White Lies + The Ramona Flowers. Vrijdag 14 oktober, Doornroosje Nijmegen

The Ramona Flowers openen de avond. Deze formatie heeft net haar tweede album Part Time Spies uitgebracht en tourt aansluitend als voorprogramma van White Lies door Europa. In een half uur moeten de muzikanten laten zien wie ze zijn en dat blijkt nog best een opgave. De muziek klinkt bekend, maar is tegelijkertijd moeilijk te labelen. Om toch een poging te wagen: het lijkt op een kruising tussen The Killers en U2. Hoe dan ook, het is duidelijk dat het vijftal plezier heeft in het optreden. De band speelt strak en zanger Steve Bird is goed bij stem. Hij krijgt zelfs het publiek mee, dat toch overduidelijk staat te wachten op de hoofdact. Wie weet ligt er een grotere toekomst in het verschiet dan wat de mannen nu in een half uur kunnen laten zien.

Wanneer White Lies het podium betreedt, zwaait leadzanger en gitarist Harry McVeigh enthousiast naar het publiek. Het gebaar vormt een opvallend contrast met de donkere muziek die daarna volgt. Het openingsnummer is 'Take It Out On Me', de eerste single van het gloednieuwe album. De keuze voor deze single is niet vreemd: het heeft de meeste poppotentie van alle songs die op Friends staan. Sowieso valt het op dat het gezelschap hun nieuwe nummers in een populairder jasje heeft gegoten. De songs gaan meer over liefde dan over de dood en volgen een iets conventionelere opbouw. Om het publiek verder op te warmen spelen de artiesten een paar oude hits. De meeste mensen zingen mee en er gaan enkele handen de lucht in.

White Lies legt tijdens het concert de nadruk op het promoten van hun laatste plaat en het succes van het debuutalbum. Het publiek toont weinig herkenning wat betreft de nieuwe liedjes. Dat is niet vreemd: Friends is immers pas op 7 oktober uitgekomen. De oude hits scoren wel goed en vormen het hoogtepunt van de avond. De beginklanken van 'Death' en 'Unfinished Business' maken de mensenmassa wakker: men klapt en zingt mee. Hun tweede en derde cd lijkt de band helemaal te willen vergeten, aangezien ze hier nauwelijks liedjes van spelen. McVeigh informeert de toehoorders zelfs dat de groep speciaal voor deze tour weer oude songs van de eerste plaat gerepeteerd heeft.

Naarmate de avond vordert blijkt steeds meer dat McVeigh moeite heeft om toon te houden. Vooral uithalen en hoge noten zijn te veel voor hem. Soms verbloemt hij dit door een octaaf lager te zingen, maar wanneer hij dat niet doet is het ongemakkelijk om aan te horen. Gelukkig gaat het om enkele momenten, zodat niet het hele optreden eronder lijdt. Dat de melodie van het keyboard live veel houteriger klinkt dan op de cd is wel storend. Het is een domper op populaire songs zoals 'Farewell To The Fairground'. Daarnaast kiest de groep er soms voor om het refrein van een nummer vertraagd te spelen. Juist omdat het refrein meestal de climax is, zorgt dit voor een ontevreden gevoel. Zit je net lekker in het tempo, bouwt de band het weer af.

Hoewel de mannen van White Lies het proberen, kunnen ze de stempel die To Lose My Life... op ze gedrukt heeft niet van zich afschudden. Het is nog te vroeg om te zeggen of Friends succesvol zal zijn, maar het album heeft niet meteen een vliegende start gekregen. Zolang de gehoopte respons uitblijft, zou het niet verkeerd zijn als de band aan zijn presentatie werkt. Er gebeurt de hele avond namelijk weinig opvallends op het podium. Een gitaarsolo, wat meer beweging bij de bandleden of een leuke anekdote zouden voor meer enthousiasme kunnen zorgen bij het publiek. Dan wordt er na afloop misschien over meer gepraat dan alleen hoe goed het debuutalbum ook alweer was.