, tien euro.”

“We werken aan een nieuwe set met The Phantoms waarin veel liedjes van Spoon Dreams Nothing komen. En er komt natuurlijk weer een nieuw album aan. Ik kijk altijd sterker naar wat ik wil doen, meer dan naar wat ik daar vervolgens mee wil bereiken. Op tour in Oost-Europa, dat zou ik ook graag eens willen doen. Ik weet niet precies waarom.” Dan lachend: “Ik ben er ook echt niet bekend, maar het lijkt me weer eens iets heel anders. Verder wil ik alleen maar beter worden in opnemen en in optreden.”

Jelle lacht: “Je bedoelt de nieuwe-nieuwe? Ik ben ermee bezig.  Alle rauwe versies van de liedjes zijn opgenomen en ik ga er de komende maanden mee aan de slag. Dat zal in de lente en in de zomer meer vorm gaan krijgen.”