Room Eleven, 23 november, Doornroosje Nijmegen
Room Eleven levert avond vol pure nostalgie
Band na zes jaar weer samen op het podium
Tijdens een succesvolle, maar relatief korte carrière produceerde Room Eleven twee albums en speelde op festivals als North Sea Jazz en Oerol. Ook in het buitenland was de band populair. Ze traden op in onder andere Zuid-Afrika, Japan en op het Canadese Festival International de Jazz de Montréal. In 2010 viel de groep uiteen, waarna frontvrouw Janne Schra met soloprojecten verderging. Toen dit jaar echter bleek dat fans na al die jaren nog steeds enthousiast waren, besloot de band bij wijze van reünie tot een concertenreeks. Hoe was het om na zes jaar bij een optreden van Room Eleven te zijn?
Het concert
Wat voor publiek trekt een Room Eleven-reünie?
"Jullie zijn er!" roept Janne Schra uit. "Eigenlijk is het specialer dat wij er zijn natuurlijk." Het publiek lacht. De kleine zaal van Doornroosje is uitverkocht en staat dan ook behoorlijk vol. De mensen die naar het optreden zijn gekomen zien er allemaal oud genoeg uit om Room Elevens hoogtijdagen bewust te hebben meegemaakt. Toch zingt men nauwelijks mee. De meeste mensen knikken met hun hoofd op de maat van de muziek. Voor dansen is te weinig ruimte, al leent de jazzy sound zich er wel voor. Achter in de zaal gebruiken sommigen de melodieën als achtergrondmuziek om even bij te kletsen met vrienden. Pas als de tonen zachter en fragieler worden, hebben de muzikanten de onverdeelde aandacht. "Zo stil is het nog nooit geweest," fluistert Janne lacherig.
Hoe verschilt een reünie als deze van elk ander optreden?
Room Eleven komt geen nieuw album presenteren of promoten. Geen nummers die nog niemand kent, maar een avond vol pure nostalgie. Alleen bekende songs van de albums Six White Russians and a Pink Pussycat en Mmm... Gumbo? komen voorbij. Het is duidelijk dat de muzikanten zichzelf vanavond niet al te serieus nemen. Er gaat van alles mis: Janne vergeet de melodie, of ze moet ergens zo om lachen dat ze niet verder kan zingen. "Wie kent de teksten?" vraagt ze aan het publiek. "Als in: beter dan ik?" Bij een ander optreden zou het storend zijn, maar hier is het wel charmant. Het past bij de sfeer van zes jaar niet samen op het podium te hebben gestaan.
Lijdt de kwaliteit van het optreden niet onder die nonchalante houding?
Buiten de grapjes om zet de groep een overtuigend optreden neer. De muzikanten bewijzen dat ze meer zijn dan 'die jazzpopband uit Utrecht'. Room Eleven brengt een theatraal aspect met zich mee. Zelfs de volledig zwart-witte kleding van de band draagt bij aan de sfeer. De melodie gaat moeiteloos van upbeat naar melancholisch, van langzaam naar uptempo. Het publiek staat vanavond centraal en kan rekenen op meer dan voldoende interactie. Zo laat de band de toeschouwers zachtjes maar ritmisch applaudisseren, waarmee ze het achtergrondgeluid vormen voor een van de songs. Het plaatje is bijna compleet, ware het niet dat de muzikanten (behalve Schra) nogal statisch spelen. Hierdoor stralen ze niet uit dat ook zij het naar hun zin hebben.
Het gros van het publiek lijkt het geen ramp te vinden om de groep misschien wel voor het laatst samen te zien spelen. Zowel de band als de toehoorders willen vooral een leuke avond hebben. Alleen bij toegift 'Hey Hey Hey!' laten mensen in de zaal merken dat ze specifiek voor Room Eleven gekomen zijn. We hoeven niet te speculeren of de band na deze tour weer samenkomt, omdat Janne Schra dit al ontkracht heeft toen deze concertenreeks werd aangekondigd. Maar over zes jaar weer een reünie? Dat is na vanavond niet uitgesloten.