Eerste band van de avond is CYNBEL. Waar we in voorgaande Roos-finales nog wel eens bands zagen worstelen met zo'n show in een groot poppodium, valt hier meteen het tegenovergestelde op: wat een sterke podiumpresentatie heeft dit drietal. Goed over nagedacht ook, hoe de zingende drummer op een kleine verhoging zit waardoor alle aandacht op hem gericht blijft, of hoe hij even later met lichtgevende drumstokken op een floortom vooraan het podium staat te slaan.
Enschedese conservatoriumact doorbreekt hegemonie rockbands
February Moon wint 30e editie Roos van Nijmegen
Pak de lijst van recente winnaars er maar eens bij: het waren stuk voor stuk gitaarbandjes die er in de voorbije jaren met de hoofdprijs vandoor gingen. Variërend van bluespunk (Shaemless) tot stoner (The Naked Sweat Drips) en van metal (Through the Struggle) tot grunge (The Liquid Machine), de bindende factor was vanaf 2008 toch vooral de liefde voor harde, snelle gitaarrock. Donderdagavond kwam aan die bescheiden traditie een einde, dankzij de post-rockers van February Moon die de finale in Doornroosje naar zich toetrokken.
Het lijkt allemaal gericht op de grote(re) zalen en de muziek sluit daarbij aan. We horen goed uitgevoerde indiepop van het soort dat scoort op 3fm en popfestivals, met veel 'Use Somebody'-achtige oohooh-refreinen en hoge Two Door Cinema Club-gitaarlijntjes, al is een eigen geluid (single 'Vagabonds' had voor hetzelfde geld de nieuwste van Kensington kunnen zijn) nog ver te zoeken. Dat kan natuurlijk altijd nog, en mits zo goed uitgevoerd als vanavond schopt Cynbel het heus wel tot buiten de Nijmeegse grenzen.
Tweede band van de avond February Moon heeft die moderne invloeden ook: vooral de postrock-meets-indiefolk van Daughter springt in het oor, maar het zestal weet die te combineren (we horen verder Other Lives, Sigur Rós, hier en daar zelfs Björk) zonder een copycat te worden. De nummers stoelen stuk voor stuk op zorgvuldig opgebouwde gitaarlijntjes over al even zorgvuldig opgebouwde drums, terwijl de zangpartijen continu schakelen van dromerig laag naar uitgeproken fel en hoog. Bewonderenswaardig hoe goed de in een kimono gehulde zangeres Hanne beide beheerst.
Je ziet het wel vaker bij beginnende bands: het is hier en daar nog een beetje te 'bedacht'. Zo begint het optreden met enkele minuten spoken word van een bandje en wordt er halverwege weer eens - gaap - een floortom tevoorschijn getoverd. Desalniettemin: puik optreden, zichtbaar talent, goede nummers... niemand is verbaasd wanneer February Moon enkele uren later tot winnaar wordt uitgeroepen.
Door met Sarah Jurassica Parker (!), een drietal dat een dwars soort punkrock speelt met een olijke lol die prima bij de bandnaam past. Dat levert geslaagde momenten op wanneer het refrein in de verder Engelstalige teksten opeens 'olifantje' blijkt te zijn, of wanneer er speels tussen tempo's wordt geschakeld. Leuk, maar het rammelgehalte ligt te hoog om een serieuze kans te maken op de hoofdprijs vanavond. Met een al net zo rammelende Amy Winehouse-cover en het in de zaal gooien van de mascotte (een rubberen hoofd met pruik en zonnebril) eindigt het optreden wat dat betreft in stijl. En ach, met veertig minuten Doornroosje is de grootste prijs overduidelijk al binnen.
Strakker is het viertal van Home for Supper, dat dankzij publieksstemmen in de finale staat. Dat doet Home for Supper met een slim geknutseld allegaartje aan jarentachtigpunk en -pop: veel riffs, eenvoudige en vaak herhaalde teksten over vrouwen, en nog meer riffs. Dat daarbij onder meer 'My Sharona' en 'I Wanna Be Your Dog' geplagieerd worden, scoort ongetwijfeld goed op feesten en partijen, maar voor een eventuele vervolgstap mag er toch wat meer creativiteit verwacht worden.
De plek in de finale hebben ze danken aan het meenemen van een bus trouwe fans in de voorrondes, en wat blijkt: ook vanavond zijn er genoeg bekenden opgetrommeld om er met de publieksprijs vandoor te gaan.
Al met al bleken de sterkste bands aan het begin van de avond te staan, was February Moon de terechte winnaar en zullen we ook van Cynbel nog wel wat horen de komende jaren. Met February Moon heeft de Roos van Nijmegen bovendien een winnaar die lijkt aan te sluiten bij de huidige stromingen in de indiescene búiten Nijmegen, iets dat de laatste jaren zeker niet vanzelfsprekend was. We houden ze in de gaten.