Kijk eens naar die zanger, Charles Michael Parks. Boomlang, dun, het lange haar aan de zijkanten opgeschoren. Bij elke dreun op de bas leunt hij iets achterover, alsof zijn arm een extra lange zwaai nodig heeft om het volgende akkoord aan te slaan. Dan gaat de blik weer naar rechts, naar gitarist Ben McLeod. Alsof het een jamsessie is en Charles hem vraagt: kom maar eens door met je genadeloze riff, wat heb je nu weer verzonnen?

Zo moet het eind 2014 ongeveer gegaan zijn. All Them Witches had zichzelf een week opgesloten in een afgelegen hutje, diep in Tennessee. Na zes dagen was er een volledig album af. Ondanks dat het al plaat nummer drie was, zou het de doorbraak betekenen van het viertal uit Nashville: negen live opgenomen nummers waarin stonerrock, blues en psychedelica elkaar moeiteloos afwisselen en aanvullen.

Zoals wel vaker in die hoek zijn het ook niet de kortste nummers. Veel wordt opgebouwd rondom een repeterende gitaarriff of baslijn, waarbij de kolkende drums minutenlang doorstuwen. En om de Led Zeppelin-vergelijking compleet te maken werd er op Dying Surfer nog uitgebreid gebruikgemaakt van de viool. Wat volgde was een heruitgave van de voorganger - die opeens ook alleraardigst bleek - en begin dit jaar de opvolger, Sleeping Through The War.

Geen viool vanavond op het Valkhof, toetsenist Allan Van Cleave focust zich op zijn Fender Rhodes. Wél dat minutenlang stuwen: wat een geweldige meppen staat drummer Robby Staebler hier uit te delen, terwijl McLeod zijn pezige gitaarriffs door het Valkhof laat galmen. Hoogtepunt vroeg in de set zijn de aan elkaar geweven '3-5-7' en 'Alabaster', waarbij moeiteloos de wals en de gitaarpartij van de eerste overgaan in de vierkwartsmaat en toetsen van de tweede.

HET CONCERT:
All Them Witches, Valkhof Arc, zaterdag 15 juli

HET PUBLIEK:
Prima opkomst, al staat niet het hele park vol. De aanwezigen deinen veelal rustig mee op de uitgesponnen nummers, vooraan gaat het sporadisch 'los'. 

WAS HET GOED:
Goed, met uitschieters naar heel goed. Maar - mede door het matige geluid - niet legendarisch.

HET NUMMER:
De ATW-variant op 'When The Levee Breaks', met de lange titel: 'Blood and Sand / Milk and Endless Waters'. Groove, riffs, psychedelica, tempowisselingen en een goed refrein: we missen alleen de viool.

(Tekst gaat door onder de foto)

Een jamsessie is het trouwens niet, daar doe je ze echt mee tekort. Het zijn - al dan niet in een tijdsbestek van zes dagen in een afgelegen hutje - uitgedachte nummers, laag voor laag geconstrueerd als een stuwdam die hier op de Arc wordt opgebouwd. Daarbij zijn teksten doorgaans ondergeschikt. Of gewoon matig, zo je wilt. Een pareltje uit '3-5-7' van de recentste plaat: je moet wel knetterstoned zijn om iets te kunnen maken van "Tell me how much / can I convince you / to stomach / I am focused / iron focus".

Zonde dat het geluid zo lomp staat afgesteld. Het stuwen van bass en drums is lekker, maar we horen de nuancering van gitaar en toetsen veel te weinig. De drums klinken te vaak als tikken op het trommelvlies, de zang als echo's uit een diep ravijn. 

Het zit All Them Witches ook niet mee: tijdens afsluiter 'Swallowed by the Sea' klinkt er opeens luid vuurwerk, waarmee alle hoofden in het publiek synchroon naar rechts draaien en de aandacht in één klap weg is. Echt zonde, de band speelt knetterstrak. Vlak daarvoor slaat het langzaam ontsporende 'Bulls' nog aan als een malle, met in de finale een duivelse geluidsmuur van alle instrumenten die op het podium te vinden zijn.

Het is de tragiek van te hoge verwachtingen: All Them Witches is goed, bij vlagen héél goed, maar legendarisch wil het vanavond niet worden. En we missen die viool echt!

Setlist

1. Am I Going Up?
2. The Death of Coyote Woman
3. 3-5-7
4. Alabaster
5. Charles William
6. Talisman
7. When God Comes Back
8. Blood and Sand / Milk and Endless Waters
9. Bulls
10. Swallowed by the Sea

Het moment:

Na het eerste nummer kijkt Charles verbaasd naar een meisje op de eerste rij. "Your what? Your father?" Jahoor, het meisje klimt doodleuk het podium op, loopt naar de microfoon en schreeuwt: "papa, hier ben ik!". Charles vindt het allemaal mooi. De stagemanager van de Arc wat minder: breed lachend wordt ze van het podium gedragen. We hopen maar dat ze elkaar snel hebben teruggevonden.