De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer het nieuwe album van Automatic Sam - ARCS.

De band

Oorspronkelijk uit de Achterhoek afkomstig viertal rondom gitaarwizzards en vrienden voor het leven Rense Slings en Pieter Holkenborg. Ook bassist Erik Harbers is een vaste waarde, maar de band is inmiddels aan hun zesde drummer toe; Lars Spijkervet. Het vorige album Sonic Whip, uit 2013 alweer, werd opgenomen met Tim van Delft, maar het was van het begin aan duidelijk dat die samenwerking niet kon blijven vanwege zijn plek in De Staat. De band moest dus weer op zoek naar een nieuwe drummer. Liefst van het niveau Bob Hogenelst (Birth Of Joy, Baskar), die in de eerste line up achter de kit zat. Die werd gevonden in Lars Spijkervet, die vorig jaar veel muzikanten samenbracht door zijn project Sputnik 9. Onder hen ook de drie leden van Automatic Sam. Toen ging het snel, er waren al veel nummers geschreven, de weg naar Galloway Studio kon men inmiddels blind vinden en op de laatste dag van maart werd ARCS gepresenteerd aan de wereld.

De muziek

ARCS is het derde volwaardige album van de band. Het full length debuut Texino focustte op de blues/roots kant van de band, Sonic Whip meer op de punk roots, terwijl op ARCS de popkant van Automatic Sam aan bod komt. Niet dat Automatic Sam nu ineens “music for the millions” maakt, want nog altijd is het muzikale landschap donker en hard met flinke delen krautrock, desertrock en ook genoeg psychedelica. Maar de liedjes hebben meer dan ooit kop en staart. Niet alleen de keuze van de band, maar ook die van de bezielende producer van dienst Henny  de Leeuw, terwijl mister Galloway himself Sebastiaan van Bijlevelt achter de knoppen zat. Dat levert gefocuste songs op, zoals de ruim vijf minuten durende opener ‘Ukiyo’ en meteen daarna het bijna catchy te noemen ‘Storm Coming’.

Dan volgt een kort instrumentaal nummer dat meteen overloopt in de toptrack ‘Heart Of An Enemy’, dat meer dan de eerste nummers aansluit bij de mokerslag die Sonic Whip was. De luisteraar is hier op de plek waar de band de toehoorder graag wil hebben; tot je middel in een gitaarmoeras. Er lopen tape echo’s door het nummer, die helemaal zorgen voor een hallucinerende sfeer. Dit weet de band perfect door te trekken in ‘City Lights’ en ‘This Is Not A Holiday’. Nu is er geen weg meer terug. Het experimentele en bedwelmende ‘Sisyphus Strut’ brengt je kopje onder, waarna Automatic Sam welhaast desertrock naar een hoger plan weet te tillen met ‘Tarantula’. Het instrumentale ‘Parnassia’ is niet te versmaden, maar het lekkerste wordt tot het laatst bewaard met het geweldige titelnummer, om vervolgens klein af te sluiten met ‘So Long In E Minor’.

Het oordeel

‘De beste gitaarband van Nederland’ is terug. Het heeft lang geduurd, maar het resultaat is er wel naar. ARCS heeft dan misschien meerdere luisterbeurten nodig om haar noise te laten schitteren, als het kwartje dan is gevallen, werkt de plaat echt verslavend. Niet alleen vanwege de klasse songs van Pieter Holkenborg en co, maar door de puike productie door de grijze Zuid-Afrikaan Henny de Leeuw. De afwisseling tussen bondige en melodieuze popliedjes en muziek die leunt op experiment, sfeer en hallucinerende herhaling is hier nog beter dan op het oude werk van Automatic Sam. Door ook krautrock te vermengen met de altijd aanwezige punk-, desertrock- en bluesinvloeden maakt dit viertal hun eerder genoemde titel volledig waar.